Hiking, hiking, hiking

Zoals dagelijks organiseert het hostel uitstappen. Daar heb ik ten volle gebruik van gemaakt. Zo heb ik Queen Elisabeth Park bezocht, een vrij groot park, met weer een uitzicht op Vancouver. Heb ik mee gedaan met de uitstap naar Granville Island. Niet geweldig, maar blij dat ik het gezien heb. En zijn we naar Quarry Rock geweest, waar dat je een uitzicht had van boven op een rots op Vancouver. De wandeling op zich was niet mooi, gewoon door de bossen, zonder uitzicht of wat dan ook. Maar eens boven was het geweldig. We hebben een klein uurtje gewandeld naar boven. Het was die dag gigantisch heet, waardoor het bos, of beter gezegd het pad, er vrij stoffig bijlag. Met een paar gewonden tot gevolg. (gelukkig niet mij, voor de verandering)
2 dagen later hebben we een auto gehuurd om naar Whistler te gaan. 7u30 aan het ontbijt, auto op pikken en weg. Voor we goed en wel waren vertrokken, was ik al aan het spookrijden, en ze rijden hier wel degelijk aan dezelfde kant. Dat is hier zeer slecht aangegeven wanneer een straat éénrichting is! Maar bon, na dat kleine incidentje waren we goed vertrokken. Best wel vreemd om met een automatisch auto te rijden. Niet mijn ding! Mijn linkervoet was niet in zijn gewone doen. De weg naar Whistler was super mooi, wat ik er toch van gezien heb. Sea to sky highway wordt die weg ook wel genoemd. Dat heeft ons in totaal iets van een kleine 2 uur gekost, om daar te geraken, voor 120 kilometer. De afstanden zijn hier niet zo groot, maar de reistijden daar in tegen. Veilig en wel aangekomen, wilde de meeste een koffie. (We hadden gezorgd dat de auto vol zat, zodanig dat we alles konden delen deer 5 waardoor onze trip uit kwam op 26 euro de man) En hebben we wat door het dorp gewandeld, aangezien de informatieloketten pas open gingen om 11 uur. Na de koffie gingen we dan naar die loketten, waar ze ons uitlegde, dat er een nieuwe wandeling was, ongeveer 2 weken oud. We dachten met z'n alle dat doen we! Dat kwam ook goedkoper uit om de liften pakken. Maar natuurlijk ook hier weer fout begonnen aan de

wandeling. Het is hier niet zo goed aangeduid als in Europa, met andere woorden, ze kunnen nog veel leren van Europa! Uiteindelijk kwamen we uit op een stuk van een downhill weg. En verder naar boven toe, kwamen we uit op een effectieve weg waar vrachtwagens reden, niet echt de bedoeling. Ook nu weer niet zo'n geweldig wandeling. Maar eens aan de stoeltjeslift, was de verschrikkelijke wandeling vergeten. De lift bracht ons naar de top. Waar we even tijd hebben genomen op te lunchen. Na de lunch hebben we de langste lift ter wereld genomen, 4,4 kilometer en maar 4 ankerpunten. Gigantisch dus. Super om tussen 2 bergen te hangen en poging tot beren zoeken. Aan de andere kant hadden we dan weer de mogelijkheid om nog een lift te nemen, naar nog hogere oorden. Natuurlijk hebben we dat nu ook weer gedaan. Vanaf dit punt had je sneeuw. Sneeuwballen gevecht gehouden, aangezien er mensen mee waren die nog maar 2 keer in hun leven sneeuw hadden gezien. Na het sneeuwballen gevecht en wat rond te hebben gelopen op de top hebben we de liften terug naar beneden genomen. Om beneden te genieten van de laatste zon die dag. De weg naar Vancouver was best nog lang. De zon daalde vrij snel dus voor we in Vancouver waren was het al donker. Ik en in het donker rijden in een stad dat ik niet ken, komt in de meeste gevallen niet goed. Maar nu viel dat zeer goed mee.
De dagen na Whistler heb ik optimaal gebruik gemaakt om achter werk te zoeken. Alleen vlot dit totaal niet. Maar opgeven gaan we niet doen! 21 september is er een jobbeurs voor Whistler dus ik ga mijn hoofd daar eens binnensteken en mijn beste been voorzetten, en hopelijk heb ik dan een job. fingers crossed!! Dit vraagt best wel veel energie, achter jobs en huizen zoeken, zonder enig resultaat. Maar er zal wel snel, hopelijk, iets uit de bus vallen.
Na deze intense dagen hebben we nog eens besloten om te gaan wandelen, maar nu niet met het hostel, maar onder ons. We hebben besloten om Grouse Mountain te doen. De trip daar naar toe was al een uur, met het openbaar vervoer, SeaBus, en dan de gewone bus. Deze wandeling doe ik Nooit meer, Nooit!! 2,9 kilometer wandelen, 2830 trappen, 853 meter stijgen en dit in 1.20 hrs. Ik kan u verzekeren dit is zeer pijnlijk! De wandeling was voor de verandering weer niet geweldig, geen goede wandelweg. (Mijn tape kwam los, ik zag wat zwarte en witte bollen en een paar keer door mijn knie gezakt omwille van dat mijn tape eraf was) Maar eens boven, vergeten je de wandeling en de zware tocht en geniet je van het geweldige uitzicht. Om de lift naar beneden te nemen moesten we 40 minuten aanschuiven. Konden we eindelijk in onze lift en konden we aan onze trip naar huis beginnen. Daar hebben we onszelf getrakteerd op bier en eens lang uitslapen, waardoor we het ontbijt net niet hebben gehaald. Maar aangezien het een feestdag was hier, en ze wisten wat we gedaan hadden de dag ervoor mochten we nog een klein ontbijtje nemen.
Later die dag hebben we nog wat in Vancouver rondgelopen. De winkels zijn hier OPEN op een feestdag, daar kan België nog eens een voorbeeld aannemen. Op de dag van de arbeid gaat toch zo goed als iedereen werken. Canada blijft mij nog steeds verbazen.