Winterkamperen in de bergen boven Nice

De omgeving van Nice staat bij velen vooral bekend om de azuurblauwe zee en bruisende badplaatsen. Op een half uurtje rijden van al die drukte liggen de voorheuvels van de Alpes Maritimes, waar het ruig en stil is. Na vijf weken huisoppassen in de bewoonde wereld, pak ik mijn wandelrugzak in en begin ik aan vijf dagen wandelen. Ik volg de rood-witte markering van de GR4, een lange afstand wandeling van nabij Nice naar de Franse westkust.

Een verschil van dag en nacht

Het heeft in vijf weken tijd slechts twee dagen een beetje geregend. Ook tijdens mijn wandeling heuvelop is het droog en zonnig. Hoewel de temperatuur niet hoger dan negen graden kan zijn, loop ik in mijn T-shirt over de rotsige paadjes. De zon schijnt fel op mijn gezicht, dat in vijf weken tijd een gezonde buitenkleur gekregen heeft. Na twee uur lopen gaat die buitenkleur verborgen onder een rode kleur waar een kreeft trots op zou zijn. Ik besef dat de drie liter water die ik meedraag geen overbodige luxe is. Ik heb in al die uren geen druppel water langs het pad gevonden. Hoewel de verleiding groot is om mijn warmte te blussen met al het water dat ik bij me heb, zit ik op een rantsoen.

 
Na ruim achttien pittige kilometers bereik ik eindelijk het Plateau de Calern. De hoogvlakte is één van de meest uitgestrekte die ik in de omgeving ontdekt heb. Boven de klif staan witte bollen van de observatoire, die me doen vermoeden dat het uitzicht op de nachtelijke hemel hier fantastisch moet zijn. Ik loop verder het plateau op over de rotspaadjes. De zon gaat pas over een uur onder, maar de temperatuur is al naar onder nul gedaald. Ik trek al mijn kleding aan, stop mijn flessen in de tas om ze te beschermen tegen bevriezing en wacht geduldig tot de laatste wandelaar het plateau verlaten heeft.

Zit er een steekje los?

De zon is achter de berg gedaald en de lucht neemt warme kleurtinten aan. Mijn huid neemt steeds minder warme kleurtinten aan en ik trek mijn capuchon nog maar eens verder over mijn hoofd. Ik trek met mijn in handschoenen verstopte handen het koortje van mijn tas los en denk: ben ik eigenlijk wel helemaal goed? Wat bezielt me om half januari op een berg te gaan kamperen? Ja, ik heb de juiste uitrusting mee, maar veertien uur in de donkere kou doorbrengen… Echt een keuze heb ik niet meer, want de bewoonde wereld is uren lopen verderop.

Met grote dankbaarheid voor de zware rotsharingen die ik last-minute aangeschaft heb, zet ik mijn tent op. Ik ram de haringen met keien in de rotsige en bevroren grond. Naast mijn tent ligt een laag sneeuw van eerder, die zelfs na al die dagen zon nog niet ontdooid is. Ik zet een pannetje water op mijn brander en maak mijn bed op. Dolgelukkig dat ik eindelijk mijn tent in kan, haal ik het kokende water van het vuur en gebruik ik het om mijn gedroogde bonenschotel weer een papje te maken.

Avontuur

Om acht uur, na anderhalf uur in mijn slaapzak weggedoken over het leven nagedacht te hebben, besluit ik te gaan slapen. Een boek lezen gaat niet, want buiten de slaapzak is het te koud en binnen de slaapzak crasht mijn e-reader door de condens. Een podcast luisteren kan ook niet, want ik moet batterij sparen voor de komende dagen. Needless to say: ik verveel me rot! Na die inspanning van de dag val ik al snel in een diepe slaap.

Om kwart over twaalf, na vierenhalf uur slaap, ben ik klaarwakker. Ik besluit mijn arme edele delen bloot te stellen aan de kou en ga plassen onder de helderste sterrenhemel die ik in maanden gezien heb. Echt lang kan ik er niet van genieten, want de voorspelling van een temperatuur van min zeven graden lijkt waarheid geworden te zijn. Eenmaal terug in mijn warme slaapzak probeer ik weer in slaap te komen, maar mijn hoofd heeft andere plannen.

Een nachtelijke boeking

Na nog een aantal uren wakker gelegen te hebben, geef ik toe dat dit hem niet nog een nacht gaat worden. Ik boek midden in de nacht een AirBnB in een verbouwde schaapskooi voor de volgende nacht en besluit dat ik dan net zo goed mijn batterij leeg kan trekken. Tot zonsopkomst luister ik naar de meest uiteenlopende podcasts en voel ik de kou in mijn gezicht. Ik ben er helemaal klaar mee!

Om half acht licht de binnenkant van mijn tent op. Het is ein-de-lijk ochtend! Opgelucht rits ik mijn tent open en ik word direct getrakteerd op een prachtig uitzicht. De lucht kleurt zachtroze boven de heuvels en het is helemaal uitgestorven op het plateau. Dit is waarom ik het doe. Met een grote glimlach doe ik mijn ochtendplas, smelt ik sneeuw voor het ontbijt en maak ik vele foto’s. De verschrikkelijk lange nacht ben ik tijdelijk vergeten, tot ’s middags het slaaptekort zijn tol eist. Die nacht geniet ik in een verbouwde schaapskooi meer dan ooit van zoiets simpels als een bed.

Lees ook 'Rode rotsen en een azuurblauwe zee: wandelen in Parc de l'Estérel' of ga naar onze Frankrijk-pagina voor meer inspirerende verhalen!