--

Voor de verandering proberen ik het aantal bevallingen die ik tot nu toe heb begeleid bij te houden. De vorige keren is dit me door de drukte ontgaan, maar nu probeer ik het per dag te onthouden. De teller staat ondertussen op 13 bevallingen en 6 opvangen van kinderen bij een (spoed)keizersnede. Gelukkig heb ik tot nu toe geen oncontroleerbare dingen meegemaakt.

Vandaag was het echt een hectische dag. Doorgaans vinden de meeste bevallingen 's nachts plaats, maar nu besloten de vrouwen ook de ochtend nog door te gaan. Terwijl ik en mijn collega allebei aan het persen waren, kreeg een derde vrouw persdrang en terwijl ik snel schone handschoenen aantrok, mijn student instructies gaf, installeerde de vrouw zich op het bed naast mijn andere mevrouw. De ene baby was nog maar net geboren, waarna de andere twee baby's volgden. Gelukkig alle drie de baby's met een goede start. Terwijl twee studenten met de baby's bezig waren. Liet ik mijn baby maar bij de moeder liggen. Een geniet momentje voor zowel moeder, als baby. Na het opfrissen heb ik ze beide in bed geïnstalleerd.

Terwijl ik nog bezig was met het compleet maken van de partogrammen kwam een volgende vrouw de afdeling op. En deze vrouw was enorm klein, ik denk dat ze misschien net 1.40 was. Toen ik naar haar buik keek, hoopte ik dat ze in ieder geval..

Ondertussen ben ik alweer vier uur verder. De stroom uitgevallen, met daarbij mijn laptop. Lekker zweten in het donker hier, want het is behoorlijk warm nog.

Terug naar mijn dag. Toen ik deze vrouw onderzocht viel het me op dat ze een best grote buik had voor haar postuur. Er zou een kind van ruim zes pond in moeten zitten. Ook de ontsluiting viel tegen, 2cm, daarnaast had ze ook gebroken vliezen en bleek dat de baby in het vruchtwater had gepoept en nog best wel flink ook. De harttonen waren ook niet heel fraai voor zo goed en kwaad als ik kon het kon luisteren. Mijn collega wilde absoluut niet dat ik haar ging monitoren en wilde dat ik haar naar de materniteit zou sturen. Daar was ik het niet mee eens. Ik dacht bij mezelf als er een is die deze vrouw gaat monitoren dan ben ik het, dus ik zei tegen mijn collega dat het mijn cliënt was en dat ik het eerst met de dokter ging overleggen. Na wat gemopper, kreeg ik uiteindelijk mijn zin en ben ik op zoek gegaan naar de dokter die ronde deed op de materniteit. Toen ik hem vertelde dat mijn vrouw klein was moest hij lachen, want voor mij is iemand al snel klein. Met dat hij even later de vrouw zag gaf hij me inderdaad gelijk. Het postuur van deze vrouw was inderdaad heel klein en in combinatie met de minder fraaie harttonen, de meconium en het feit dat ze nog een heel eind te gaan had besloot hij dat het toch beter was om een spoedkeizersnede te plannen. Hij vroeg me de vrouw voor te bereiden en haar naar de operatie-afdeling te brengen, maar ik moest dan wel gelijk een opvang doen van de operatie waar hij nu mee zou starten. Zo snel als ik kon bereidde ik mijn vrouw voor en bracht haar naar de operatiekamer. Het wachten was op de medicatie, zo frustrerend. In Ghana is het correct schrijven van de indicatie voor de medicatie belangrijker dan de conditie van een baby. De student die de medicatie ging halen werd teruggestuurd omdat de reden voor de keizersnede niet genoteerd was op de kaart. Te bizar voor woorden.

Met dat ik wachtte op het seintje dat ik kon komen, was er een andere vrouw binnengekomen. Die tussen de twee keizersnedes door beviel. Met dat ik aan het afronden was, werd ik gebeld, om voor de baby te komen. De baby was ondertussen al geboren. Een foutje in de communicatie, maar gelukkig een levende baby van 3300 gram.

