Dag 36 Snorkelen, chillen en super aardige Nederlander + Duitsers

Joepie.. Vandaag worden we om 9 uur met een boot opgehaald om samen met Judith (een Nederlandse gekke maar hilarische verschijning) en een Duits koppel (hele hele aardige meid en relaxte jongen) te gaan snorkelen. De boot kost 500.000 indr en wordt door 5 gedeeld, super chill! We zijn op tijd bij het ontbijt. Dit keer staan er zoete kleine bollen met chocoladesaus op het menu. Hier krijgen we altijd een zoet ontbijt. Die kleine bollen lijken overigens wel op oliebollen, ze smaken goed. Ook eten we fruit. Nan en ik hebben fins (flippers) gehuurd voor 50.000 indr. Ik uiteraard met sokken erin, dat was de tip van onze duikinstructrice Jess om blaren te voorkomen. Want na al die "jungle blaar ontsteek avonturen" was dat echt wel even klaar. Ik hoopte dat het goed zou gaan #helppp #fingerscrossed.

We hadden ons inmiddels allemaal verzameld bij het strand. Jeetje wat een paradijsje hier. Je hoort allerlei jungledieren waaronder tropische vogels en je kijkt uit op prachtig helder water waar het koraal al 20 cm onder de oppervlakte ligt #neteensprookje. Het is al 9 uur geweest en er is nog geen boot, we wachten en maken ons niet druk. We hebben goed gezelschap en kletsen er op los. Op een gegeven moment komt er een meid van de bar aangelopen en biedt haar excuses aan. Ze weet niet waarom de boot er nog niet is en gaat een ander aanvragen. Ze loopt naar het buur-resort en komt terug. Een andere boot is geregeld. Net voor vertrek horen we dat de 1ste boot stil ligt en motorpech heeft. Gelukkig zitten wij daar nu niet op #positivevibes #geenhaast. We lopen met zijn allen naar het buur-resort en stappen op de boot. De boten hier liggen allemaal zo hoog, niet normaal. Instappen is vaak op borsthoogte. Dat is dus opdrukken, been erop hijsen, balans vinden en dan alles naar binnen takelen (al die ledermaten de boot op krijgen, spierballen kweken haha). We zitten allemaal om en om. De ene met z'n rug naar links, de ander met z'n rug naar rechts. Zo is de boot goed in balans. Naast de wat oudere kaptein (zo lijkt) gaat zijn zoontje ook mee. Die heeft het hele bootgebeuren al van jongs af aan meegekregen. Hij giet vakkundig de benzine in de motor en rukt met een klein touwtje (wat allemaal net past) de motor aan. We varen pruttelend naar onze eerste stop. We nemen onderweg wat foto's en genieten heerlijk van alles om ons heen. Soms even met de ogen dicht. Luisteren naar alle geluiden en in ons opnemen wat voor moois we allemaal zien en horen. Na een uurtje komen we bij de eerste stop aan. Het water staat laag en het koraal daardoor erg hoog. Goed kijken dus waar we varen en aanmeren. We zitten met de bemanning mee met 7 mensen op een longtailboot met zijspan. Volle bak dus! We raken al gauw de grond maar zijn nog lang niet bij het aanmeerpunt. De jongen weet ons met een bamboestok los te wrikken maar al gauw lopen we weer vast. Dit herhaalt zich nog wel een aantal keer. Soms lopen we zo vast dat de Duitse meid en ik, het jongetje met al onze kracht moeten helpen om weer los te komen. Uitstappen is niet echt een optie want er is overal heel veel koraal. En daar wil je niet op stappen want dan gaat het koraal dood en je voeten zeggen au #koraalisscherp #heelscherp. Na talloze pogingen gaat de kapitein het water in om ons richting de kant te duwen. Uiteindelijk stranden we dan toch echt 3 meter voor de kant. We zakken 1 voor 1 het water in en lopen voorzichtig naar de kant. Daar beklimmen we allerlei glibberige rotsen en klauteren we omhoog. We nemen wat trappen en zien al gauw een groen meer. Dat moet het Jellyfish lake zijn. Een meer dat in tientallen jaren langzaam vanuit de open zee is afgesloten door een bodemverschuiving. In de zee waren vele kwallen. Door de langzame afsluiting van het meer, veranderde de watersamenstelling en verloor het zijn zoute waarde. Dit maakte dat de kwallen veranderden en hun (prikkende) tentakels verloren. Nu zwemmen er dus honderden, duizenden kwallen die niet kunnen steken. Je zwemt er tussen, heel bizar. Wel zonder flippers en zonnebrandcrème want de dieren zijn erg kwetsbaar. We gleden met zijn 5en vanaf het vlot het meer in, heel voorzichtig. We zagen vanaf de kant een paar kwalletjes, misschien 5. Maar zodra je 3 meter verder het meer in zwemt zijn ze o-ve-ral. Echt overal. We filmen onderwater en zwemmen wat #ikvondhetmaarengig #haha. Next challenge; het vlot op komen. Deze ligt ruim 50 cm boven het water. Er hangt een touw waar ik besluit mijn voeten op te zetten. Ik druk me op en kom - makkelijker dan verwacht - het water uit. Nan volgt maar kwam er niet uit. Ik gaf aanwijzingen over het touw en trok haar aan twee armen omhoog. Hoppakee, ook gefixt. De wat oudere Nederlandse vrouw (Judith) had veel power. Die wist met een klein beetje hulp zo de kant op te klimmen. Judith is een hele bijzondere vrije geest. Heeft de hele wereld gezien en kan zich in elke taal wel een beetje verstaanbaar maken. Haar vader was schipper en was op vele plekken in de wereld te vinden, ze heeft 't dus niet van een vreemde.

