De wielen van de bus gaan rond en rond.

Van het voor ons drukke Kathmandu, zijn we nu alweer een week gesetteld in het net zo drukke Patan. Afgelopen zaterdag zijn we aangekomen in ons appartement voor de aankomende maanden. Ik moet zeggen, we mogen niet klagen. Iedereen heeft een eigen kamer, we hebben een keukentje, douche , 2 wc's en een dakterras. Daarnaast ligt het appartement om de hoek bij het bekende Durbar Square van Patan (zie foto). Een klein dingetje is iets minder, we hebben wat gratis vriendjes erbij gekregen (lees, ongedierte). Nu ben ik wat dat betreft niet zo'n watje (al zeg ik het zelf), maar dan praten we wel over ongedierte in Nederlands formaat. Nepalese zijn van een hele andere orde! Het begon met reuze muggen en wc wormen, vervolgens reuze spinnen en nu een reuze kakkerlakkenplaag! Reuze muggen en reuze spinnen kan ik nog wel handelen ( Jacqueline iets minder, mijn trommelvliezen beginnen het al aardig te begeven). Maar ik geef toe bij de reuze kakkerlakken, kreeg ik ook de kriebels. Eergisteren kwam Jacquelien er voor het eerst eentje tegen in de keuken. Ik hoorde een luide gil vanaf boven, dus ging maar eens kijken wat er was. 'Ieeee daar zit ie!' En ja hoor daar zat de grote boosdoener, rustig tussen onze pakken rijst en curry kruiden (want ja, we zijn onze eigen maaltijden aan het bereiden, en het valt niet tegen. Straks meer over de reuze komkommers hier). Ik heb hem vervolgens in een pannetje weten te vangen, waar hij doodleuk weer uit kroop. Uiteindelijk kwam Alena (onze soort van huisbaas) kijken of alles wel goed ging. Ze pakte hem zo op en trapte hem dood. ' It isn't a lion!' zei ze. Nu blijken er dus al 15 dode kakkerlakken weggehaald te zijn en kwam ik er net vier tegemoet toen ik de keuken inliep. Gelukkig hebben is er iets van anti spray gespoten en moet dit ze verdelgen, ik hoop het maar...

Goed genoeg over ongedierte, over op de orde van de dag. Maandag zijn we voor het eerst naar SGCP ( Selfhelp Group for Cerebral Palsy) geweest (foto links, helaas nog geen foto's van binnen). Dit is het centrum waar kinderen met cerebrale parese heen komen voor therapieën en scholing. CP wordt in Nederland ook wel hersenverlamming genoemd en ontstaat vaak voor, tijdens of net na de bevalling. Kinderen kunnen verschillende verschijnselen hebben zoals verlammingen, spasme, blindheid, niet kunnen praten en intellectuele achterstand. SGCP is voor Nepalese begrippen heel luxe. Ze hebben er een afdeling voor de motorische problematiek bij jonge kinderen met CP. Deze kinderen krijgen hier vooral fysiotherapie, waar ze drie ruimtes hebben met matten en een aantal instrumenten.

Daarnaast hebben ze verschillende klasjes, die samengesteld zijn gebaseerd op de mentale leeftijd van de kinderen. Op wat oudere leeftijd komen de kinderen nog 1 a 2 keer per week terug voor een soort van dagbesteding, waar ze dan onder andere computerles krijgen. Helaas hebben we nog geen kinderen in het centrum gezien door de transport problemen.

