Da-haaaag Chiang-Mai - hooooooi Chiang Kong!

Onze guesthouse eigenaar die wel Engels wilde spreken, maar waar geen drie volledig Engelse woorden uit kwamen hebben we maar niet verteld wat we van zijn guesthouse vonden.

---zeurmodus aan--- De matrassen waren - net zoals wel vaker hier - geheel geplastificeerd én knoepertje-hard. Wanneer we op deze matrassen lagen, hoorde je niet alleen jezelf knisperen, maar ook dat wat de buren onder, boven én naast je allemaal uitspookten. De oordoppen waren dan ook niet geheel overbodig. Verder hebben we

maar niet al te veel nagedacht over de vele soorten schimmels die daar al decennia lang gekweekt leken te worden. Elders al lang uitgestorven, maar in Good Time Guesthouse nog volop aanwezig! ---zeurmodus uit---

De uurtjes die we gemist hebben in Chiang Mai hebben we in onze super-de-luxe Green Bus naar Chiang Kong weer ingehaald. Echt een aanrader deze bus die je voor 10 euro pp zes uur verder brengt, naar het laatste Thaise plaatsje vóór de grensovergang naar Loas. Wel voor eerste klas plaatsen kiezen, anders moet je het doen met normale BBA-bus zitplaatsen die met geen mogelijkheid in een aangename positie te bewegen zijn en toekijken hoe de andere helft van de bus wél volop vertroeteld wordt.

Bij Chiang Kong hadden we geen hoge verwachtingen, gezien het feit dat het voor velen slechts een tussenstop is op weg naar Laos. En dat was ook prima, want na ons heerlijke late afternoon maaltje, een ritje op de scooter en een koud Chang-biertje op het terras met uitzicht op de Mekong, vonden wij het wel gezegend en zijn we vroeg ons 2,00 x 2,00 meter bedje ingedoken en hebben we heeeeerlijk geslapen!

De volgende dag werden we in plaats van half negen (wat ons medegedeeld was) om kwart voor acht opgehaald. Das toch een kleine tegenvaller wanneer je dit om half acht hoort

wanneer je met een half slapend hoofd rustig een kopje koffie bij de receptie denkt te drinken... Denk niet dat we eerder zo snel de backpack in hebben gepakt én de slaap uit de ogen hebben gewassen! Maar... we hebben het gehaald en zijn als kleine varkentjes in een pick-up gegooid samen met een Nederlander (die we later als Cees leren kennen) en een Fransman met zijn drie vrouwen.

De grens over naar Laos gaat vrij gemakkelijk: leg 40 dollar per persoon neer, samen met twee ingevulde formulieren en een pasfoto et-voilà... we zijn officieel in Laos. Na een kamikaze rit waarbij niet echt rekening wordt gehouden met de zes mensen en zestien koffers en backpacks achterin, komen we bij ons opstappunt op de Mekong aan. Daar staat ons een super-de-nie-luxe slowboat te wachten die ons na 2,5 uur wachten en zes uur varen in Pakbeng afzet. Een klein dorpje waar we later die avond samen met Cees en Celine (een Zwitserse die al dik een jaar aan het reizen is) een lekker Laos maaltje eten, shakes drinken en shots whiskey drinken waarvan we echt dachten dat de dronken en maffe eigenaar ze ons gratis aanbood. Niet dus... want de volgende ochtend wanneer we op het punt staan verder te varen, worden we verrast door één van de obers die we de avond ervoor ook onwijs dronken hebben gezien. Of we hem even 40.000 Kip per shot af willen rekenen. En ja... dit mogen we natuurlijk navragen bij de baas (vergeet niet dat we op het punt staan om te vertrekken). Ach ja... wij stomme toeristen betalen wel.