We lopen en klauteren weer terug naar de boot en gaan naar de 2de aanmeerplek. Het mooiste bounty-eiland dat ik ooit heb gezien. Zo wit dat zand, dat geloof je niet. Tussen de mangrove, middenin de zee. Wilde palmbomen #hetisnetnep #kanbijnaniet #maartochechtwaar. We snorkelen daar en bakken nog lekker even op het strand, het is warm en we zweten ons kapot. Helemaal niet erg, we zijn super dankbaar voor dit alles. Aan het einde van aanmeerplek 2, vindt de kapitein een jonge kokosnoot. Nan drinkt het sap en we eten met zijn alle de inhoud. De man kan de hele kokosnoot vakkundig ontleden. We schieten weer wat filmpjes en foto's en gaan terug naar de boot. De vinnen met sokken (die dingen die je gewoon in je schoen draagt) zijn echt de hemel. De vinnen ofwel flippers zijn ineens niet meer stug en voelen eerder aan als pantoffels #ohyeah #winninginlife #lifesafer #geenblarenmeer.

We varen terug en genieten volop. Lekker sudderen in al dat paradijselijk moois. We komen aan bij Black Marlin en lopen weer terug naar ons resort. We schuiven aan voor de lunch, het eten is heerlijk. Simpel (het blijft toch een remoted island) maar smaakvol.

In de middag gaan we niet meer de jungle in. Ik zie Nanda en mij al gaan. Met spinnen en slangen. Whahaha. Dacht 't niet #gillendekeukenmeiden3.0. De nachten zijn hier trouwens niet echt great maar dat nemen we op de koop toe. Je hoort ratten over het dak lopen maar ook andere jungledieren. In de ochtend zagen we trouwens nog een zwarte spin ter grote van m'n handpalm. Ik weet dat zwarte spinnen met geel of blauw, giftig zijn maar deze kende ik niet. Ik zei dat Nan 'm vanuit het klamboefort in de gaten moest houden en ik ren ondertussen naar de receptie om te vragen of deze giftig is. Ik was ons tuintje nog niet uit of de spin was er al vandoor. Ik zag de alleraardigste Duitse man met al die duikevaring en vertelde wat we hadden gezien. Hij moest lachen en was verbaasd. Echt een grappenmaker die man, hilarisch! Ik snelde naar de receptie (dat is eigenlijk de bar) waar de manager mij wist te vertellen dat dat hier de huisspin wordt genoemd. Deze spinnen zijn groot maar ongevaarlijk en vertoeven graag in huis. Oké, haha, weer wat geleerd. Ik vertelde het de Duitse man toen we gingen ontbijten, die lag helemaal gevouwen, zo'n huge ding en dat noemen ze een huisspin.
We hebben trouwens erg goed contact met alle gasten hier. Je eet gezamenlijk aan een grote tafel en chillt 's avonds op de veranda.

In de avond kletsen we weer met Stefan (de goede Duitse fotograaf), met het Duitsers stel van de snorkeltrip en met Judith.

We gaan niet te laat naar bed want de elektriciteit gaat om 11 uur uit en dan willen we al wat geslapen hebben zodat we 's nachts weer wat uren kunnen missen. Dit omdat Nan en ik alles horen en bang zijn voor de jungledieren #iehhh #elkenachtschijnenmetlantaarnentelefoons #heldenopsokken #LOL.