We stappen ’s ochtends vroeg met z’n drieën ( Gonnie en ik samen met Jan uit Schaik) in één van de 10 fourwheeldrives waarmee we met de hele club de woestijn ingaan. De organiserende gids stapt ook bij ons in.
Na een tijdje gaan we van de gewone weg af en hobbelen over bonkige grindwegen de woestijn in. De woestijn is soms vlak, soms heuvelachtig, soms zand, soms steenachtig. Op een gegeven moment krijgen we een lekke band. Die wordt snel verwisseld. Ondertussen maak ik verderop foto’s van een dromedaris met jong. Onze vertraging heeft tot gevolg dat we daarna alleen rijden, dat maakt de eenzaamheid goed voelbaar.
Na een tussenstop bij een nomadentent voor de lunch en vervolgens een oase bereiken we ons verste punt in de zandduinen dicht bij de zuidgrens van Marokko. Daar staan slaaptenten en een gebouwtje waar we diner geserveerd krijgen door het team van de gids. Voor Gonnie sjouwen we speciaal een zware accu mee waarmee ze daar ook kan slapen met het apneuapparaat. De accu- uit de camper van onze reisleider- is geprepareerd in samenwerking tussen hem en een techneut uit de groep. Hulde!
’s Avonds een mooi kampvuur waar de groep oude meezingers probeert. We hebben veel plezier. ’s Nachts in de kou een plasje doen is speciaal: de sterrenhemel is echt overweldigend. Je ziet er eindeloos veel en ook de melkweg als een band van oost naar west.
De volgende dag na het ontbijt weer op stap door de woestijn terug. Tot slot een groepsfoto bij het monument in Zagora dat aangeeft dat Timboektoe 52 dagen reizen is door de woestijn. We rusten uit in de zon op de camping.
In totaal hebben we zo’n 300 km gereden met de fourwheeldrive.