Wat een ervaring

Wat een ervaring, een kleine shock, een emotionele tick, onze trip heeft ook een humanitair doel. Er is via een VZW geld ingezameld voor enkele weeshuizen in Kirgizië. Waar we ook even stoppen. Even een kijkje nemen, is de bedoeling. Maar we worden haast als koningen onthaald, er staat een rijkelijk gevulde tafel voor ons klaar. Zo gevuld dat je geen vierkante centimeter meer van het tafellaken ziet. Zo gevuld dat ze de schaaltjes op elkaar gestapeld hebben. Flatgebouwen met eten. We voelen er ons compleet onwennig bij. Een krop in de keel, een blok op ons maag. Maar we kunnen moeilijk weigeren, begrijpen dat ze ons op die manier willen bedanken.

We zijn niet de enigen die zich onwennig voelen, na de maaltijd staan de jongetjes van het weeshuis ons keurig op te wachten, keurig in uniform. Ook zij weten zich moeilijk een houding te geven, weten niet wat hen overkomt, opeens zo'n lading Belgen op hun dak. Als we wat later terug passeren om de begeleider terug af te zetten, zien we dat ze alweer hun dagelijkse routine hebben opgepikt én ook hun dagelijks plunje terug hebben aangetrokken. Ook mijn zoon voelt zich onwennig en steekt zich een beetje weg, achteraan. Hij is gepakt door het verschil, het gevoel daar te staan als "verwend" Westers kind. De confrontatie maakt hem stil en duwt hem letterlijk naar de achtergrond.

Maar een echte klap krijgen we met zijn allen als we naar het weeshuis van de meisjes gaan, een paar straten verder. Er zijn net drie zusjes binnen gebracht, mama overleden, papa gaan werken in Rusland en onvindbaar. De meisjes weten niet wat hen te wachten staat en klampen zich aan iedereen vast. Magneetjes zijn het. Ogen om in te verzinken. En wij kunnen die van ons niet droog houden.