Eerste dagje in het ziekenhuis

Gister, zondag, kwamen twee van de andere vrijwilligers thuis: een Australisch meisje (Lily) en een Amerikaanse jongen (Drake). Het was meteen een stuk gezelliger, aangezien ik niet alleen hoefde te eten en gewoon lekker kon kletsen.

Vanochtend begon het werk in het ziekenhuis. We moesten eerst in de brandende zon de berg oplopen, over een klein platgetrapt paadje tussen de gewassen door. Ik was helemaal uitgeput toen ik er eindelijk was. Ik mocht de witte jas van m'n gastvader lenen, maar heb gevraagd of ik er ook 1 kan kopen, aangezien ik hem nog langer nodig heb. Tijdens de ronde door het ziekenhuis kwamen ook de andere twee vrijwilligers aan: Silvan en Michael uit Zwitserland.

In het ziekenhuis zijn twee zalen: één voor rond de operatie en één voor revalidatie. De meeste patiënten hebben een klompvoet, maar ik heb ook een aantal wat zeldzamere ziektes gezien, die ik nog even moet googlen. De rest van de dag heb ik in de zaal gezeten waar alle outpatients komen voor follow up of nieuwe patiënten. Ik heb vooral veel gekeken en geluisterd, en denk niet dat dat veel gaat veranderen de komende twee weken, aangezien de twee Zwitserse jongens precies hetzelfde doen en er al twee weken zijn.

Na het werk ging ik met Silvan en Michael naar huis. Daar heb ik even lekker uitgerust, voordat we met z'n allen, behalve Drake, naar het voetbalveld gingen. Daarvoor moesten we weer die hele berg op, en dit pad was nog erger en steiler dan het pad naar het ziekenhuis.

's Avonds hadden we weer dhal baht, voor de derde dag op rij. Gelukkig hebben we 's ochtends wel wat anders, zoals pannenkoeken of een soort gefrituurde pannenkoeken.

Ik heb sinds ik vorige week maandag thuis heb gedoucht, geen warme douche meer gezien. Ik denk dat het eerste wat ik ga doen als is thuiskom is: een kop normale thee drinken zonder suiker (de thee zit zo vol met suiker dat m'n tanden uitvallen), warm douchen, en slapen op een zacht bed zonder last van m'n rug en nek. Kijk er nu al naar uit!