Het was de hele dag een komen en gaan en heen en weer geren van labourward naar het OK. Terug op de afdeling vroeg een vrouw of ik haar baby wilde inwikkelen op de Afrikaanse manier. Met dat ik het kind oppakte voelde het naar mijn idee veel te warm aan. Ik besloot het kind even naar de neonatologie te brengen, waar we de temperatuur maten en bleek dat het kind 38.4 graden temperatuur had, zonder dat hier echt een reden voor was. In Ghana vind ik het tricky om een kind op de neonatologie achter te laten naar aanleiding van een eerdere gebeurtenis waar een kind met koorts uiteindelijk overleed. Morgen toch nog maar even kijken of alles goed gaat.

Bij mijn laatste keizersnede casus werd onverwacht een kind geboren met een slechte start. Het duurde allemaal best wel lang voordat de dokter het kind geboren kon laten worden (de manuele vacuümpompen kunnen hier dus enorm goed gebruikt worden). Nadat de arts het aan mij gaf en ik zag dat het kind niet goed wilde ademen bracht ik het eerst naar de warmere ruimte. Nog voordat ik daar was begon er al iemand tegen me te zeggen wat ik moest doen, heel afwijkend van het Nederlands protocol. Het enige wat ik wilde was eerst het kind afdrogen en op een niet verrijdbare ondergrond leggen. Het was een chaos omdat iedereen wat anders wilde. Een protocol reanimatie? Zelfs de arts die kwam deed iets waarvan ik dacht dit meen je toch niet. Geen zuurstof, een ambu die niet helemaal werkt. Zo schiet het weinig op, maar gelukkig trok het kind bij. Niet dat het, het niet had gaan doen, want ik heb kinderen veel slechter geboren zien worden. Gewoon de chaos en het feit dat het helemaal overgenomen wordt en dan ook zonder richtlijnen. De baby lag daar op natte doeken op een verrijdbare trolley terwijl de arts de 'reanimatie' overnam. Op een gegeven moment heb ik de baby gepakt en eerst goed ingewikkeld. Dit zijn gewoon van die baal momentjes, maargoed het is niet mijn afdeling dus moet ik het ook maar weer loslaten.

Na deze casus was ik het ook echt helemaal zat. Ik had het hardst gewerkt vandaag van allemaal 5 bevallingen begeleid, gemonitord en daarnaast nog eens drie keizersnedes. En nog even alle bloeddrukken gemeten om de folders compleet te krijgen voor de middagploeg.
Voordat ik wegging zag ik dat ze mijn tweede baby van de keizersnede tussen alle normale bevallingen baby's hadden gelegd, om ze te ontslaan en dus naar de andere afdeling te brengen. Ik heb hem er nog maar snel even uitgepikt en ben hem gaan brengen. Het lijkt me voor de moeder echt een heel gek idee dat je baby wordt meegenomen na de keizersnede en een paar uur later bij je gebracht wordt. Als het dan in een bedje met allemaal baby's zou komen zou ik er nooit helemaal zeker van zijn dat het mijn kind was. Bij keizersnede baby's vergeet ik daarom echt nooit een naambandje om te doen.

Op de materniteit kwam ik de mannelijke dokter nog tegen. Hij wilde dat ik de opvang van een tweeling zou doen. Ik was er wel klaar mee. Dus ik zei hem dat ik naar huis ging. Het was al ver na sluitingstijd. Hij stond bij een bed van een vrouw waar een groot kind werd verwacht. Naja, groot 4 kilo en niet haar eerste kind. Hij wilde haar inplannen voor een keizersnede (inleidingen doen ze hier niet meer zo aan, nu de oude dokter weg is). De dokters vertrouwen de verloskundigen waarschijnlijk niet in hun monitoring. Het zou niet eens haar eerste worden, dus ik smeekte echt dat hij het nog niet zou doen. Ik verwacht dat deze vrouw kan bevallen. En als ik er ben om te monitoren is er eigenlijk geen probleem. Het hoofd was nog niet ingedaald, waardoor de buik ook groter leek. Nu maar heel hard hopen dat ze spontaan weeën gaat krijgen. Ik heb in ieder geval mijn best gedaan voor deze vrouw. Op mijn eigen afdeling wordt het pleiten voor de vrouw niet in dank afgenomen, het betekent namelijk meer werk, maar meestal heb ik wel de dokters aan mijn kant.

Het is tijd om te slapen morgen moet ik huishouden, afwassen en handwassen. De lights-off hebben roet in het eten gegooid, niet dat ik het heel erg vind. Ik duik er snel in, morgenochtend vroeg gaan de moskees weer af.