Het moment dat..

Je weet het van tevoren, voor je vertrek dat je ongetwijfeld weer te maken gaat krijgen met overleden kinderen en toch kun je, je er niet op voorbereiden. Het went nooit, het is zo cruel, het hoort helemaal niet bij het leven. Vandaag was het zo'n dag dat ik weer keihard met mijn neus op de feiten ben gedrukt. Een geboorte is niet vanzelfsprekend en een levende baby al helemaal niet.

Met dat ik de afdeling vanochtend op kwam, had ik gelijk door dat het chaos was. Terwijl de vrouwen van afgelopen nacht nog op medicatie aan het wachten waren kwamen er vier of misschien wel vijf vrouwen tegelijk de afdeling op. Daarnaast liepen er ongeveer 15 studenten die vandaag examens kwamen doen. Een ongeorganiseerde chaos. Ik pikte er natuurlijk net weer een van de rottere casussen uit. Op haar kaart stond namelijk dat ze de vorige keer een operatie gehad had. Daarnaast was het voor haar nog helemaal geen tijd om te bevallen, want de uitgerekende datum was pas 31/12, voor zover dat ook maar kan kloppen. Bij mijn uitwendig onderzoek dacht ik dat deze baby wel eens in stuit kon liggen en mijn inwendig onderzoek bevestigde dit ook. De baby lag met zijn voeten voor de uitgang. Aangezien er een andere vrouw flink gescheurd was, was de dokter al onderweg en ik besloot te wachten totdat hij er was. Geen risico's nemen. Toen hij op de afdeling kwam droeg hij me op de vliezen voorzichtig te breken. Ik zei hem dat ik dat wel wilde doen, maar dat de bevalling voor hem was. Ik zou het kind dan wel opvangen. Bij de hele kleine kinderen zie je soms toch dat het lastig gaat. In deze casus dus ook het geval. De dokter verliet de verloskamer, zodra het kind geboren was. Het kind op gang helpen was aan mij. Een pre-terme baby die niet ademende, maar gelukkig wel hartslag had. Gelukkig door middel van beademingen trok het kind uiteindelijk bij, waarna ik het aan de zuurstof gekoppeld heb. In eerste instantie ademende de baby niet normaal, maar hier kunnen ze daar niks aan doen. Het is erop of eronder. Er zijn geen spullen om zo'n kleintje te monitoren. Gelukkig na anderhalf uur was het kind stabiel genoeg om naar de Neonatologie te brengen. Deze casussen zijn interessant, maar maken ook wel moe, omdat je constant bezig bent met de conditie van het kind.

Met dat ik naar de neonatologie ging heb ik gelijk nog even gekeken bij mijn kindje van gisteren. Het leefde nog steeds, maar ik maak me ernstig zorgen over de conditie van deze baby. De ouders lijken wel aan me vast te klampen. Voor sommige mensen zou je het alleen maar beter willen maken, maar de luxe van Nederland is hier niet en de kennis al helemaal niet.

Niet veel later werd ik gebeld voor de opvang van een tweeling. Twee mooie gezonde baby's werden geboren. Een jongen en een meisje.

Terug op de afdeling was het nog steeds net zo chaos als toen ik aankwam. Er kwamen twee vrouwen beide met acht centimeter ontsluiting en na de vliezen gebroken te hebben, kwamen beide baby's maar niet. Mijn collega besloot om de vrouwen terug de afdeling op te sturen. Niet heel erg verstandig, want niet veel later beviel een van de twee vrouwen op de grond. En terwijl ik nog bezig was met de begeleiding van een student bij het afronden van de bevalling kwam er een tweede vrouw binnen met een baby tussen haar baby. Mijn collega maakte deze baby los van haar moeder en ontdekte dat er nog een baby binnen zat. Bij het onderzoek voelde ze geen voeten, maar een arm. Ze vroeg me om naar het OK te rennen, om de dokter te halen. Die was ondertussen terug naar haar kantoor. Toen ik zei dat we een baby hadden waarbij we de arm voelde, zei ze dat ik deze vrouw direct moest voorbereiden voor een operatie. Ik controleerde nog een keer de harttonen, maar kon deze niet vinden. Geen echo-apparaat om dit te bevestigen en wat me verbaasde was dat deze vrouw binnen twintig minuten geopereerd werd. Zonder dat de medicatie aanwezig was, deze keer was het echt spoed. Voor de opvang van deze baby nam ik een student mee. In geval dat de baby nog leefde had ik iemand die me kon assisteren bij een eventuele reanimatie. Al mijn spullen stonden klaar, maar toen de baby geboren werd was al snel duidelijk, dit volmaakte kindje was eerder hiervoor overleden. Nadat ik het kind gewogen en gemeten had wikkelde ik het in doeken en nam ik het mee naar de afdeling. Alsof ik het kind toch nog een klein beetje liefde kon geven hield ik het dicht tegen me aan. Het meisje dat met me mee liep zei dat de mensen het mooi vonden hoe ik een een baby droeg. Het enige wat ik wilde was dat niemand zag dat dit kindje was overleden. Dit is wat armoede met iemand doet. Hadden deze mensen vanochtend naar het ziekenhuis gekomen. Had er een operatie gepland kunnen worden, nu was het te laat en was het kind al overleden. Toen ik terug kwam, kwam net de vader met medicatie aan. Hij zei me dat het pijn deed en dat kan ik me heel goed inbeelden. Dit was nog niet eens mijn eigen kind en zelfs ik voel de pijn en de oneerlijkheid hier van. Het feit dat de andere baby levend is maakt het verdriet niet minder groot. Het klopt gewoon niet. Negen maanden draag je een kind onder je hart, om het vervolgens te verliezen.

Na deze operatie was er nog een vrouw die voor spoed-keizersnede werd voorbereid vanwege een langdurige uitdrijvingsfase en foetale nood. Mijn dienst was al lang en breed afgelopen, maar omdat we nog niet hadden overgedragen moest ik weer terug om de volgende cliënt te brengen. Toen deze baby ook slap en bleek werd geboren gierde de adrenaline om dit kind hier te houden door mijn lijf. En gelukkig trok dit kindje helemaal goed bij en mocht het niet veel later bij de moeder op haar borst liggen. Een mooie manier om een dienst af te sluiten, ik was er voor vandaag helemaal klaar mee. Alle gekke casussen die voorbijkomen.

Op de afdeling lagen er nu al vier kinderen die ik eerst terug moest zien te brengen bij de juiste moeder, voordat iemand ze door de war zou halen. Dit was het laatste wat ik wilde doen, voordat ik weg zou gaan. De levende tweeling heb ik bij de moeder gebracht, daarna heb ik het andere levende kindje bij de moeder gebracht terwijl ik de vader meenam om zijn kindje mee naar huis te nemen en te begraven. Nu lag er nog maar een baby te wachten totdat de moeder terug kwam naar het moederhuis.

Het was een dag met zulke wisselende emoties, zoveel interventies en acties. Nu snel wat kleren wassen, zodat ik morgen weer schoon voor de dag kan komen.