Dag 10, temp: 34 °C, gewicht: 56.3 kg, sproetjes: 87.

Madonnnaa miaaa, nooooooooo! Non ci credo, non ci credo! Impossibile! Zaza coglione! Coglione! Pellè perché cazzo fai il cucchiaio?! Non ci voglio credere!
Het verlies van Italië tegen Duitsland is nu nog steeds nummer 1 onderwerp van gesprek overal om me heen. De Italianen kunnen het niet aan. Verliezen van Duitsland, dat is wel het ergste. Ook voor mij was de penaltyserie zenuwslopend, handen voor m'n mond of in m'n haar. Met Simone en zijn vader op de bank, ze hadden al een aantal keer tactisch (lees bijgeloof) van plaats verwisseld, maar helaas was het de wissel op de valreep van Conte die de wedstrijd tot dit trieste einde bracht.

Buonasera tutti, daar gaan we dan!
Dit reisdagboek is bedoeld om jullie op de hoogte te houden van mijn belevenissen in Rome en op Sri Lanka, en daarnaast om zelf niks te vergeten! Tot nog toe ben ik geen ster geweest in het bijhouden van dagboeken, en ook nu weer ben ik 3 dagen geleden begonnen dit stukje te schrijven en komt het nu pas af. Maar goed, er valt wel al meer te vertellen onderhand!

Na een week in het huis van Simones vader, slapen Simone en ik nu eindelijk in ons eigen huisje (wellicht later foto's). Yaay! Al hebben we de eerste avond per ongeluk geprobeerd in te breken in een huis waar op het naambordje een andere naam stond en de sleutel niet paste. Logisch dus. Na meermalen proberen en verward heen en weer lopen, bleken we bij het gebouw van de buren te staan.. Anywaaay, we delen het huis op dit moment met 5 anderen: twee Indische studenten (vrij rommelig maar heel aardig en behulpzaam), een Roemeens koppel en een vage Italiaanse dude genaamd Alessandro (groot, breed, kaal, koelkast vol met soyamelk). Van de twee Indische jongens zijn de namen helaas een beetje onduidelijk, ze studeren een tijdje hier en gaan aan het eind van de maand al weer weg. Bij aankomst werden we gelijk door hen geholpen al onze koffers en spullen naar boven te tillen. Heel fijn, want het was hartstikke warm buiten en ook al best laat. Zo voel je je wel gelijk al een beetje welkom. Vandaag hebben we ook het Roemeense meisje Aisha leren kennen en zijn we gelijk midden in een culturele strijd beland. Aisha woont samen met haar vriend Ovidio en beide werken ze veel, zij als schoonmaakster bij een Joodse familie, hij als ober in een Joods restaurant. Ze verblijven hier voor langere tijd en vooral Aisha hecht meer waarde aan de hygiëne en opgeruimdheid van het huis dan de twee jongens. Toen Aisha erachter kwam dat wij ook wel prijs stellen op een schoon huis, was het hek van de dam en hebben we haar gehele repertoire met alle versies van 'ze zijn zo vies en ze doen niks' aangehoord. Maar ja, zij spreekt geen Engels en de jongens spreken geen Italiaans, dus de communicatie verloopt eigenlijk niet. Gelukkig kwam er toen een tolk in het huis wonen (moi) en zo verdwenen de schoenen en het wasrek met 3 weken oude was meteen van het gemeenschappelijke balkon, voilà!

Een klein voorproefje van de befaamde Italiaanse bureaucratie heb ik ook al weer gehad. Om me voor 3 maanden in te schrijven bij een zwembad/gym voor studenten van mijn universiteit heb ik nodig: een Romeins studentnummer, een bevestigingsbrief van de uni met begin- en einddatum van mijn stage, een bewijs van het laatst betaalde collegegeld, een specifiek certificaat van goede gezondheid (inclusief ECG) uitgegeven door een willekeurige arts voor €20 en een hele, hele hoop geduld in een klein, bloedheet schuurtje met een supertrage pc en een constante in- en uitstroom bezwete bezoekers voor de ingang van het zwembad. Hmm, morgen maar weer proberen.

Nu ik inmiddels een beetje ben ingeburgerd in deze mooie stad, mag van mij het werk ook wel weer beginnen. Morgen heb ik een gesprek met m'n begeleider over mijn stageplanning. Maandag begin ik aan een maand stage in Ospedale Sant'Andrea, een dik uur reizen van huis m.b.v. metro, trein en bus. De tweede maand stage zal gelukkig maar op 20 minuten afstand zijn in Policlinico Umberto Primo. Hierover meer wanneer het zo ver is :).

PS: We zijn deze week 3 keer naar het zwembad geweest en hebben al 2 keer gebarbecued, vandaar hierboven mijn vitale functies. We zullen zien hoe deze opname in twee Romeinse ziekenhuizen verloopt en of ik over 3 maanden in goede staat weer met ontslag kan naar Nederland.

That's all for now, buonanotte e sogni d'oro :)