Kennismaken met de Himba's

Om 7.30 uur staat gids Titus met het busje klaar voor de excursie naar de Himba stam. We zijn maar met 4 deelnemers. Titus is de volgende dag vrij en wil alvast wat spulletjes bij zijn huis afleveren, dus we rijden met een kleine omweg. Eerst rijden we door Opuwo, waar Titus ons de verschillende stammen aanwijst als ze langslopen, de bekendste zijn de Himba en de Herero. De Himba vrouwen zijn te herkennen aan de met rode oker ingesmeerde huid en haren, de leren rokken en ontbloot bovenlijf. Omdat het ’s ochtends nog koud is, lopen ze nog met een doek omgeslagen. De Herero vrouwen zijn te herkennen aan hun mooie gekleurde jurken en hoofddeksels in de vorm van hoorns. Het is zaterdag vandaag en er is geen school. In plaats daarvan hebben de kinderen, tientallen, zich verzameld op het sportveld, een stuk zand met twee doeltjes van hout. We zien groepjes kinderen staan met per groepje dezelfde tenues aan. Dan rijden we het dorp uit over zanderige wegen door dorre gebieden. Titus legt ons uit hoe we goedemorgen (Moro Moro), hoe gaat het (perini) en het gaat goed (perinoua) moeten zeggen. Hij is zelf een Ovambo, maar heeft de taal van de Himba geleerd.

Op een gegeven moment komen we in het gebied waar de Himba nederzettingen staan; meerdere nederzettingen bij elkaar. In een nederzetting woont een familie bij elkaar. In de nederzetting die wij bezoeken, wonen 38 mensen. Het bestaat uit een omrasterd terrein met enkele hutten gemaakt van koeienmest, water en zand, met een dak van takken. Omdat het hier ook koud kan worden, wordt er binnen in de hut een vuurtje gestookt. Omdat een van onze reisgenoten even moet toiletteren, neemt onze gids hem nog even mee naar verderop, waardoor we met z’n drieën bij de ingang van de nederzetting staan te wachten. We worden naar binnen geroepen door twee Himba dames die met een aantal kinderen op de grond bij het houtvuur zitten. “Moro, moro” zeggen we. “Moro, moro, what’s your name?” krijgen we als antwoord. De Himba blijken al een aardig woordje Engels te spreken. Ze krijgen dan ook dagelijks toeristen

zoals wij op bezoek. Titus wisselt elke toer af bij welke nederzetting hij langs gaat. De Himba vrouwen heten Anna en Monica en zijn begin 20. Ze zijn hoogst verbaasd dat wij als dertigers / veertigers geen kinderen hebben. Ze hebben op hun twintigste immers al een kind. Ze vertellen dat we vooral foto’s moeten nemen en rond moeten kijken. Ze willen ook graag de foto’s op onze camera’s zien, niet hun eigen, maar de andere foto’s die we in Namibie hebben gemaakt. Tijdens het kijken naar de foto’s, trekken de kinderen aan mijn blonde haar. Titus laat ons een hut van binnen zien. We zien hoe de Himba op de grond op een dierenvel slapen. Ze wonen er

met 1 familie, man en vrouw en soms wel 4 kinderen. Een van de vrouwen demonstreert hoe ze met stenen de oker fijnmalen en daarna vermengt om dit op de huid te smeren. Dit doen ze twee keer per dag, ’s ochtends en ’s avonds, ter reiniging. Ze wassen zichzelf vanaf hun 18e niet meer. Naast reiniging, beschermt het ook tegen de zon en muggen. Ze laat ook zien hoe ze kruiden vermengt met houtskool en dit als een natuurlijke deodorant gebruikt en onder haar oksels houdt. Ook hangt ze hier haar kleren overheen zodat ze weer lekker ruiken.

Als we buiten komen, is het druk op het terrein, Himba vrouwen en kinderen zijn naar de nederzetting gekomen om sieraden en andere souvenirs te verkopen. Ze zitten al in een grote kring klaar. We lopen erheen en worden van alle kanten aangesproken. Bij Anna en Monica kopen we 2 beeldjes. Na eindeloos afdingen, kunnen we ze meenemen. Daarna kopen we ook nog 2 houten giraffen. Hier dingen we iets te enthousiast af, want de Himba vrouw geeft aan “not happy” te zijn. Even later hebben we toch een deal en zijn we 2 giraffen rijker. Dan kopen we nog een beschilderd stenen schaaltje. Deze kopen we bij een meisje dat als enige met westerse kleding in de kring zit. Zij heeft ervoor gekozen om te werken en wonen in het dorp van Opuwo en komt in de weekenden terug naar de nederzetting. Er is geen enkele man aanwezig, deze zijn waarschijnlijk met het vee op pad, vertel Titus. Sommige mannen

werken in het dorp. Reizen naar het dorp doen ze meestal lopend, toch zo’n 15 tot 20 km. Onderweg komen we inderdaad een paar mannen tegen die in de richting van de nederzettingen lopen. Bij het verlaten van de nederzetting lopen de kinderen enthousiast met ons mee. Ze hebben onze handen vast en willen alles hebben wat we bij ons hebben, zoals horloges en zonnebrillen. Het wordt ons duidelijk waarom ze zo graag met ons meelopen. Bij de auto staat Titus klaar met een grote zak meel en deelt hij ijsblokjes uit aan de kinderen, die dit gretig aannemen.

Onderweg naar de lodge zien we een paar keer jongens met koeien. Ze zijn op weg naar Opuwo om ze door te verkopen. Het vee levert de Himba melk, maar ze gebruiken het ook voor vlees en voor de huiden. Als het geld op is, verkopen ze wat vee. Een grote koe levert ongeveer 8000 Namibische dollar op, een kleine 3000 dollar.