Na 9 maanden voorbereiden, stress, werken, ... is het bijna zo ver. Mijn groot avontuur staat zo goed als voor de deur, al dan niet mijn grootste tot nu toe. Alleen naar de andere kant van de wereld. Dat wordt me wat. Bij de gedachten alleen begint mijn maag al te draaien en te keren. Afscheid van vrienden en familie nemen, is me zwaarder dan gedacht gevallen. Het besef dat je ze voor een lange tijd niet meer gaat zien, ruiken, voelen is een gekke gedachten. Maar die gevoelens worden al snel overmeesterd door de euforie en de gedachten aan mijn reis.
Rustig de koffer pakken, werd al snel vrij chaotisch. Alles inpakken, weer uitpakken, wegens te veel. Terug inpakken, tevens weer uitladen om vast te stellen dat grote bussen van shampoo en dergelijke overbodig zijn. Deze toebehoren zullen ze ook wel zeker daar verkopen. Ik heb tot 22.50 nog mijn koffer gepakt, nagekeken of ik al mijn papieren wel mee had, en natuurlijk dat ook eens dubbel checken. En dan, hopelijk, met een gerust gevoel het bed in. De laatste keer in u eigen bed liggen, is best een vreemde gedachten, aangezien ik zelf niet weet wanneer dat juist gaat zijn. Maar in mijn gedachten valt alles wel op zijn plaatsje.