Zaterdag
Vandaag zijn we in de ochtend met zijn alle in het huis waar Eva verbleef gaan ontbijten. Naja huis…. Villa! Wat een ding zeg. We hebben hier gezellig met zijn alle gegeten. Eva en Marleen zijn toen vertrokken naar Ubud alvast. Ik doe dit morgen zodat ik vandaag nog even de tijd heb om in te pakken…. In te pakken… woow ik ga echt al bijna weg. Het is zo snel gegaan de laatste tijd… heel gek…

Ik heb de hele middag gedaan over het inpakken. Dat was toch wel even meer werk dan gedacht. Waar laat je alles… zo veel spullen!! En wat heb ik de komende dagen nog nodig.. het duurde een hele tijd maar toen is alles toch gelukt. Bruno kwam ook nog even langs om te kijken of alles goed met me ging. Ja, ja dat gaat het!! Want ik ga bijna naar huis ^.^ Hierna ben ik nog even naar de laundry gegaan om mijn was op te halen. Ik had hier heel veel heen gebracht. Niet met de grootste reden om het schoon te maken, maar vooral omdat het altijd gestreken wordt en opgevouwen. En dan strak in plastic verpakt. Zo neemt het veel minder ruimte in! Dat is pas na denken hea ;) Vonne had de mevrouw van de Laundry verteld wanneer haar laatste keer was voor ze naar huis ging en toen had die mevrouw een klein kadootje gekocht, super schattig! Maar ik dacht: ik ga dat voor zijn!! Dus ik had ook een klein kadootje gekocht, want van mij wist ze ook dat ik weg ging. Ze vond het ontzettend lief het kadootje en bedankte me wel 100 keer. Ze had niets voor mij… dacht ik! Het is namelijk het geval dat ze erg arm is en er altijd heel veel werk is voor der. Ik wil dan helemaal geen kadootjes krijgen van haar, ik wil haar dan dingen geven! Ik was blij dat ik haar met iets kleins zo gelukkig kon maken. Maar toen ik thuis kwam zat er toch een verassing in! In een plastic zakje zat een briefje: ‘thank you so much for everything, also for the talk, fun and love! En daarbij zat een leuk T-shirt…. Te life, echt te lief. Ik ga haar missen.

Hierna was het tijd voor nog een afscheid. Wij haalde namelijk altijd onze groentes bij een klein groente kraampje aan de kant van de hoofdweg. De groente kraam was van een koppel, samen met de mevrouw van de laundry, de liefste mensen van heel Bali en Indonesië erbij. Ze spraken redelijk goed Engels. En voor je kon vertellen welke groentes je wilde, kreeg je eerst een hoop vragen: How are you?? Are you feeling good? Did you have a nice day? How was your day at the school? Het was altijd een gezellige boel daar. Maar ze hielpen ons ook vaak met nieuwe dingen leren kennen. Zo vroegen ze vaak wat we gingen maken. Als ze het kende hadden ze soms wat tips voor ons. Ze gaven ons soms, gewoon zomaar, wat kruiden mee of een bepaalde groente. Ze vertelde ons precies hoe we het moesten gebruiken of schoon maken. Zo leuk! Naja goed, voor hun had ik dus ook een klein kadootje mee genomen. Maar ik wist niet dat het zo zwaar ging vallen…. De vrouw begon te huilen toen ik vertelde dat ik wegging. Ze bleef maar zeggen dat ze het altijd zo gezellig vond en dat ik altijd voorzichtig moest doen. Te lief, echt te lief…. Nog meer mensen die ik moet gaan missen…

Maarja dat hoort erbij. En dat ik iedereen hier heel erg ga missen betekend niet dat ik niet graag naar huis wil. Heel graag wil ik zelfs! Want thuis mis ik iedereen ook heel erg… Echt nog maar een paar daagjes!!

Ik merkte dat de laatste dagen toch best vol zaten. Ik zat in de avond lekker een serie te kijken toen ik blijkbaar midden in in slaap gevallen was. Dan wordt je toch wel even verward wakker, midden in de nacht op de bank! Op naar bed, genieten van de laatste nacht in mijn heerlijke bedje!

Goodnight xxx

Zondag
Daar is die dan… de dag van vertrek!! Dat voelt raar, dit was 5 maanden mijn thuis en nu ga ik er weg. En kan ik ook niet meer nog even makkelijk langs komen. Ik ga echt weg

Nog even de laatste spulletjes pakken en schoon maken en toen was ik toch echt klaar. De man van mijn scooter kwam langs om die op te halen. Dag dag, bedankt voor alle mooie reizen, bedankt voor alle mooie plekken waar je me heen hebt gebracht!

Ik werd naar Ubud gebracht door Bruno, Paul en Kadek. Zij moesten in de buurt van Ubud zijn namelijk. Kadek is de zoon van Ketut, de buurman van Paul en Bruno en onze caretaker. Bruno en Paul hebben ervoor gezorgd dat Kadek kan studeren. Het was een ontzettend leuke rit. Leuk om een keertje een tijdje bij Bruno en Paul samen te zijn. Dat heb ik namelijk nog niet vaak mee gemaakt. Het was heel grappig af en toe, hun samen. We hebben onderweg even gegeten gezellig bij een kleine Warung naast de weg. En weer door.

Midden in Ubud werd ik af gezet, wel vlak bij het hostel. Maar door tijdsgebrek bij hen moest ik even het laatste kleine stukje lopen, helemaal prima. De laatste gedag zoenen en toen moesten ze snel door. Weer een afscheid… pfff!!

Het hostel was echt ontzettend leuk! Maar ook heel groot en heel druk. Er waren ontzettend veel kamers en alles was vol. Ik slaap op een kamer met 9 mensen in totaal, slaap feestjeee! Maar er was een zwembad en er waren twee bars omdat het zo groot was. Ontzettend leuk!!

In de avond ben ik uiteten geweest met Marleen en twee Brazilianen die zij ontmoet had bij het hostel. Een broer en een zus. Het was echt super gezellig. Maar in de avond toch maar weer vroeg naar bed, laatste dagen zijn toch wel heel vermoeiend.

Slaap lekker xxx

(Ja… lekker slapen dacht ik….. dat is het risico van slapen in een kamer met veel mensen. Om 3 uur kwamen er 2 mannen terug van stappen. Zij sliepen om 3 uur en toen was de rest van de kamer wakker. Het klok alsof ze hele bossen aan het om zagen waren, zo hard klonk het gesnurk van ze! Met muziek in hoorde ik ze nog. Dat wordt een kort nachtje helaas…)