Na de introductie

De ochtend daarna had ik niks. Ik besloot dus uit te slapen, ontbijt kwam later wel.
Ik wist dat mijn roommate deze dag aan zou komen, ik verwachte haar eind van de ochtend.
Ze kwam rond een uur of 9/10. Ik lag nog in bed. Er werd op mijn deur geklopt en ik snel een pyjamabroek en trui aantrekken over m'n oversized shirt om de deur open te doen. Daar stond niet alleen mijn roommate maar ook haar ouders en haar zusje en een hele grote stapel spullen. Mooie eerste indruk die ik daar gaf.

Ik ga eerst even uitleggen hoe mijn kamers werken en hoe de gebouwen hier in elkaar zitten. Ik zit in DeFredenburgh. Dit is een "high-rise" zoals ze het noemen. Dit betekent gewoon een hoog gebouw, het heeft 10 verdiepingen en ik zit op 8. Dit gebouw bestaat uit suites. Dit betekent dat elke verdieping is opgedeeld in kleinere ruimtes van 4 kamers. Hier zitten dus 7/8 mensen. Ik zit hier met 7 mensen, er zijn oudere studenten die een soort overzicht houden over de verdieping en zij hebben een kamer alleen. Ze zit in de kamer naast mij. De rest zijn tweepersoons kamers. Wij hebben met 7 mensen 1 badkamer die we delen, een lounge waar recentelijk een tv is neergezet (er staan verder een paar banken en een tafeltje). Met de verdieping delen we een grotere lounge met een keukentje. Ik zit dus niet alleen vast aan mijn roommate maar ook aan mijn suitemates.

Oke, terug naar mijn roommate. Haar naam is Adrianna en ze is een nursing major. Ze komt uit Long Island en wil later doorstuderen en in New York in een ziekenhuis werken. Al mijn suitemates zijn redelijk intens en een beetje typisch Amerikaans, daar moet ik nog aan wennen. Adrianna daarentegen is erg rustig en geordend. Ze is ook erg aardig. Ik was erg zenuwachtig over het krijgen van een roommate omdat het iets raars is voor Nederlandse mensen, je slaapt liever op een kamer alleen. Tot nu toe heb ik niet echt iets te klagen. Ik schrijf dit op maandag dus ik zit al een weekend met haar op een kamer. Ze heeft heel veel spullen meegenomen. Alle Amerikaanse mensen hebben veel spullen. Adrianna heeft een minikoelkast meegenomen voor de kamer. Ook een koffiezetapparaat wat ook thee en chocomel maakt. Ze heeft alle ruimte onder haar bed gevuld met bakken en zelfs haar bed hoger gezet met steuntjes zodat ze er meer onder kwijt kan. Ze heeft ook iets van 4 kussens op haar bed en extra dekens. Toen ik naar de kamers van de andere mensen in de suite keek zag ik dat deze nog erger waren. Meer spullen dan ruimte om te lopen. Er liggen kleedjes op de vloer en de muren zijn volgehangen met spullen en ze hebben de hele lounge verbouwd met dus onder andere een televisie. Ik had nog niet eens een goede deken om onder te slapen.
Het is wel een groot voordeel om een Amerikaanse roommate te hebben. Ik mag al haar spullen gebruiken. De koelkast is voor ons beiden, als ik koffie wil moet ik het maar zetten en als ik iets anders nodig heb hoef ik het maar te vragen.

Adrianna en haar familie gingen de tweede lading spullen halen en in deze tijd heb ik me maar snel aangekleed en tanden gepoetst. Ik voelde me in de weg lopen bij het inrichten van de kamer dus ik heb Jana (het Duitse meisje) geappt of ze samen wilde ontbijten.

