Auschwitz

Kippenvel en Joodse pijpenkrullen

Vandaag is de dag dat we naar Auschwitz gaan. Meteen als ik opsta moet ik denken aan Tuol Sleng oftewel S-21. Het martelkamp van de Khmer Rouge. Ik denk aan al die foto’s van vrouwen, mannen en kinderen die hebben gestreden voor hun leven tijdens het Khmer Rouge Regime. Dat was een zware dag vorig jaar in Azië. Ik mag van geluk spreken dat ik een ’90 baby ben. Dat ik geboren ben in Democratisch Nederland in een gezin die voor mij kan zorgen.

Als we aankomen op de parkeerplaats zie ik op tegen de vreselijke dingen die we gaan zien. Toch wil ik naar binnen. Mijn zus wil niets weten over de gruwelijke dingen die er in de wereld gebeuren. Ik vind het belangrijk om te zien en te erkennen dat onze wereld niet perfect is. We gaan naar binnen en ik voel alsof ik op het vliegveld ben. Mijn tas gaat door een röntgenapparaat en zelf loop ik door de detectiepoortjes heen. Als we op de binnenplaats staan ontmoeten we onze gids. Ze is een Poolse vrouw en naar mijn schatting rond de 35 jaar. Ze heeft een grote zonnebril op en is klein van postuur en met een zachte stem spreekt ze door haar microfoon. Ze verteld over de geschiedenis die haar dicht tegen het hart ligt. Haar oma heeft zelf Auschwitz overleeft.

We lopen een kamer in met duizenden schoenen van de mensen die vermoord zijn tijdens het tijdperk waar Hitler de dienst uitmaakten. Ik zie een klein schoentje vooraan staan en krijg een brok in mijn keel. Ik heb vier nichtjes en een neefje in de leeftijd van nul tot drie. Ik denk aan Suze die waggelend met open armen naar mij toe komt rennen. Ze roept “loulouuulouuu” en slaat haar kleine vuistjes om mijn schouders. Ik krijg kippenvel over heel mijn lichaam en verdrijf de gedachte dat er ooit iets zou gebeuren met mijn nichtje.

We lopen over de binnenplaats en ik zie een groep mannen die in Joodse klederdracht gekleed zijn. Compleet met pijpenkrullen, lange bakkenbaarden en hoedje. Ze maken selfies en lachen op foto’s. Ik begrijp er niets van? Wie doet

zoiets? We komen bij de gaskamers aan en ik voel me van binnen leeg. Mensen maken foto’s van deze plek. Ik snap dat niet. Voor zoveel mensen is paniek en angst hen laatste gevoel geweest.