We wisten al dat afspraken maken moeilijk was in Nepal en dat werd maandag nog eens bevestigd. Er was eigenlijk bijna niemand, dus zijn hebben we een rondleiding gehad en konden we weer gaan (na een tocht van 2uur). Vervolgens konden we dinsdag terugkomen voor een afspraak met dr. Ritesh, de eindverantwoordelijke voor ons onderzoek. Eenmaal in de bus werden we gebeld, SGCP was vandaag gesloten. Kortom we konden blijven zitten en meteen rechtsomkeer weer terug. Tot zover nog niet echt veel geslaagde gesprekken gehad, maar gelukkig was woensdag de dag dat we eindelijk een afspraak hadden met de desbetreffende personen. Hier hebben we veel van opgestoken, waardoor we nu weer druk aan de slag kunnen met onze onderzoeksopzet. Dit is veel schrijfwerk, dus we zitten veel in ons appartementje achter de laptop. Met zo af en toe een uitzondering door gewoon te gaan werken in het café om de hoek

Nog even terugkomend op onze busritten naar SGCP. Het is niet voor niets dat de titel van deze blog te maken heeft met de bus, want wat een helse ervaring is dat zeg. En ik maar denken dat de taxi's al erg waren. De eerste keer gingen we vol goede moed naar de busstop. Helaas was dit iets anders dan verwacht, geen mooie rijen met zit hokjes, borden met vertrektijden en plaatsnamen, nope niks van dit alles. Er was alleen een heel groot plein, met ongeveer 100-200 bussen en je zoekt het verder maar uit. Op de bussen staat wel iets, maar daar valt als Europeaan weinig van te maken. ' Excuse me, you know the bus to Dhapakhel?' Ik weet niet hoe vaak ik het al heb gevraagd, maar volgens mij heb ik een 'spaakgeblek', want niemand schijnt Dhapakhel of SGCP te kennen. Uiteindelijke hadden we de goede bus gevonden, maar nu nog de vraag, hoe passen we erin? Mensen hangen uit de ramen en zitten op het dak. Door de boycot is er nog steeds amper benzine, dus de bussen zitten bommetje vol (op de foto zaten we toevallig nog even in een lege, maar stel je voor dat er in zo'n gammel busje 80 man gaan). We slaagden erin om ons erbij te proppen, waarbij Judie bang was dat de deur niet meer dicht kon. 'Maak je maar geen zorgen, ik denk niet dat ze die deur zullen gebruiken' zei ik. En inderdaad de 'conducteur' staat gewoon in de deuropening tijdens het rijden en slaat op de bus wanneer de chauffeur moet stoppen. Als je een beetje op je personal space gesteld bent, moet je hier vooral niet met de bus gaan. Ik ben nu al twee keer bereden door Nepalese kerels, die zo dicht tegen je aan komen staan, dat het erg ongemakkelijk wordt. Gelukkig ik ben niet de enige, want iedereen staat letterlijk lepeltje-lepeltje in de bus. Maar waar ik past

echt angstzweet van kreeg, waren de kantelingen van de bus. Opgegeven moment zat de bus zo vol, dat hij amper nog vooruit kwam. Jacquelien en ik stonden ergens geplet in het midden, toen de bus wel heeel erg veel naar links kantelde. Ik dacht echt dat we zouden 'kapseizen' (of hoe je dat noemt voor een bus die omgaat). Het fijne is nog dat we na onze avontuurlijke ritjes in Judie haar reisboekje lazen, dat het afgeraden wordt om met de lokale bus te gaan, omdat dit toch wel gevaarlijk kan zijn. Hadden we misschien zelf kunnen bedenken, maar op dit moment is de bus ons enige vervoersmiddel.

De boycot met Inda is nog steeds niet opgeven en dit begint nu toch wel voor meer problemen te zorgen. Mensen kunnen niet meer normaal koken, omdat het gas op is en beginnen primitief met hout een vuurtje te maken. Ook restaurants hebben al de helft van hun menukaarten moeten schrappen. Er zijn niet alleen problemen vanwege het gas, maar ook omdat producten schaars raken. Zoals medicijnen, voedsel en waterflessen. Daarbij hebben we gehoord dat toeristen bussen naar Pokhara en Chitwan zeggen dat ze genoeg benzine hebben, maar uiteindelijk halverwege langs de weg stilstaan. Laten dit nou net de plekken zijn waar wij volgende week heen wilde gaan. Omdat volgende week het Dasain festival begint en alles dan gesloten is, was dit een mooi moment voor wat toeristische

