Medellín

Wilot:

Na een rit die slechts een achttal uren duurde, maar die als een eeuwigheid aanvoelde, kwam ik ‘s avonds in Medellín aan. Ik had geen hostel geboekt, maar wist wel waar ik naartoe wilde dus na een taxi te delen met de Hollanders die mij de dag ervoor hadden geholpen tijdens mijn val in Salento, kwam ik aan in de hostel en was er gelukkig nog een bedje voor me vrij. De volgende dag had ik niet veel zin om iets te doen en wilde ik voornamelijk het een en ander in orde maken die nog moest gebeuren. Zo ging ik ook die dag naar de apotheker (ik had beslist dat mijn vinger wel ok ging zijn als ik het gewoon een beetje ontsmette) om ontsmettingsmiddel en dergelijke te kopen. De apotheker zei echter dat het moest genaaid worden, en ik werd naar het ziekenhuis gestuurd. Eenmaal in het ziekenhuis, kreeg ik te horen dat je hier eerst een voorschot van ongeveer 90€ moet geven vooraleer je zelfs een dokter te zien krijgt. Natuurlijk had ik dit niet op zak, en na een wandelingetje naar de hostel en terug kon ik me eindelijk aanmelden en het wachten begon. Na net in slaap te vallen in de wachtkamer werd mijn naam geroepen. Eenmaal bij de dokter gekomen en na een uitleg in mijn gebrekkig spaans (want engels spreken ze hier niet), bleek dat het niet moest genaaid worden, werd het wel proper uitgekuist deze keer en kreeg ik antibiotica en andere medicatie om infectie tegen te gaan. Een middag verspild in het ziekenhuis dus. Aangezien het al in de namiddag was tegen dat ik het ziekenhuis verliet, heb ik gewoon een beetje genietsnut, koffietje gaan drinken, en uiteindelijk mijn hoogtepunt van de dag: gaan winkelen in de supermarkt. Ja het is triestig dat dit me gelukkig maakt, maar het is eeuwen geleden dat ik een deftige supermarkt heb gezien en ALLE producten aanwezig zijn. ZALIG! Eindelijk terug eens koken voor mezelf, ik heb dit zo hard gemist.

De volgende dag ging ik naar Comuna 13. Dit is een van de 16 wijken in Medellín, die vroeger gekend stond als de gevaarlijkste buurt. De wijk was in handen van het drugskartel van Pablo Escobar en de leefomstandigheden waren dus allesbehalve goed. Er was hier superveel criminaliteit aanwezig en er vielen wel dagelijks doden. Wanneer Pablo Escobar werd vermoord, viel het drugskartel uiteen en werd deze wijk met de jaren steeds ietsje beter. De huizen zijn kleurrijk en er is prachtige graffiti doorheen de wijk te zien. Ik vind het wel zot als je beseft dat mensen hier werkelijk wonen. In Europa kan je je dit niet voorstellen. Superkrap op elkaar allemaal, allesbehalve groot, en huisje wordt op huisje gebouwd enzoverder. Door de vele graffiti is de wijk populair bij de toeristen en worden er vele tours voor deze reden voorzien. Ik besliste echter op mij eentje te gaan, ik heb het niet zo voor tours aangezien ik mij dan eerder op een schooluitstapje voel. Na twee metroritjes en een korte wandeling hier naartoe kwam ik in het centrum aan. Ik voelde mij totaal niet onveilig, ondanks het feit dat je af en toe geweerschoten hoort afgaan. De kinderen spelen vrolijk in de straten en als je hier rondloopt is het moeilijk te geloven dat dit slechts twintig jaar geleden zo’n gruwelijke buurt was. Ik denk wel dat je als toerist hier niet in de kleine straatjes moet gaan lopen, en je beter enkel op het centrale pad blijft want ik denk dat het anders niet zo positief zou aflopen. Ik zag ook wel niemand anders op zijn eentje lopen, alle andere toeristen waren in groep met een gids of toch tenminste met een andere reispartner, ik werd dus wel superveel aangestaard. Maar behalve dat vond ik het een leuke buurt eigenlijk, haha. Dat staren (en het roepen naar je) ben ik ondertussen wel al een beetje gewoon hier, want subtiliteit hebben de Zuid-Amerikanen niet. Na mijn bezoekje hier te overleven ging ik terug naar de hostel om de rest van de dag gewoon een beetje te chillen.

De volgende dag ging ik naar Guatapé. Dit is zo’n twee uur rijden van Medellín en ligt echt in een supermooie omgeving. Het zijn niet echt eilandjes, maar er is gewoon superveel water rondom de bergen wat uiteindelijk een prachtig uitzicht geeft. Dit is blijkbaar ontstaan wanneer men dit gebied onder water liet zetten (voor welke reden weet ik niet meer) en uiteindelijk bleef men over met dit landschap. Ook hiervoor worden er vele tours aangeboden, maar opnieuw besliste ik dit op mijn eentje te doen. Op het busstation leerde ik een superleuk brits meisje kennen, dus uiteindelijk had ik al gezelschap voor de rest van de dag. Om het mooie uitzicht te hebben over de streek moet je La Piedra del Peñol ‘beklimmen’. Dit is een gigantische rots waarin ze een trap hebben gebouwd (zo’n 740 treden) waar je dan een uitzicht hebt over de omgeving. Het is echt de moeite waard. Eenmaal dit te hebben gedaan gingen we richting het dorpje Guatapé. Het dorpje is superklein, en er is dan ook niet veel te doen. Maar het is gewoon supergezellig om hier een beetje door de straten te slenteren. Gezellige toeristenwinkeltjes EN de huisjes hier zijn superkleurrijk. Ze worden echt in alle mogelijke kleuren geschilderd wat het volledige dorpje gewoon een gezellige sfeer geeft. Na een middagje hier te spenderen stapten we uiteindelijk terug op de bus richting Medellín. Medellín was voor mij ondertussen wel voldoende geweest, en zo boekte ik mijn vlucht naar Cartagena de volgende dag. Iedereen die ik op mijn trip in Zuid-Amerika tegenkwam was vol lof over Medellín en verbleef er weken of zelfs maanden. Het heeft mij echter niet echt kunnen overdonderen. Het is en blijft een grootstad, wat niet mijn favoriet is. Ik moet wel toegeven dat het een aangename grootstad is, maar daar houdt het dan ook op voor mij. Ik had ook het gevoel dat ik hier niet echt thuishoorde tussen de andere backpackers. Het enige wat de klok slaat is drugs en uitgaan, en daarvoor ben ik niet naar Colombia gekomen. Dus het was wel genoeg geweest voor mij, op naar de Caribische kust!