CRMR

Vrijdag, de dag van vertrek, was een zeer lange dag. Nog even een koffietje gaan drinken met een vriend van Chili, en voor de rest van de dag alle Shrek films en BlackFish gekeken. In de avond gaan uiteten met de vriendjes van Vancouver en ons nadien geplaceerd in de bar van het hostel, om nog een laatste keer samen iets te kunnen drinken. Vreemd gevoel, maar een aangenaam gevoel. Hetzelfde als in Amsterdam, voor vertrek, maar zonder tranen.

Na een veel te lange, maar adembenemende busrit (16 uur) was ik eindelijk aangekomen in Field. Een super klein dorpje, waar je maar 2 winkels hebt en een informatiecentrum. De bus heeft mij gewoon aan de kant van de weg, letterlijk, gedropt met al mijn bagage. Niet veel later zijn ze mij van de Lodge komen ophalen, gelukkig wisten zij waar de bus de mensen dropt in pietluttige dorpen. Al mijn bagage veilig en wil in de auto gestoken, moest we nog even wachten op 2 andere nieuwkomers, ook iemand voor Housekeeping en een Barista. Vriendelijke mensen. Alle mensen zijn hier vriendelijk. En weg waren we als zij ook op hun beurt hun bagage in de auto hadden gestoken.
Maar 10 minuutjes rijden van het kleine dorpje en we waren al aan de Lodge. De weg naar de lodge was ongelofelijk! Een typische kronkelweg vanuit de boekjes van Canada. Aangekomen in de accommodatie van de staff, was het niet echt zo als in de brochure, dat ze mij hadden opgestuurd, met het contract. Maar we moeten het er mee doen. Ik ben terecht gekomen op een kamer met een meisje, ik dacht een meisje, blijkt dat zij al 34 jaar is, wat een vergissing, van Taiwan. Zeer vriendelijk madammeke, een typisch Aziatische vrouw, lacht altijd, heel behulpzaam en praat heel de dag door. Na mijn eerste maaltijd heb ik besloten voor bepaalde tijd vegetarisch te worden. Het vlees lijkt niet echt op vlees, en smaakt al helemaal niet naar vlees. Vreemd, maar blijkbaar was het eten vroeger nog slechter. Dus klagen doen we niet.

De eerste werkdag, was vooral papieren in orde brengen. Na de papierwinkel was het tijd om in actie te schieten. Ik werd samen gezet met Federiko, een Italiaan. Weer zeer vriendelijk, zoals altijd hier in Canada. Hij heeft mij de kneepjes van het vak geleerd. Niet echt moeilijk, maar wel vermoeiend. De kamers zien er wat arm en oud uit. Zeker niet de prijs waard van wat je hier voor moet betalen. Maar het uitzicht is dan weer geweldig. Ongelofelijk !! Het blijft mij gewoon verbazen hoe mooi het hier is. De bergen zijn veel groter en hoger dan de Alpen. Veel imposanter dan in Europa.

Ik heb 2 dagen opleidingen gekregen en morgen de eerste dag alleen. Ik hoop dat dit gaat lukken. Veel kan je niet fout doen, maar je moet snel doorwerken. De kamers zijn zo warm, 25 graden, en buiten is het rond de 10 graden. Ideaal voor een loopneus en andere mysterieuze ziektes. En de loopneus is al van de partij. Hopelijk gaat die snel over, maar dat betwijfel ik ten zeerste, en komt er niets anders bij qua verkoudheden.