Kalaw & Bagan

Het leven in Myanmar begint iedere dag vroeg. Vóór zonsopgang zitten de Birmezen al buiten, in groepjes bij elkaar rond een kampvuurtje, waar het warmer is dan in hun onverwarmde huizen. Bij het wakker worden ruik ik vaak al de brandlucht, die samen met de kou de kieren van mijn guesthouse binnendringt. En ik hoor de gezangen van de boeddhistische monniken die zich in het donker voorbereiden op hun bedelmars door de straten op zoek naar voedsel, dat ze volgens de regels alleen ’s ochtends mogen eten.

Iedere Birmees (man én vrouw) dient eenmaal tijdens de jeugd en minimaal eens als hij/zij volwassen is als monnik te leven – in Myanmar struikel je over de boeddhistische kloosters en zijn de monniken in hun robijnrode (mannen) of roze (vrouwen) gewaden en met kaalgeschoren hoofd (ja, ook de vrouwen) een vertrouwd beeld op straat, in trein, bus of boot. In Ecuador vind je op

iedere straathoek een prachtige katholieke kerk, in Myanmar zie je overal wel ergens een goudkleurige stoepa of pagode boven de daken uitsteken. Het boeddhisme is dan ook godsdienst nr. 1 en wordt door 89% van de bevolking aangehangen.

Door de jaren heen heeft het katholicisme in Midden- en Zuid-Amerika geen strenge regels opgelegd aan de bewoners – in Myanmar is dat wel anders. En heel eerlijk gezegd vind ik dat niet eens zo heel erg – de galante en bedekkende kleding bij de slanke Aziatische dames hebben qua esthetiek mijn voorkeur boven de opzichtige décolletés en naveltruitjes van de vaak wat stevigere Latijns-Amerikaanse chica’s.
Ook reizigers worden geacht om zich bedekt te kleden op straat, en zeker bij het bezoeken van boeddhistische heiligdommen,

waarbij schoenen en sokken juist weer taboe zijn.
Op straat je affectie tonen voor je partner is in Myanmar not done – in het openbaar kussen of knuffelen kun je maar beter niet doen. Overigens zie je mannen onderling elkaar wel vriendschappelijk knuffelen of gearmd lopen, net als in India.

Met een ontzettend leuk gezelschap deed ik een 3-daagse trekking in de heuvels rond Kalaw. Dit is een prachtig gebied in de Shan-provincie in het midden van Myanmar, waar de lokale bevolking leeft van de oogst van chilipepers, gember, rijst en sesamzaad – het was erg interessant om met eigen ogen de teelt te zien van voedingsmiddelen die je zelf regelmatig eet.
In de Shan-regio wonen verschillende lokale stammen, allen met een eigen taal en schrift. Onderweg aten en sliepen we bij lokale bewoners van de Pao-stam, in hun huis op matjes en

onder dikke dekens. Je wassen kon buiten bij een teil met koud water en de details van het toilet zal ik je verder besparen. Qua eten werden we op ieder adresje verwend; vooral veel groente, waar ik toch al fan van ben: bloemkool, sugar snaps, okra, komkommer, Chinese broccoli, alles vers en in overvloed. Ook ben ik enorme fan van de Birmese heldere soep, op smaak gebracht met gember en verse kruiden.
Onze gids, een jonge Birmese dame van 24 vertelde ons onderweg volop over wat we tegenkwamen, van bomen en planten tot de gewoontes van de lokale bevolking. Ze was zelf in dit gebied opgegroeid, dus kon ons alles precies vertellen. Ze was eerder dit jaar bevallen van een dochter en kon tijdens deze trekking geen oppas vinden, dus nam ze de kleine gewoon onderweg mee in een draagdoek op haar rug, en terwijl wij een

foto-pauze hadden, gaf zij borstvoeding.

Na de trekking, een verfrissende douche en nacht in een normaal bed was het tijd voor het volgende hoogtepunt: Bagan, op 8 uur reizen met de lokale bus vanaf Kalaw. Rond Bagan bevinden zich in een oppervlakte van 42km² 2.000 pagodes en stoepa’s: grote boeddhistische bouwwerken, die uitsteken boven het omringende bos. Om er zoveel mogelijk van te zien huurde ik een scootertje, en vertrok om kwart voor zes ’s morgens om op tijd te zijn voor de zonsopgang. Een 20 meter hoge stoepa mocht beklommen worden (uiteraard alleen op blote voeten), en zo zat ik, met wat andere reizigers en met verkleumde voeten te wachten tot de zon boven de horizon uitkwam. En dat was absoluut de moeite waard: de vele stoepa’s om ons heen lichtten op in het ochtendlicht, de lucht kleurde langzaam oranje-roze en de mist tussen de bomen maakte het geheel nog mystieker. De vogels lieten zich horen in de bomen en de overvliegende hete-luchtballonnen zorgden

voor een bijna surrealistisch beeld.

De stoepa’s en pagodes dateren uit de 11e en 12e eeuw en de locatie rond Bagan is de grootste en meest bebouwde ter wereld en daardoor ook een toeristische trekpleister. Echter omdat er zoveel pagodes in de bossen staan, is het niet moeilijk om er één te vinden waar je de enige bent. Ik heb genoten van al deze prachtige heiligdommen, ieder met zijn eigen karakteristieken, maar na deze overdosis aan cultuur wordt het weer tijd voor een stukje natuur.
Ik hoorde dat de regio rond Hsipaw weer vrijgegeven is als toeristische locatie (na eerdere geweldadigheden tussen de lokale bevolking en het leger), dus ik neem morgen de bus naar Hsipaw om deze groene omgeving wat nader te verkennen.