Going Home

Day 152

Vandaag is het dan zover, ik ga naar huis. Al mijn koffers ingepakt en wonderlijk genoeg paste alles erin. Op het moment zitten we op het vliegveld te wachten tot we ons kunnen inchecken en door de Duane kunnen. Papa is even de auto terug regelen, daar heb ik zo mee gelachen in de huurauto zaten de ruitenwissers en de richtingaanwijzers andersom als in de Nederlandse auto's. Dus papa zetten steeds de ruitenwissers aan als hij de bocht om wilde. Nou werkelijk ik heb de slappe lach gehad. Papa vond het na 2 dagen minder leuk worden.

Ik ben vanochtend vroeg opgestaan om mijn bed af te breken en al mijn spullen in te pakken. Het was nog een heel gedoe al die spullen in mijn koffers proppen en ik vertrouwde de weegschaal niet helemaal dus we hebben er denk ik wel een dik uur overgedaan voordat dat goed zat. Na alles nog eens gecontroleerd te hebben en de laatste keer door mijn appartement gelopen te hebben heb ik de deur achter me dicht gedaan en de sleutel afgegeven aan Melani. Ik heb een traantje moeten weg pinken in de auto.

We zijn helemaal door de bergen heen gereden naar Paphos en oow wat was het mooi weer daar. Lekker op een terrasje nog

wat gegeten en gedronken en nog even langs de haven afgelopen en een beetje rond gekeken. En ik heb me eigenlijk de hele dag één ding afgevraagd: Zou ik hier nog ooit terug komen?!

Om 4 uur moesten we op het vliegveld zijn om de auto in te leveren, wat papa nu dus aan het doen is. En zo meteen gaan we nog even hier op het vliegveld een beetje rond kijken, en wie weet koop ik nog iets leuks als aandenken van hier.

Ik heb heel lang naar deze dag uitgekeken, soms dat ik ernaar verlangde dat hij er al was en soms ook helemaal niet. Op het moment vind ik het dood eng om naar huis te gaan en iedereen weer te zien, want mijn leven hier is na vandaag echt voorbij.

Tot zo Nederland.