WW .. Valkenburg!

Op weg naar ... Van Maastricht naar Valkenburg!

Vanmorgen vroeg bepakt en bezakt met mijn bordje vertrokken vanuit de stad aan de Maas, een eindje gelopen en daar begon het dan.. Ik moest liftend het avontuur aan en dwars door Nederland trekken!

Poeh. Na vijf minuten voor aap te hebben gestaan (voor mijn gevoel dan ) snel klein beetje vals gespeeld en iemand op de parkeerplaats aangesproken. Idel was op weg naar haar werk, in het vakantiehuis van Ronald McDonald huis de Kindervallei in Valkenburg. Tof!

Wat een ontzettend leuk begin, eerst kersen halen voor de pannenkoeken en de vlaai want vandaag kwamen er weer nieuwe gasten aan en die kregen een lekkernij als welkomstcadeautje.

De Kindervallei is een bijzonder vakantiehuis, niet alleen door de gasten die er verblijven, maar ook door het ontwerp. Het huis is gebouwd door Hundertwasser, een kunstenaar met bijzondere ideeën over hoe een huis er uit moest zien. Bizar Efteling gevoel, en een gewaagde keuze. Want het huis kostte miljoenen. Maar nu, het enige Hundertwasser huis in Nederland en het verdiende zichzelf terug. Sponsoren zorgden voor een afbetaalde hypotheek en rondleidingen voor de broodnodige extraatjes. Je moet maar zo'n visie durven hebben als manager of directeur van een zorginstelling!

De foto's spreken verder voor zich uiteraard. In een prachtige groene omgeving, mooi kasteeltje op de top, in de Geulvallei.. Niet dat het Stijn wat kon schelen. Hij wilde maar één ding.. Naar de parkeerplaats om taxibusjes te kijken. Samen met zijn ouders Jerry en Ilse kwam ik hem tegen bij de receptie en tuurde ik natuurlijk uiteindelijk die weg af. "Nee alleen busjes geen auto's" "Nee, die is niet mooi, oude roestbak." Stijn is waarschijnlijk de goedkoopste gast ever, kost niks, zo'n fascinatie voor busjes! Wat een mooi kereltje.

Bijzondere mensen, ontmoetingen. Daar stond de dag vol van. En wat leer je dan weer een nieuwe wereld kennen. Met PGB's, lekke rolstoelbanden, autisme, open ruggetje, beetje kwijl, Justin Bieberlovers, epilepsie en ook.. De was.

Bergen en bergen was. Gelukkig mocht ik mezelf een beetje nuttig maken met de bedden afhalen en opruimen. Daarna nog Asthara ontmoet, met ouders Patrick en Hillie. Die liefdevol om de minuut het kwijl van Asthara's gezicht vegen. Af en toe haar oogleden omhoog doen zodat ze iets kan zien. Want Asthara heeft een spierziekte.

Wat dit huis voor hen betekent, dat merk ik tijdens het eten.. De ontspanning, even een ander gesprek, over een ander onderwerp. Juist hier is die ruimte. Voor een lach, omdat Stijn gewoon keihard een boer laat. Omdat het broertje van Stijn, Stef, filmmaker wil worden en zijn moeder serieus om een lening komt vragen voor een camera. Omdat de vader van Asthara een foto laat zien hoe hij als stoere biker een paashazenpak aan had getrokken en naar het kinderziekenhuis sjeesde.

Een nieuw gezin komt aan, en even schrik ik, terwijl ik met ze speel krijgt het nieuwe jongetje binnen twee minuten een epilepsie aanval. In mijn hoofd vloek ik. Dan dringt ff tot je door dat het geen gewone vakantie is met gehandicapte kinderen. Dit is serieus. Drie kindjes op de voorkant van de brochure van de Kindervallei zijn er niet meer. En deze ouders doen er alles aan om hun kinderen toch een soort vakantiegevoel te geven.

Pannenkoeken, kers op de taart. En dan nog één taxibusje. Feest voor Stijn. Feest voor mij. Wat een geluk.

Bewondering, voor de 80 vrijwilligers als Idel die dit mogelijk maken, voor onvermoeibare ouders, voor broertjes en zusjes met oneindig veel begrip, voor sponsoren die dit project blijven ondersteunen en voor onverslaanbare kids, met een eigen willetje en een bulk aan levenslust!

Tot morgen!