Hallo allemaal.

Ook mijn zusje Anouck heeft mij bezocht. Ze heeft me mega veel geholpen in de eerste paar dagen en daar ben ik haar dan ook mega dankbaar voor.

x

Hoofdstuk 1:
Mei 2015. Toen na een aantal maanden aan voorbereidingen de dag der dagen eindelijk aangebroken was en ik samen met Papa Maureen op de bus zette, was het nog onduidelijk welk huis zij de komende 5 maanden thuis moest gaan noemen. Ik had beloofd om Maureen te helpen settelen in haar Parijse huisje, om de stap hopelijk wat minder groot te maken en haar iets makkelijker te laten wennen. Drie dagen nadat zij aangekomen was, stapte ik ook op de bus en vertrok ik naar Parijs. Ik vond het alleen maar veel te leuk om in m'n eentje op avontuur te gaan, en wist dat ik de komende 4 dagen dat ik daar zou zijn alleen maar heel enthousiast moest zijn om Maureen te kunnen overtuigen dat het écht allemaal niet zo verschrikkelijk was daar en dat ze écht een mooi huis zou gaan vinden. Bij aankomst op station Gallini stond daar onze Parisienne in spé al met smart te wachten (logisch, wie wil mij nou niet zien?!) en hoorde ik voor het eerst die week de zin die ik nog VELE malen vaker zou gaan horen: Ik wil nu echt gewoon naar huis. Waar waren we aan begonnen?!?! Snel nam ze me mee naar het huis van Rudy, de held waarbij ze een paar nachten kon slapen. Al die avond zochten we naar een mogelijk appartement en konden we een bezichtiging regelen voor de dag erna. Een kleine kink in de kabel was het feit dat we de volgende dag ook uit het huis van Rudy zouden moeten vertrekken, dus eigenlijk per direct een nieuw onderkomen moesten vinden. De ochtend brak aan, en wij vertrokken naar het appartement. Daar aangekomen troffen we een spontane, lieve chick die opzoek was naar een onderhuurster. Haar "appartement" was zo'n 2 meter breed, 5 meter lang, maar bevatte echt alles. Het mooiste was nog: vanuit de voordeur kon je de Eiffeltoren zien. U begrijpt, ik was verkocht. Na wat overleg (mijn beste overtuigingskills) besloten we (ik) de knoop door te hakken. Dit werd hem! Maureen was ook oprecht blij en enthousiast. Samen vertrokken we vervolgens naar het hoofdkantoor van Holland Bikes, waar Maureen het bedrijf zou ontmoeten. Ondertussen ging ik hard op zoek naar een slaapplek voor die nacht en die daarop zouden volgen, want het appartement zou pas over 2 weken beschikbaar zijn.. Ik vertrok naar het centrum, en liet daar de vermoeidheid toe. Vol zelfmedelijden heb ik bij de Eiffeltoren in de regen gezeten en bedacht onder welke brug we die nacht het beste konden gaan slapen.. Uiteindelijk hebben we vanaf het huis van Rudy een hotel geboekt waar we 3 nachten konden blijven. Even rust, en drie dagen hetzelfde bed! De volgende dag ben ik met verschillende mensen in contact gekomen die mij allemaal leidden naar één vrouw: Anne Valeska. Deze held kon mij niet aan een slaapplek helpen voor de 10 dagen die we nog moesten overbruggen, maar wist mij wel een nieuw appartement te bieden. Groter, mooier, betere locatie, betere prijs. Na een AirBnB geregeld te hebben voor de dagen tussen toen en 1 juni (waarop we één van de twee appartementen konden betrekken), vertrok ik vol energie naar de stad. Ik had overbrugging gefixt, en niet 1 maar 2 appartementen helpen vinden!! Maaaaaaar, toen ik Maureen ontmoette onder de Arc de Triomphe nadat zij haar allereerste tour had gefietst, hoorde ik weer haar befaamde zin: Ik wil nu echt gewoon naar huis. Mevrouw wilde dit niet meer, was ervan overtuigd dat ze het allemaal niet zou gaan redden en dat het niks voor haar was. Mijn reactie? Ik werd boos. Na al mijn moeite, gestress en slaapgebrek opeens opgeven?! Zeker niet! Na een goede preek en ruzie (onder het genot van potato wings die ik als straf expres allemaal lekker zélf op heb gegeten) in de McDonalds vertrokken we weer naar het hotel om te skypen met de thuisblijvers. Ik zal niet liegen: ik hield m'n hard op dat moment echt vast. Ik was heel even bang dat alle moeite die we samen erin hadden gestoken voor niks geweest zou zijn. Het was ook op dat moment dat ik mijn nu al beroemde quote uitsprak: Doorgaan kan je alleen vandaag doen, opgeven kan morgen ook nog. Deze zin leek goed binnen te komen, en het kwartje viel. Maureen kreeg zowaar zin om hier te blijven en er een mooi avontuur van te maken!! Ze hakte de knoop door een koos voor appartement nummer 2. Hallelujah!! Mijn laatste dag in Parijs hebben we deels samen gespendeerd in de stad, waarna ik toch echt 's avonds weer richting Nederland moest vertrekken. Voor ons beiden een heel moeilijk moment. Nog steeds was er nog veel onzekerheid, maar één ding wist ik wel: Vandaag ging ze zeker door, opgeven kon ze morgen ook nog wel.