En dan zijn we aangekomen bij het moment dat mijn stage toch echt op zijn einde loopt. Ik ga Feracare Wildlife Centre verlaten. Het is raar, 10 weken heb ik hier geleefd. Ik weet dat ik het al vaker gezegd heb maar het voelt gewoon raar. Alles in nu ‘’De laatste keer’’. Douche in mijn huisje, een rondje langs de tourdieren, knuffelen van een cheeta, het lunchen en dineren in de Curio. Ja, nu is het toch echt voorbij.

Maar mijn Zuid-Afrika avontuur is nog zeker niet voorbij. Want afgelopen zondag was DE dag. Ons pap, ons mam en Patrick kwamen naar mij toe. Na 10 weken zie ik ze weer. Ik had er zin in, maar het was ook wel weer raar. 10 weken heb ik op mijzelf geleefd. 10 weken mijn eigen ding gedaan en nu kan ik ze laten zien waar en hoe ik geleefd heb.

We hebben afgesproken in Bela Bela bij de Mall. Ik moest namelijk nog boodschappen doen en daar konden ze makkelijk heen komen. Ik zat te wachten in de pizza&pasta place toen ze ineens om de hoek kwamen. Jahoor, daar zijn ze. Ik rende er naartoe en knuffelde ze natuurlijk hartelijk. Nu kan ik laten zien hoe ik geleefd heb. Ze waren verbaasd. Ze vonden dat er veel kapotte materialen en voertuigen stonden. Ik moet eerlijk zeggen, na 10 weken, dat je dit niet echt meer ziet. Je leeft er gewoon langs af. Ik ben er aan gewend. Voor hun was het geweldig om de dieren te zien van zo dichtbij. Bliss & Halo, Nova & Galaxy. Voor mij is het ‘’normaal’’ om deze dieren nu te zien en aan te raken.

Bart verwelkomede ze hartelijk door ze een gratis tour aan te bieden door Feracare. We hebben verschillende zebra’s, knobbelzwijnen, Wildebees, Impala’s en blesbokken gezien. Dit was voor ons pap, mam en Patrick heel bijzonder en ik kon met vol trots verschillende verhalen vertellen over deze dieren. Dit is iets wat ik zeker geleerd heb de afgelopen tijd.

En dan is het tijd voor het avondeten. Ik wilde ze iets typisch Zuid-Afrikaans aanbieden. En daarom heb ik Bunny Chow gemaakt. Ze vonden het heerlijk, al hadden we het per ongeluk wel ietjes te pittig gemaakt. Maar, het was een heerlijk diner.

En dan is het ineens alweer maandag. Tijd om afscheid te nemen. Het zal Zuid-Afrika niet zijn als er natuurlijk niet iets mis ging. De auto die de gate voor ons open zou doen was kapot. Hierdoor hebben wij een flinke vertraging opgelopen. Toch vond ik dit ook wel weer grappig. Even nog een visitekaartje erachteraan. Uiteindelijk zijn ze maar met de tractor op en neer gereden.

En dan is het moment, een knuffel, een hand, en tot ziens. Bedankt voor je werk, bedankt voor je komst. En dit was mijn Zuid-Afrika avontuur bij Feracare. Ik zeg houdoe, of ik nog terug kom, ooit, weet ik niet. Als ik als vrijwilliger terug zou komen vind ik het ontzettend duur. En eerlijk gezegd ook niet zo waard voor de dingen die je doet. Ik zie nog wel, ik ga de mensen waar ik goed mee op kon schieten gruwelijk missen. Pfoe, daar ga ik moeite mee hebben.

Voor nu zeg ik tot ziens Fercare. Hallo de rest van Zuid-Afrika!