21 Januari 2017

Na een zeer lange busrit, van Lake Louis naar Kelowna, met twee uur vertraging ben ik dan eindelijk aangekomen in Kelowna. Waar er nog een autorit van drie uur op het programma stond. De weg was verschrikkelijk slecht! Het was zeer ijzig en het zicht was erbarmelijk. Met tot gevolg dat we geslipt zijn, op de weg. Maar gelukkig zijn we in een sneeuwberm beland. Wij hadden niets en de auto ook niet. Dat was het voornaamste volgens mij. We hebben de auto proberen uit te graven, maar tevergeefs. We hoopte dat er auto’s zouden langs komen, maar om 2.30 in de nacht was de kans vrij klein, dachten we. Gelukkig waren de goden ons wat goed gezind. Er reed een auto voorbij, we vroegen of ze kabels hadden om ons eruit te trekken, maar die hadden ze helaas niet, en plaats om ons naar Manning Park te brengen al helemaal niet. Dus dan maar hopen op de volgende auto. En ja… Er kwam een grote DMC, auto, aan. Maar ook deze persoon kon ons niet helpen. Hoe groot zou de kans zijn om nog een auto tegen te komen, dachten we. Maar ja, er kwam een grote truck aan! We waren zo blij! We pakte wat spullen uit de auto, zoals mijn zak met mijn kleren en mijn gewone rugzak, de rest zoals mijn snowboardzak met mijn snowboard, schoenen en trenchcoat lieten we in de auto, die zouden we een paar uur later wel komen ophalen. De truck bracht ons naar Manning Park, dat was op kleine twee kilometer van waar hij ons oppikte. Maar dat wisten we niet. We zijn naar de Frontdesk geweest om te kijken of er iemand van het onderhoud nog aanwezig was, om de auto er uit te halen, maar die waren een half uur voor ons allemaal vertrokken. Dus zijn we maar naar bed gegaan en hoopte we dat we de auto er later konden uittrekken. Drie uur later is Matt de auto er gaan uit halen samen met Boyd (de mannen die in Emerald Lake gewerkt hebben). Wat bleek, ze hadden ingebroken in de auto. Ze hebben het slot geforceerd, mijn snowboardzak (met alles erin ook mijn skipas voor Lake Louise), kalkoen (voor Kerstmis), iPhone lader, en geld (munten) uit de auto gehaald. En de deur weer mooi gesloten. Walgelijke mensen als je het mij vraagt. Matt was helemaal van zijn melk. Ik heb die man wat moeten kalmeren en hem moeten duidelijk moeten maken dat we zeer blij mogen zijn dat wij niets hebben en dat ze attributen hebben mee genomen die zeer gemakkelijk te vervangen zijn. En dat alles wel in orde zou komen. Later die dag zijn we naar de politie geweest om aangifte te doen. Maar zoals alles in elk boerenhol, is ook het politie bureau gesloten dus moesten we bellen naar een algemeen nummer en ons verhaal doen. Via de telefoon hebben ze een dossier opgesteld. En dat “zou” opgestuurd worden naar Emerald Lake. Tijdens dat Matt aan de telefoon hing met de politie heb ik naar het thuisfront gebeld, om uit te leggen wat er gebeurt was. Hier was het twee uur in de namiddag maar in België was het natuurlijk al avond, meer bepaald kerstavond. Ik had er weer een geweldig uur uitgekozen om te bellen. Iedereen zat op restaurant, ze konden wel een beter verhaal gebruiken dan dit. Maar het is wat het is. Na dit geweldige telefoontje naar het thuisfront heb ik een email gestuurd naar de verzekering. Je weet maar nooit dat er iets wordt gedekt. Ik heb vrij snel een email terug gekregen met daarin dat ze dat snel gaan onderzoeken, maar tot op heden heb ik nog niets gehoord, de man die dat doet, zou op vakantie