The Wheels on the bus go round and round

Vanmorgen vroeg weer vroeg opgestaan om opgehaald te worden voor mijn volgende tour van Darwin naar Alice Springs. De groep is heel klein: Neomi en Ramon uit Barcelona (rond de 35) Toby en Olivia uit Duitsland en Ajuni, n jong meisje uit Singapore alledrie rond 20.
De gids heet Brandon en mijn eerste indruk is: die heeft er geen zin in. Maar, ik geef hem nog even het voordeel van de twijfel.

Hij breng ons meteen naar Katherine Gorge waar we een heerlijke

ochtendduik nemen en even lekker goed wakker worden. Daarna klimmen we naar een uitkijkpunt waar we een goed uitzicht hebben op de rivier. Na de lunch lopen we nog maar een hangplek voor hele grote vleermuizen en na nog een hele lange rit in de bus komen we eind vd middag in ons kamp aan. Een heel vreemd verlaten maar wel mooi terrein waar n rivier doorheen loopt. Brandon waarschuwt ons echter: we mogen niet naar de rivier toelopen, er huist een krokodil met jonkies.

We maken een kampvuur en leggen allemaal onze Swag klaar rondom het kampvuur want vannacht slapen we in de open lucht!
Na het eten roept Brandon ons ineens naar buiten: er loopt een Walibi rond met een jonkie in zijn buidel (in Australië noemen ze dat een Joey). Ik grijp mijn camera en haast me naar buiten. De Walibi is op haar hoede maar laat zich goed fotograferen. Aaaaahhhhhhhh schattig toch, die Joey.

(En nou geen lollige opmerkingen over mijn eerdere ontmoeting met n Walibi, dank u).

Het stikt hier van de Walibi's trouwens en ze zijn heel nieuwsgierig (en op zoek naar voedsel dat wij laten vallen). Eenmaal in mijn Swag geïnstalleerd hoor en zie ik ze langs huppelen. Ik denk maar niet aan de krokodil op nog geen twintig meter afstand, of aan slangen, spinnen, of andere enge dieren maar geniet van de indrukwekkende sterrenhemel die hier echt vele malen mooier is dan bij ons. En, ik zie zelfs een vallende ster! Dik tevreden val ik in slaap.

De volgende ochtend staan we weer vroeg op en rijden naar een prachtig

mooie rivier. Hier beginnen we de dag weer met een frisse ochtendduik. Het is echt heel mooi hier, en vredig ook. Komt vast ook omdat we zo vroeg zijn en dus de enigen (08.00 uur).

Daarna gaan we de bus weer in en maken nu n hele lange rit alvast richting Alice Springs. Rond 12.00 uur stoppen we voor een lunch en daarna gaan we de bus weer in voor weer n lang stuk rijden. Onderweg valt iedereen eigenlijk de hele tijd in slaap, ook omdat Brandon weinig moeite doet om ons n beetje te entertainen onderweg (eerste indruk klopte, hij heeft er echt geen zin in).

Ergens in de middag stoppen we bij een hele maffe pub die helemaal volhangt met curiosa of met oude rotzooi eigenlijk (zie foto's)
Daarna maken we weer n hele lange rit naar ons kamp voor die nacht, een nog vreemdere plek dan het vorige kamp. Maar weer n privé tent en n

goed bed dus ik klaag niet.

De volgende dag brengt Brandon ons eerst naar een voormalig post- en telegraaf kantoor, n soort verzamelplek voor de pioniers die zich hier voor het eerste vestigden. Er zat ook n smid en n soort kantine/keuken.
Nu is alles uiteraard verlaten en n beetje maf. Woonde hier vroeger mensen? Hier in the middle of nowhere? Ik moet er niet aan denken, dat zal afzien geweest zijn.

Daarna volgt weer n lange rit naar The Devils Marbles, n bizarre verzameling rotsblokken die zo lijkt te zijn neergekwakt door n grote storm misschien, of n prehistorische overstroming ofzoiets. Anyway, ze liggen er wel mooi bij, sommige zijn zelfs in tweeën gebroken als n ei!

Als laatste brengt Brandon ons naar nog n maffe kroeg waar n

superenthousiast mannetje vraagt waar ik vandaan kom en me vervolgens allemaal Hollandse dingen laat zien die mensen hebben gedoneerd (klompjes, n voetbalshirt, n 5 euro munt met Willem Alexander er op (die had ik nog niet gezien)).

De dag loopt ten einde en Brandon rijdt plankgas richting Alice Springs. Rond 14.30 roept Neomi dat we nog niet geluncht hebben en dat ze honger heeft. Nu moet Brandon wel stoppen en ik geef Neomi n vette knipoog. Brandon dacht waarschijnlijk dat hij vroeg van ons af was, maar helaas.
Rond een uur of vijf zet hij ons af bij het Hostel waar we toevallig allemaal overnachten. Of we nog iets willen afspreken voor het eten, vraagt Brandon voor de vorm. Nee dank je Brandon, we redden ons prima zonder jou. Toedeledoki en ik zou ander werk zoeken als ik jou was. ;-)))