Dag 11 - Peneda-Geres National Park

Uitslapen zit er niet in als je in een huis naast de kerk slaapt. Althans.... niet voor iedereen. Om 7.00 uur klingelt de bel een vrolijk deuntje gevolgd door 7 slagen. We draaien ons nog even om tot het ritueel zich om 8 uur herhaalt. Dan wordt Sem ook wakker en is het gedaan met de rust.

We besluiten vandaag een ritje te maken naar het nabijgelegen Peneda-Geres National Park. We hopen hier wat dieren te spotten. In het park leven o.a. reeën, wilde zwijnen, roofvogels, kleine wilde paarden, runderen, honden met een donkere vacht (deze waken over de schaapkuddes) én de Iberische wolf. We hebben al gehoord dat het niet waarschijnlijk is dat we de wolf tegen komen, maar je weet maar nooit!

We kronkelen door de bergen langs bomen in alle kleuren groen, langs watervalletjes en langs rotsen. Het is helaas wel een beetje heiig. We zijn nog niet zo lang in het park als Sem

een rund spot. Het beest zit echter hoog en we kunnen 'm niet zo goed zien. We rijden richting Matas de Albergeria als we een paar mooie traditionele "espigueiros" zien. Dit zijn graanschuren uit de 18e en de 19e eeuw. Boeren bewaarden mais en graan in deze schuurtjes om ze te beschermen tegen ongedierte zoals ratten. Er zat vaak een uitstekende rand om de schuren, omdat ratten wel naar boven kunnen lopen, maar blijkbaar niet op z'n kop. Op de daken van de schuurtjes zette men een kruis ter bescherming van de inhoud van de schuurtjes.

Terwijl we foto's aan het maken zijn van de "espigueiros" zien we een wild paardje. We rijden verder door de prachtige natuur en maken een stop bij een watervalletje, dan doemt er een enorme stuwdam in het landschap op met daarachter een enorm groot stuwmeer. We horen later dat in dit meer een verzonken dorp ligt. De mensen die in het dorp woonden zijn uitgekocht, maar ze kregen er erg weinig geld voor. Ze kregen 5 Escudos per m2. Dit is omgerekend vergelijkbaar met een halve sardine per m2. In periodes van grote droogte steken er nog delen van dit dorpje boven het water uit.

Na een poosje passeren we een camping met een leuk restaurantje. We zijn verder onderweg niet zoveel tegen gekomen en besluiten hier te lunchen. Dat bleek een goede keuze te zijn. Het eten was super en de bediening was vrolijk. In de buurt hebben we daar nog

wat gewandeld. Op de terugweg zien we een zwarte hond en een kudde geiten lopen. We konden nog net een paar foto's maken van de laatste geitjes uit de kudde. De anderen waren al snel en behendig naar boven geklauterd, waarna ze verdwenen in het rotsachtige landschap. We besluiten op de terugweg nog een keer te stoppen op de plek waar we het wilde paardje hadden gezien. Deze keer zagen we een joekel van een hagedis.

Eenmaal terug in Caldelas bleek dat het plaatsje toch leuker was dan we aanvankelijk dachten. Aan de ene kant van het dorp heb je inderdaad een saai flatgebouw, maar aan de andere kant van het dorp heb je een mooie boulevard en een prachtige termen. Er zijn verschillende hotels en pensions in het plaatsje. Waarom dat precies is, is ons niet helemaal duidelijk. Het ligt hier natuurlijk wel redelijk centraal om het Noorden te verkennen. Of zou de termen wellicht zoveel mensen trekken?

Hoewel het bewolkt is, is het nog heerlijk warm en we besluiten nog even lekker aan het zwembad te gaan liggen in onze mooie tuin. Sem neemt nog een duik, maar dan begint het te spetteren en vluchten we naar het terras aan de andere kant van het huis, zodat we daar nog even lekker onder het afdak buiten kunnen zitten totdat het tijd is om te gaan eten.

In het dorp zitten 2 tentjes waar ze adverteren met "pizza". We hebben allemaal wel trek in een pizza, maar in beide tentjes hadden ze geen pizza meer. In de snackbar hadden ze alleen nog een sandwich. Enigszins verwonderd halen we bij de bakker (die gelukkig nog open was) lekkere broodjes (kraakvers en zelfs nog warm). Deze eten we op ons terras op. In Portugal loopt alles altijd een beetje anders dan gepland.