Met het einde van de vakantie met mam en Bob, is er ook een einde gekomen aan mijn hele reis. Ik kijk er naar uit om mijn vrienden en familie weer te zien en dan vooral mijn vader, die ik echt heel erg gemist heb. Ik kijk er naar uit om weer in mijn eigen huisje te slapen, te sporten en Nederlands eten te eten: drop, kaasbroodjes, HEMA hotdog, boerenkool en chocolade dat niet al bij aankoop gesmolten is.

Maar de afgelopen dagen bekroop mij ook een gevoel van discomfort. Waar ik niet naar uit kijk is de race tegen de klok, die wij in Nederland soms lijken te hebben. Het gevoel dat er niet genoeg uren in een dag zitten en dat je altijd tijd tekort hebt. De afgelopen maanden leek er geen klok te zijn. Ik at wanneer ik honger had en ik ging slapen wanneer ik moe was. Dat is immers hoe het werkt in Azië. Winkels sluiten wanneer ze genoeg verdiend hebben en restaurants sluiten wanneer het eten op is. Ik hoop dat ik het ‘go with the flow’- gevoel een beetje kan vasthouden.

Het is ongelofelijk hoe snel de laatste 4 maanden zijn gegaan. Ik heb zo veel meegemaakt dat het voelt alsof ik er een heel leven op heb zitten (nee ik ben zeker niet levensmoe). Ik verklaar mezelf voor gek als ik terug denk aan het moment dat ik zonder bagage met enorme heimwee in dat shithostel in Kathmandu zat, maar wat heb ik er veel voor terug gekregen. De hoogtepunten waren Annapurna Basecamp in Nepal, de cultuurshock in Varanasi, de Taj Mahal, de drukke bazaars in Rajasthan, het prachtige paradijs in Kerala, het surfen en duiken in Sri Lanka en het genieten van de relatief luxe familievakantie. Ik denk dan ook aan de leuke mensen die ik onderweg heb ontmoet, en dan vooral Mel & Ben, Robert en Lexi. Hen spreek ik nog en ik hoop dat ik nog contact met ze blijf houden.

Ik geloof niet dat ik nu als een hippe reisgoeroe terugkeer, ik hoop het in ieder geval niet. Maar ik heb wel de lessen geleerd die ik wilde leren. Ik ben wat socialer en mondiger geworden, kan beter van me afbijten en heb geleerd om beter op mijn gevoel te vertrouwen. Een ander belangrijk gegeven dat ik heb geleerd is dat het antwoord op vragen soms vanzelf komt. Ik kan eindeloos blijven peinzen over vragen waar ik toch op dat moment het antwoord niet op zal krijgen. Tijdens het reizen waren dat vooral zorgen over waar ik heen wilde en waar ik behoefte aan zou hebben. Soms moest ik gewoon even een paar dagen wachten en dan had wist ik het antwoord opeens. Je zorgen loslaten blijft natuurlijk altijd lastig, ik denk dat meer mensen zich daarin herkennen, maar na deze reis is dat misschien net iets makkelijker geworden.
Ook heb ik geleerd hoe erg ik mijn ouders kan missen, dat had ik van te voren niet zo erg verwacht. Familie en vrienden zijn natuurlijk altijd al heel belangrijk voor mij geweest, maar door weg te zijn heb ik het gevoel dat ik met sommigen juist closer ben geworden. Ik vond het ook ontroerend om te horen hoe leuk mensen het vonden om mijn reisverslag te lezen en op die manier met mij mee te reizen.

Ik ben heel erg dankbaar dat ik deze reis heb mogen maken. Ik besef me dat ik meer van Nepal, India en Sri Lanka heb gezien dan dat 99% van de inwoners van die landen ooit in hun leven zullen zien. Dat wij als Westerlingen dat privilege hebben, besef ik mij heel goed.
Nu ben ik helemaal gewend aan het reizen, maar ik besef mij ook dat ik 4 maanden geleden toch wel een bescheiden lading doorzettingsvermogen moet hebben gehad om zo alleen in het vliegtuig te stappen naar een wereld waar ik mij van te voren niks van voor kon stellen. Daar ben ik stiekem wel een beetje trots op en het geeft me energie voor nieuwe uitdagingen in de toekomst.

Of ik zo snel weer zo lang op reis zou gaan, weet ik niet zo goed. Voor nu heb ik vooral behoefte aan stabiliteit, maar wie weet begint het over een tijdje weer te kriebelen. Maar dat antwoord komt vast vanzelf wel.