Réunion: drie dagen wandelen door een uitgedoofde krater

Ik weet nog hoe ik thuis met open mond zat te staren naar de plaatjes die tevoorschijn komen wanneer ik ‘bergen Réunion’ intypte op Google. Smalle, groenbegroeide bergen en diepe dalen waar rivieren doorheen stromen en watervallen omlaag storten. Dat beeld kan ik nog zo voor me halen als ik om kwart voor 6 ’s ochtends op de top van Le Maïdo sta, een uitkijkpunt op een 2.190 meter hoge bergtop die neerkijkt op een van de drie uitgedoofde vulkanische kraters (cirques) van het eiland Réunion: Cirque de Mafate.

Nu sta ik er echt. De eerste stralen zonlicht komen over de randen van de vulkaan aan de overkant van deze gigantische vallei, de zon zit nog verstopt achter de top. Behalve het galmende geluid van de watervallen in de diepte onder me, is het is doodstil. Hoe modern het Franse Réunion – een eiland ten oosten van Madagskar – ook is, deze eeuwenoude krater ligt nog volledig afgesloten van de rest van de wereld. Geen wegen, geen auto’s, maar wel ruim 800 permanente bewoners. Bijna een kilometer onder mij liggen piepkleine dorpjes. Gehuchten die enkel te voet of per helikopter bereikbaar zijn.

Díe wil ik zien en zo daal ik op 27 januari af naar de ‘hoofdstad van Mafate’: La Nouvelle. In mijn backpack zit alles wat ik

nodig heb voor de komende drie dagen. Grappig hoe weinig dat eigenlijk is als je écht kritisch kijkt. Een steil bergpad omlijnd met tropische begroeiing leidt me door tamarindebossen, open vlakten en schijnbaar enkele van de mooiste vergezichten van het eiland. De vallei is vandaag echter gevuld met dikke mist en verder dan twee meter rijkt ons zicht niet. In drie uur tijd dalen we van zo’n 2.000 naar 1.400 meter hoogte. De mist trekt iets op en openbaart de eerste aanblik op La Nouvelle, waar we worden verwelkomd door kraaiende hanen en loeiende grasmaaiers.

Naast piepkleine gehuchtjes, is La Nouvelle is het enige dorp in Mafate. Het kent zo’n 150 inwoners, paden van gras die huizen met elkaar verbinden, een bakkertje – de enige in de vallei –, een café en een handvol gîtes, oftewel berghutten waar wandelaars tevens kunnen aanschuiven voor ontbijt en een gezamenlijk diner. Ik leun achterover in mijn plastic stoel van het enige café in het dorp. Schapen en koeien staan te grazen. Kippen, honden en hanen rennen er vrij rond. Er valt hier niet veel te beleven, maar een dorpje zo ver afgezonderd van de rest van de wereld is een beleving op zich.

Er zijn meerdere basisscholen in Mafate, waarvan een in La Nouvelle. Een Franse dame vertelt ’s avonds aan tafel dat de leraren iedere maandagochtend naar beneden komen en iedere vrijdagmiddag weer starten aan de tocht terug omhoog naar de bergtop Col des Boeufs, de plek waar wij zijn gestart. Een aardige wandeling naar je werk. Aangezien er geen stroomvoorziening is, produceren de inwoners van Mafate hun eigen elektriciteit met zonnepanelen en zonneboilers voor warm water. Ook worden er dieselgeneratoren en verwarmingstoestellen op gas gebruikt, maar veel spaarzamer, aangezien gasflessen en brandstof tegen hoge kosten gebracht moet worden per helikopter.

De volgende dag is de mist eindelijk opgetrokken en zie ik pas de enorme bergpieken die ons omringen. We trekken verder naar Marla, een gehuchtje van 52 inwoners. Dit pad is wat wilder, omhoog en omlaag, langs verpletterende uitkijkpunten. Watervallen storten van duizenden meters langs de bergen omlaag, wilde orchideeën groeien rond het pad en ijskoude rivieren bieden welkome verkoeling. We komen slechts een enkele andere wandelaar tegen. Aangekomen in het piepkleine Marla raken we bij het enige café in het gehucht aan de praat met Franck. Hij is trailrunner, werkt bij een gîte en is opgegroeid in Marla. Ik schat hem een jaar of 25. ‘Ik heb zeven jaar in Frankrijk gewoond, maar ik ben liever hier,’ lacht hij. ‘Ik hou van de rust. Liever af en toe een helikopter die overvliegt dan het constante geluid van voorbijsnellende auto’s.’

Franck vertelt ons dat er eens per maand een helikopter komt

om vuilnis op te halen. Ook wordt er maandelijks een verpleegkundige ingevlogen, waar inwoners met klachten naartoe kunnen. ‘Als je serieuze verwondingen hebt en je kan niet meer lopen, wordt je opgehaald door een helikopter. Dat valt onder het Franse zorgsysteem, je betaalt zelf slechts een bijdrage van acht euro,’ grijnst hij. ‘“Weet je zeker dat je niet zelf kan lopen” vragen ze dan. Als je nog enigszins zelf de vallei uit kan komen, dan komen ze niet.’

Die avond in Marla slapen we in felgekleurde houten hutten die we delen met tientallen andere wandelaars: van stellen met baby’s tot vijftigplussers. We staan in de rij om te douchen, maken een praatje en sluiten ’s avonds weer aan voor een gezamenlijke stevige maaltijd, bereid met producten uit het dal. Vanuit mijn eenpersoonsbed met kinderdekbedovertrek kijk ik uit over Mafate. De wolken trekken over de bergen, koeien loeien en het gras wordt nog eens gemaaid. Wat ontzettend bijzonder om zo afgezonderd te zijn van de rest van de wereld, plekken als deze vind je niet veel meer.