Het echte leven op Aruba

De eerste werkdagen zitten er inmiddels alweer op. Het was wel even wennen om te werken in een ander ziekenhuis, andere collega's en andere werkmethodes zoals schriftelijke rapporteren. Dit kost in het begin altijd veel energie, ik moet alles nog erg zoeken al gaat dit gelukkig steeds beter. Wanneer een collega bijvoorbeeld vraagt om iets te pakken, heb ik het gevoel een speurtocht te doen. Wat me heeft verrast is dat de afdeling waar ik werk moderner is dan ik had gedacht. Dit komt denk ik omdat de afdeling waar ik werk in het nieuwe gedeelte van het ziekenhuis is.

Op de afdeling heb je veel diabetische voeten, amputaties en andere wonden. Tijdens mijn inwerkperiode heb ik een dag meegelopen met de wondconsulent. Dit was erg leuk en leerzaam maar tegelijkertijd ook wel vies. Ik heb wonden gezien die ik nog nooit heb gezien (en dan heb ik volgens de wondconsulent nog lang niet alles gezien)!

Ideaal aan Aruba is dat je na het werk nog even lekker kan genieten van het zonnetje en de zonsondergang. Na de eerste dagen werken zijn we vaak naar het strand gegaan om daar even tot rust te komen. Je vergeet dan vaak gewerkt te hebben.

Op vrijdag 23 februari heb ik mijn autootje opgehaald. Ik heb eindelijk mijn blauwe scheurijzer. Dat weekend ben ik meteen een klein stukje Aruba gaan verkennen. Eerst naar de vuurtoren gereden waar je een mooi uitzicht over Aruba hebt. Daarna nog een paar strandjes langs geweest.

Na weer een paar dagen te hebben gewerkt, boodschappen en de was te hebben gedaan was het op donderdag 1 maart weer tijd voor een vrije dag. Samen met Ilse heb ik ontbeten bij een strandtent op Palmbeach. Je kan wel merken dat dit toeristisch is. Daarom zijn we daarna doorgereden naar een ander strandje waar we lekker de hele dag onder een parasol hebben gelegen. De vorige keer bij dit strand waren er hele hoge golven en kon je de zee amper in en uit. Vandaag waren er bijna geen golven en dat betekende voor mij: tijd om te snorkelen!! Ilse moest een keertje van me mee en die hoorde ik door de snorkel heen gillen. De vissen kwamen toch wel iets te dichtbij!

Na deze heerlijke dag te hebben genoten wilde we weer richting het appartement gaan. We stapte de auto in. Toen Ilse de auto wilde starten lukte dit niet. Nogmaals geprobeerd, geen startende auto. We keken elkaar aan en vroegen ons af hoe dit nou weer kon? Waarna ze zegt: 'Oh shit, ik heb de lampen aan laten staan'. Ik kon mijn lach niet meer inhouden. Paar grote mannen erbij gehaald

die dit voor ons hebben opgelost. Lesje geleerd en we konden weer naar huis.