De vliegreis

De autorit naar Schiphol ging vlot en zo waren we rond kwart over 7 in de vertrekhal waar oma al stond te wachten.
Via de priority rij konden we gemakkelijk inchecken en tijdens de controle werden we eruit gepikt om sneller geholpen te worden. Dan heeft een rolstoel wel voordelen.
Paspoortcontrole ging ook vlotjes en toen moesten we nog een kleine 2 uur doorbrengen tot de vlucht zou boarden.
Een mooi rustig hoekje gevonden bij een restaurant, zodat we konden ontbijten en Daan lekker kon banjeren weg van de drukte.
Daar Daan nog een pilletje gegeven in de hoop dat hij zich de vliegreis wat rustig zou houden.
De afgelopen anderhalve week heeft hij van alles gehad aan medicatie, maar hij reageerde anders dan gehoopt. Of hij reageerde er niet op of hij voelde wel wat en ging daar dan extra hard tegenin in plaats van zich over te geven. Wat resulteerde in over-assertief gedrag.
De laatste 2 dagen geprobeerd een spiegel op te bouwen met de medicatie waar hij het minst heftig op reageerde.
Toen Daan het banjeren zat was langzaam naar de gate gelopen, proberend de drukte wat te vermijden. Om daar zo laat mogelijk te arriveren, zodat we daar niet lang in drukte hoefden staan wachten. De groep ouders met jonge kinderen en hulpbehoevenden stonden al apart, die waren al ingecheckt toen wij aankwamen. Daar Daan ook weer naar een rustig hoekje gebracht om zoveel mogelijk prikkels te vermijden. Na ons kwam nog een Duits gezin met een gehandicapt kind en die bleek later bij ons in het zelfde appartementencomplex te zitten.
De rolstoelers en familie mochten als eerste het vliegtuig betreden.
We hadden van te voren al bedacht wat de beste opstelling zou zijn om zo min mogelijk hinder voor andere passagiers te geven.
We waren uitgekomen op 3 rijen bij het raam. Zodoende zat Daan met Eric in een rij. Oma en Sinne erachter, zodat wanneer Daan ging wippen in de stoel zij daar alleen last van zouden hebben. Dat hadden we goed ingeschat, Sinne heeft hele stukken film in "3D" gezien, vanwege het bewegen van de stoel.
Anne en ik zaten voor Daan en Eric. Ook dat was goed uitgekozen, want we hebben het een en ander over ons heen gekregen op de momenten dat Daan het niet naar zijn zin had. Van papieren servetjes tot allerlei etenswaar en zelf een plastic fles wijn kwam onze kant op.
Helaas konden we niet voorkomen dat de mensen voor ons ook 2 keer bekogeld werden, maar Anne en ik vormde een goede buffer.

Voor het opstijgen was Daan al "klaar" en dit hebben we de hele reis om de 5 minuten gehoord. Negeren ging niet, want hij pakt je dan beet en gaat net zo lang door tot hij antwoord heeft.
Het opstijgen vond Daan even spannend vanwege het aanzwellen van de motoren. Hij zat dan ook met 2 handen over zijn oren.
Daan heeft 1 grote uitbarsting gehad, waarbij hij om zich heen sloeg en gilde. Eric heeft hem in de houdgreep genomen en na

een kwartier nam Daan zijn woede af. We waren toen net 2 uur onderweg. Eric had zijn oordoppen in en kon daardoor rustig blijven.
Daan was soms wel even rustig en zijn ogen stonden ook niet aldoor even allert, maar hij kon zich niet overgeven. Dit resulteerde in een bijna continu bewegen in zijn stoel en maar blijven vragen of hij er al uit kon. Hij heeft niet veel geschreeuwd. Daar hadden we ons wel op ingesteld, maar dat bleek ontzettend mee te vallen. Misschien hebben de pilletjes daar wel voor gezorgd.
Daan had ook zijn grappige momenten en dan lag hij zelf in een deuk.
Wat wij erg grappig vonden was het moment dat ik vertelde dat het nog heel lang vliegen was en dat Daan maar even moest gaan slapen.
Dan deed hij zijn hoofd achterover, ogen dicht en de volgende seconde was hij weer "wakker".
We hadden goede plekken, want we zaten naast de pantry. Hierdoor hadden we geen rijen mensen naast ons en was het niet zo rumoerig.

We zaten met een bekende Nederlander in het vliegtuig. Guus Meeuwis zat 2 stoelen achter Sinne. De hele band was aan boord voor een optreden op Curaçao. De stewardessen waren druk met het schenken van extra alcoholische drankjes voor de bandleden, die regelmatig even kwamen buurten in de pantry.

Het laatste uur vliegen was dan eindelijk aangebroken. Dit konden we mooi op de time-timer aangeven. Daan vroeg nu niet steeds meer of hij eruit mocht, maar wilde nu elke 5 minuten zien hoe laat het was.

Na de landing moesten we wachten tot het hele vliegtuig leeg was.
Op Schiphol waren er 2 slurven open om de mensenstroom voor en achter over het vliegtuig te verdelen. Wij zaten vrij achterin en moesten daarvoor de 2e slurf gebruiken. Op Curaçao was er maar 1 slurf en moesten we nu helemaal naar voren lopen.
Daan had wel wat moeite om tussen de smalle gangpaden te lopen, maar het ging prima, omdat we dit in alle rust konden doen.
Zodra we het vliegtuig verlieten kwam de warmte ons tegemoet.
Wat een overgang. Welkom op Curaçao.
Omdat we als laatste het vliegtuig uitkwamen ging de rest vrij vlot. We mochten voordringen bij de paspoortcontrole en de koffer was er ook al snel. Buiten stond er al iemand klaar om ons en het Duitse gezin naar het complex te brengen. In een bus met aanhangwagen voor alle koffers en rolstoelen zaten we prinsheerlijk. Daan vond het allemaal prima. In ongeveer 25 minuten waren we ter plekke.

Na ons te hebben geregistreerd gingen oma en de meiden naar hun appartement en konden Eric, Daan en ik ons verkleden en opfrissen in het andere appartement.
We waren allemaal bekaf. Nadat iedereen wat was bijgekomen hebben we verkoeling gezocht in het zwembadje bij het complex.
Daarna gegeten in een nabijgelegen restaurant en om 7 uur ging het licht uit.
Drumi Dushi - lekker slapen