zijn. We zijn ook naar de autoverzekering van Matt en Boyd geweest, je weet nooit dat het daar gedekt wordt. Maar helaas alles van derde wordt niet gedekt. Beetje pech. Maar het is nu eenmaal wat het is. We hebben vervolgens een email gestuurd naar Lake Louise voor mijn skipass, die gaan ze waarschijnlijk wel terug bezorgen. Ze gaan mijn “oude” blokkeren en mij een nieuwe opsturen. Dat was het eerste goede nieuws. Ik heb ook maar meteen een nieuwe skibroek gekocht, aangezien die in mijn gestolen zak zat, en skisokken. Gelukkig is het allemaal maar materiaal, dat geen persoonlijke waarde heeft voor mij en wat dus gemakkelijk vervangbaar is.
De volgende dagen hebben we leuke dag gepland, om het voorval wat te “vergeten”. Maar eerst een FaceTime moment met het thuisfront op kerstmis. Opstaan om 6 uur in de morgen, is ook niet alles. Maar alles om de familie nog eens te zien. Na het gesprek, een beetje slaap, hebben we ons klaar gemaakt om te gaan langlaufen. Dat was wel leuk, goed gelachen en gezeverd.
De dag nadien hebben we ons naar de skipistes begeven. Daar heb ik voor het eerst in 9 jaar nog eens ski's gehuurd. Dat ging vrij goed, na zo veel jaar, al zeg ik het zelf, beter dan verwacht.
De dag nadien, moest Matt gaan werken dus ik heb mij bezig gehouden met typische vrouwelijk huishoudtaken. De was, opruimen, onze afwas, … En in de avond zijn we gaan zwemmen. De werknemers mogen gebruik maken van alles in het “resort”. Daar zou Emerald Lake nog iets van kunnen leren. Ik voel mij hier echt thuis. Ik zou niet meer weg willen hier.
Kerstavond was zeer speciaal. Normaal gaan we met de familie op restaurant, maar nu stond er pizza op het menu, ook eens iets anders. Kerstmis daarin tegen was dan weer wat beter, maar ook weet niet geweldig, het eten bedoel ik dan. Iedereen moest iets voorzien, maar de gezelligheid is natuurlijk belangrijker dan het eten. Toch?
De volgende dag ben ik met meisjes van het huis naar een tattoo shop geweest. Iedereen een tattoo behalve ikzelf. Onderweg hebben we ons uitermate geamuseerd. Goed gelachen, typische meisjes praat natuurlijk. Een paar dagen later was het oudjaar. Na een gezamenlijk familie diner, hebben we ons begeven naar de pub/cafe. Waar we ons eens goed hebben laten gaan, tot in de niet zo vroege uurtjes. De ochtend nadien, hebben we het huis opgeruimd, gepoetst en Frozen gekeken. Het afscheid nemen, een paar dagen later, viel iedereen best wel zwaar. Nooit gedacht dat deze meisjes zoveel inpakt zouden hebben op mij en dit in een zeer korte tijd. Ik had echt geen zin om terug te gaan naar Emerald Lake, maar de plicht roept.

Na een paar dagen terug te zijn, heb ik een gesprek gehad met het thuisfront, wat ik zou doen. Aangezien alles gestolen is en ik hier, Emerald Lake, niet al te veel uren ga hebben, ga ik niet alles terug verdiend hebben tegen april.

En ik had ook het gevoel dat mijn plaats niet meer hier was, maar in Manning Park. Mijn oudjes hebben mij wat raad gegeven en een dag later heb ik een mail gestuurd naar de HR manager en Housekeeping Manager. Nog dezelfde dag had ik een antwoord terug. Een paar dagen later had ik een skype gesprek en dezelfde dag had ik ook mijn contract beet. Het enige wat ik nu nog moest doen, was mijn opzeg. De Manager, hier, begrijpt maar al te goed dat je niet voor een lange tijd op dezelfde plaats wilt blijven, dus heeft ze geregeld dat mijn laatste dag 21 januari is.