Toen ik naar het GEO gebouw ging voor de laatste dag dat daar ontbijt zou zijn keek ik naar de straat en er waren overal mensen. Het was de grote verhuisdag. Bordjes met parkeerplekken, mensen met karretjes met spullen en heel veel vreemde gezichten. Op dit moment miste ik de introweek heel erg. Het was zo gezellig en vertrouwd geworden met alle internationals dat ik het heel vervelend vond dat er nu zoveel mensen zouden zijn. Toen ik bij GEO aankwam bleek ik niet de enige te zijn. Iedereen miste de introductieweek. De groepsleiders waren misschien een beetje blij dat ze niet meer 24 uur per dag aan het werk waren maar zij misten het ook.

Na het ontbijt hebben Jana, ik en een Japanse jongen genaamd Rei een tijd over de campus gelopen. We zijn naar de bibliotheek geweest (gigantisch en super onoverzichtelijk) en naar het water. Daarna zijn we naar Memorial Hall gegaan en hebben een kijkje genomen bij de klimmuur en het zwembad. Het zag er allemaal cool uit en stonk maar een klein beetje naar zweet.

We gingen terug naar ons gebouw omdat we ons nu officieel in konden schrijven. Dit hield niks in dan een handtekening zetten. Hierna gingen we naar een soort picnic voor iedereen en er waren vieze broodjes en superzoete koekjes. Niet zo heel erg interessant. Om 3 uur was er een "matriculation ceremony". Dit was verschrikkelijk.

Het was een soort opening van het schooljaar voor alle freshmen. We moesten eerst een heel eind lopen in de warmte voor we er waren. Iedereen was oncomfortabel en moe. We kwamen aan bij een grote gymzaal. Ik denk dat hier wedstrijden gehouden worden. Hier moesten we op kleine houten bankjes zitten wachten terwijl een paar mensen een openingspraatje hielden. We verstonden oprecht niks van wat ze zeiden en het was er benauwd. Veel mensen liepen gewoon weg. Toen ze na ruim een uur (het voelde als de hele middag) eindelijk klaar waren met praten gingen we naar buiten in een grote P-vorm staan om een foto te nemen. Toen waren we weer vrij.

Die avond was er een "palooza" naast memorial hall. We wilden eigenlijk naar downtown gaan om daar te onderzoeken hoe alles was maar we zijn uiteindelijk toch hierheen gegaan. We kwamen aan en er waren springkussens. Je kon er allemaal spelletjes doen, racen op

een van de sprinkussens, er was er eentje met een ballenbak en eentje waar je basketbal kon spelen. Het zag er erg cool uit. Ik heb geracet tegen Karin en daarbij mijn knie geschaafd, wel lekker gewonnen. We zijn ook shirts gaan tie-dyen of hoe dat heet. Het waren de laatste shirts en de verf was ook op dus we smeerden de shirts over de restjes verf die nog op de tafel lagen en vulden een paar aan met water om er nog wat uit te krijgen. Ik weet niet of het nodig is om te vermelden dat mijn shirt niet veel kleur heeft. Het was wel erg leuk.

Toen we klaar waren met de shirts kwam er ineens een meisje op ons af met de mededeling dat er een hypnoseshow was en dat we in een kwartier gingen verzamelen om erheen te lopen. Wij zijn ook maar meegegaan want waarom niet? Iedereen was sceptisch over hypnose maar het was oprecht best wel indrukwekkend. De show werd gegeven door een man, hij vroeg ons allemaal mee te doen en hij hypnotiseerde de hele zaal (als je wilde, anders luisterde je gewoon niet naar wat hij zei) en vertelde ons onze eigen naam te vergeten. De mensen die echt hun naam waren vergeten kwamen op het podium en deden mee met de rest van de show. De rest kreeg allemaal een afstandsbediening zodat we konden kiezen wat de mensen op het podium moesten doen. Het was erg grappig. Hij liet iemand denken dat hij spongebob was, iemand dat haar hand tegen haar praatte, iemand dacht dat ze Beyonce was en gaf een prachtige

choreografie van "single ladies". Ik vraag me af of dat goed is voor je mentale welzijn, om in zo'n show te zitten.

Die avond was de eerste avond in dezelfde kamer als mijn roommate. Ik was zo moe dat ik gewoon in slaap ben gevallen.