Gisteren had ik gelukkig al wat voorbereidend werk gedaan voor vandaag, zoals het kopen van een Leap Card (ov kaart), de bustroute en de bushalte gecheckt. Vanmorgen kon ik zo naar de bushalte lopen die zo'n vijf minuten van thuis vandaan ligt. Doordat ik geld op mijn Leap Card heb staan, moest ik aan de buschauffeur vertellen waar ik naar toe wilde, hij toetste dit in en ik moest mijn Leap Card op het apparaatje houden. Dit is anders wanneer je een abbonement op de Leap Card hebt staan, dan check je in en dat was het. Je hoeft niet zoals in Nederland uit te checken met je ov kaart.
De gele public bussen die rondrijden zijn allemaal dubbeldekkers. Beneden mag je staan en zitten en is er ook plaats voor een rolstoel. Boven mag er alleen gezeten worden. De halte die wordt benaderd wordt één keer omgeroepen in het Engels en in het Iers. Ook is het te zien op een scherm als het scherm werkt. Om op stage te komen moet ik twee bussen nemen. Eerst bus 18 en daarna bus 4, 7 of 8 en die laatste stopt ook echt voor de deur van stage. Het duurt zo'n 45 minuten om daar te komen.

Vanmorgen was ik al op tijd vertrokken dus ik moest nog wachten in een café van een tankstation tegenover stage. Rond 9.40 uur ben ik het terrein opgelopen. Dit houdt in dat ik me eerst moet melden via de intercom aan de receptie en dan door de poort het terrein op kan. Jay stond op me te wachten bij de receptie. Jay is een verpleegkundige die momenteel het hoofd van de huizen en appartementen vervangt want zij is tijdelijk weg. Eerst heeft Jay me een rondleiding gegeven door het gebouw. Het hoofdgebouw bestaat uit een kerk, receptie, restaurant, kantoor en daaraan ligt het verpleeghuis. Zo'n 100 meter verderop, los van het hoofdgebouw, liggen vier huizen aan elkaar vast, waarvan er drie bezet zijn door de ladies van St. Mary's (de stage). De huizen bestaan uit vijf slaapkamers, twee badkamers met bad/douche waarvan éen beneden en één boven, een woonkamer, een eetkamer en een keuken. In de huizen wonen ladies die allemaal een slechte visus hebben en daarbij wat extra hulp nodig hebben. Achter de huizen zijn nog tien appartementen. In die appartementen wonen de ladies die echt zelfstandig kunnen wonen met hun visuele beperking.

Jay en ik namen plaats aan de keuekentafel in huis twee. Daar is de plaats waar de overdracht gedaan wordt en waar wordt vergaderd. Er waren vier collega's aan het werk. Nadat ik me had voorgesteld en we gekletst hadden mocht ik meehelpen met Petra om de tafels te dekken in het restaurant van het hoofdgebouw. 's Middags komen alle ladies uit de huizen daar warm eten. Er wordt naar gestreeft dat de ladies zo zelfstandig mogelijk zijn ondanks hun visuele beperking. Dit houdt in de sommige, die in staat zijn, naar de kantine lopen, daar staat dan iemand van de collega's en verteld wat er op het menu staat. Ze zegt dat wat ze graag wil eten aan de kok en die schept ook. De collega brengt het eten dan naar haar plaats toe. Sommige ladies kunnen dit niet, dus daarvoor wordt het eten opgeschept en eventueel gesneden. Ondertussen mocht ik de bestelling voor de dag erna opnemen. Dit hield in dat ik aan de ladies moest vragen wat ze voor vlees/aardappelen/groentes wilde en wat ze graag voor de tea wilde. Er was een lijst waarop ik het moest schrijven en gelukkig kon ik het menu in het Engels erbij houden. Dit was de eerste gelegenheid dat ik echt in contact kwam met de ladies. Ze hoorde al snel dat ik geen Ier was en vonden het lovely dat ik kwam voor stage helemaal uit Nederland.
Nadat de ladies klaar waren met eten, rond 13.30 uur hadden wij, de collega's, ook pauze. Daarna mocht ik met Sophie, een collega, mee om een praatje met een paar ladies te maken in huis één. Al gauw was het al over 15.30 uur terwijl ik tot 15.00 uur hoefde te blijven van Jay.

Mijn eerste indruk op de stage is erg positief. Ik denk dat ik naast de Engelse taal veel kan leren op het gebied van het benaderen en concreet zijn in aanwijzingen aan de ladies.