Vanmorgen met een soort tuctucs naar de haven. Dat was een hele belevenis, dwars door het verder heen, gewoon voorang nemenen rakelings overal langs. Onze koffers bleven in het hotel, we hadden alleen bagage mee voor 1 overnachting.
Met de boot door de rietvelden van het Titicaca meer naar de Uroseilanden, drinkende eilanden van riet waar de Uroseilanden indianen wonen. We kregen uitleg hoe ze de eilanden maakten en in stad houden en hoe ze daar leven. Het was nogal een commercieel genieten, ze willen ons toch vooral veel souveniers verkopen en we maakten een betaald ritje in een grote drakenboot van riet. Maar goed, het was interessant om te zien, over 10 jaar wonen ze daar waarschijnlijk niet meer, de kinderen trekken allemaal naar het vaste land om geld te verdienen.
Daarna was het nog een heel eind varen naar het eiland Amantani, waar we bij de locals gingen overnachten. We werden opgewacht door de mama's in de haven en in groepen van 4 gingen we met een mama mee. Het huis was helemaal niet zo basic als ik gebracht had: er waren 4 gastenkamers en er was een eenvoudige badkamer met douche en gewone toilet.
Na de lunch bestaande uit quinoasoep, rijst, verschillende soorten gekookte aardappel, gebakken kaas en wat komkommer en tomaat was het tijd voor een korte siesta. Hierna liepen we naar het hoogste punt van het eiland om de zonsondergang te bekijken. Het hoogste punt was een pre-inka heligdom Pachtata, geweid aan vader Aarde.
Het was een hele klim, soms heel steil, naar gelukkig wel een goed pad. We waren op tijd boven om om 17.10 uur de zon onderweg te zien gaan. Het was er nogal druk, daarboven, alle toeristen op het eiland kwamen daar naartoe. We liepen in de schemer terug en na nog een Pisco sour op het p!einde gingen we weer met onze mama mee.
Het avondeten was eenvoudig, minder dan de lunch, die de belangrijkste maaltijd van de dag is. Na het eten hebben we het gastgezin wat foto's laten zien van ons leven, zo totaal anders. Dat vonden ze wel heel leuk. Om een uur of 8 gingen we allebei naar onze kamer en omdat er toch niets meer te doen was, gingen we maar slapen. We hadden een twijfelaar: veel smaller dan we gewend waren, maar dus wel lekker warm.