Colombo

Aangekomen op het vliegveld negombo wilde we onze duur betaalde VISA laten zien, maar dat bleek niet nodig. Het in het vliegtuig ingevulde vodje bleek voldoende.

Onze bagage halen was zo gepiept (45 min) en het geld pinnen daarna ook. Met 30.000 Rp op zak gingen we opzoek naar onze taxi-chauffeur. Dat bleek niet gemakkelijk, want er stonden er 200. Allemaal een bordjes met daarop Henk en Marietje of Geert en Greet, maar helaas geen bordje met Kim en Jan Jaap.
Maar na een aantal korte telefoontjes de chauffeur bereikt en uiteindelijk gevonden.

Het werd meteen cold turkey kennis maken met het verkeer in Colombo. Dat deze mensen een rijbewijs moeten halen lijkt volstrekt onnodig. Alle kan en alles mag. Met z'n vieren naast elkaar op een tweebaans weg in eerder regel dan uitzondering. Het getoeter filtert je hoofd er na een kwartier al uit, want je hoort niks anders. De tuktuks, motors ( meestal met 3 of meer personen erop) , brommers, taxi's, blikken schroot, hybrids en dikke Mercedesen vlogen ons om de oren. Na een minuut of 40 kwamen we aan bij ons airbnb appartement.
Wat een schattige en leuke plek met airco.

We hebben de eerste nacht heerlijk geslapen.

De eerste echte dag op Sri Lanka; wat een drukte, chaos en rommel. De, volgens de boekjes heel normale, cultuurschok was enorm. Omdat we in Mount
Lavinia zaten en de stad waarvan iedereen zei: 'Zo snel mogelijk wegwezen', Colombo best een stukje verderop lag gingen we met de trein. Aangekomen bij het 'station' moesten we eerst drie taxichauffeurs van ons afslaan die ons wel naar de stad wilde brengen en ons bijna uitlachten dat we toch met de trein ( 15Rp pp) gingen. Deze had namelijk 1 uur en 40 minuten vertraging. Na een minuut of 10 gokken op welk perron de trein zou vertrekken zijn we op een bankje neergeploft.
Op het bankje zat degene die zorgde voor de eerste kennismaking met firma list en bedrog SriLanka.
Eerst babbelen ze lekker met je en voor je het weet loop je over het spoor (ook dat kan hier) naar een opvang plek voor kansarme zeeschildpadden. En niet veel later word je 2x 500 Rp afgetroggeld als verplichte donatie. Gelukkig was het een mooie organisatie en zetten ze de goede

schildpadden weer uit en de gehandicapte mochten de rest van hun leven daar blijven ipv dat ze schildpaddensoep werden.
Bij de 1000Rp zaten gelukkig wel foto's inbegrepen :s

Na de terug wandeling met onze semi oplichter drukte hij ons op het hart echt geen geld van ons te willen, maar een pak melkpoeder voor zijn kleine kinderen zou heel fijn zijn. We hadden liever geld gegeven (fooitje à 200 Rp) , want het pak melkpoeder kosten 1200 Rp. Ik was ondertussen wel klaar met deze praatjes maken dus we hebben hem 1200 Rp in zijn handen gedrukt en zijn weggegaan.

Na 2 uur was de trein er dan eindelijk. Derde klasse dus ramen en deuren open en met 50 km/uur en luid toeterend bracht onze houten diesel trein ons naar Colombo.

Na even een kort stukje side seeing hadden we het al een beetje gehad met de drukte en viezigheid en doken we de Heladiv tea club in, gelegen in Old Dutch Hospital, voor een lekkere high tea.

Op de terugweg onze eerste kennismaking met de Tuktuk (800 Rp), super gaaf, maar ook deze keer weer een gekkenhuis. Vier rijen breed op 2baanswegen, toeteren, van links naar recht en

zomaar dwars de weg over. Maar over het algemeen voelt het wel veilig en heb je lekker de wind door je haren wat vrij prettig is met 35 graden.

We hebben ons laten afzetten bij een restaurantje aan het strand voor een lekker hapje met een goede borrel na de hectische eerste dag. Helaas was het volle maan dag dus werd er geen alcohol geschonken. Je moet het maar weten..

Dag drie met de Tuktuk naar Colombo om nog even twee marktjes te bezoeken voordat we met de trein

naar Anuradhapura gingen. Deze trein hadden we de dag daarvoor gereserveerd en dat bleek ook wel nodig.
The federation of self employees market is een leuke drukke krappe maar nette markt met veel groenten, fruit, kruiden, gedroogde vis en marktkoopmannen. Hier hebben we lekker een appeltje gescoord en rondgewandeld.
De tweede markt, de manning market, was veel viezer en rommeliger. Hier zijn we daarom ook niet zo lang gebleven.
Tot nu toe erg opvallend in Sri Lanka is de grote hoeveelheid honden die op staat leven. Je valt er af en toe bijna over. Deze beestje zijn wel allemaal erg rustig en blijven uit je buurt.

Op het station gebeurde ons natuurlijk weer hetzelfde als de dag ervoor. Alleen ditmaal was het geen zeeschildpaddenman, maar een ogenschijnlijke vriendelijke man die ons hielp het juiste treinstel vinden. Niet dat dat nou zo ingewikkeld was, maar dat wisten wij niet. Toen dat trein kwam begon deze man druk mee te rennen en ons de wijzen waar we heen moesten. Deze info stond alleen ook op het kaartje en op de bijbehorende wagon. Nadat deze man ons vriendelijk de trein in had geholpen kwam de vraag of we geld over hadden voor doven stichting. De meneer in kwestie was blijkbaar zelf doof en na zijn grote (onnodige) hulp konden we dat natuurlijk niet weigeren.

In deze trein zaten we tweede klasse op vooraf gereserveerde stoelen. Aan de plafonds gingen fans te blazen. Die van ons heeft het zeker een uur gedaan en de 2,5 uur daarna helaas niet meer :). Ook bij deze intercity stonden alle ramen en deuren lekker open en hingen mensen hier het grootste deel van de reis half uit. Tijdens de reis kwamen er ieder station verkopers binnen om eten en drinken aan de man te brengen. Oa heerlijke curry en rice in een krant zonder bestek. Dit werd door meerder medepassagiers gekocht en gegeten, al smakkend en met de hand. Na het eten werden de restjes uit het raam gegooid en de eet-hand met water uit het raam gewassen.