activiteiten. Het is dus nog maar sterk de vraag of dit mogelijk is. Natuurlijk is het voor de lokale bevolking veel erger dan voor ons, maar het zou zonde zijn als we bepaalde dingen niet meer kunnen bereiken.
Ook voor ons project heeft het enige gevolgen. We kunnen nu alleen maar huisbezoeken doen binnen Kathmandu en omstreken, omdat er gewoonweg geen vervoer mogelijk is. We moeten dus een fiets kopen en alles fietsend afleggen (ik schijt hem nu al in mijn broek). Beetje jammer dat de fiets prijzen hier nu opeens ook uit de pan rijzen.
Vandaag was nogal het toppunt wat betreft de benzine problemen. We wilde van Kathmandu richting Patan, maar er was gewoon nergens een bus of taxi te krijgen. Overal stonden mensen op straat te wachten en rijen en rijen leegstaande auto's die geen benzine meer hebben . We zijn wel 1,5 uur bezig geweest om ook maar iets van een vervoersmiddel te vinden, toen we met heel veel geluk een man tegen

kwamen die ook naar Patan moest. 'You will never come in Patan' zei hij nog. Totdat er opeens een bestelbusje voorbij kwam die naar Patan ging. Dus samen met 11 anderen hebben we in de laadruimte van een bestelbuisje gezeten. Volgens mij hadden in Nederland al minstens 10 mensen de politie gebeld, zowel vanwege de onveilige situatie als het feit dat het er van buitenaf veel op een kidnapping moet hebben geleken. Het is allemaal erg bizar, maar tegelijker tijd ook wel erg lachwekkend.

Ik zou nog even terugkomen op de reuze komkommers hier. Afgelopen maandag zijn we begonnen om hier zelf te koken. Ik hoor jullie denken, waarom ga je koken als je ook voor Nepelase prijzen uiteten kan? Nou die prijzen vallen nog wel eens tegen. Natuurlijk kan je hier curry's eten voor 100Rs (€1), maar het meeste is toch wel iets prijziger. Daarom is zelf koken zo af en toe nog niet zo slecht. Maarja, ga maar eens groenten kopen op de lokale markt waar niemand je verstaat en waar de groenten eruitzien als 'alienvoer'. Judie dacht dat we een uit de kluiten gewassen courgette hadden gekocht, maar het bleek een komkommer te zijn. Terwijl de tomaten en bloemkolen hier juist niet groeien als kool, want deze zijn iniminie. En dan heb je hier ook nog het gebruikelijke afdingen, waar we nog niet zo ervaren in zijn. Maar al met al hebben we al best wat smakelijke curry's en wok gerechten weten te maken.

Tot slot zijn we gisteren op een spontane stapavond gegaan. Na het eten was het weer onmogelijk om nog een betaalbare taxi te vinden. Daarom hebben we maar besloten om gewoon nog een nachtje in het guesthouse van Madan te slapen en er een paar kroegen achteraan te plakken. En wat blijkt, het uitgaansleven bestaat hier ook! Veel aardige nieuwe mensen ontmoet en een goede liveband gezien. Bij thuiskomst was alleen het hek van het guesthouse dicht. Judie heeft nog een soort van poging gewaagd erover heen te klimmen. Maar gelukkig werd er iemand wakker van de herrie die we maakten en is een gewonde Judie ons bespaard gebleven.

Morgen begint dus 'Dasain', een van de grootste festivals hier. Daarnaast is het morgen het 15 jarige bestaan van de SHBN en dit moet wel gevierd worden naturlijk. Verder denk ik dat we voorlopig nog wat gebonden zullen zijn aan Patan, hopelijk komt er snel een einde aan de problemen hier. Tot horens!