Ondergedompeld in het piratenleven, gewoon in Nederland

De opzwepende soundtrack van The Pirates of the Caribbean zweeft over het voordek van de Abel Tasman. Deze veertig meter lange tweemastschoener diende in haar beginjaren als zeilend vrachtschip. Nu is ze een charterschip en voor een week de thuis van een groep studenten scheepsbouwkunde. Ik ruik zoute zeelucht. Mijn ene hand omklemt een plastic zwaard. De andere is een gebogen piratenhaak.

De boeg komt los uit een golf. Mijn onderbuik vult zich met een licht gevoel. Snel daarna komt de boeg met een klap op het water terecht. Water spat op langs de boeg. Om mij heen cirkelen twee piraten (lees: studiegenoten). Opeens vliegt een zwaard rakelings langs mijn hoofd. Ik draai mij om. De piratenhaak verdwijnt rond de band van zijn zwemvest. Hij springt weg. Ik klap dubbel en wordt over het dek meegesleurd. Gierend van het lachen komen we overeind.

Hondenwacht

Het gelach wordt overstemd door een kreet: ‘Hijs het topzeil’. Een bemanningslid komt aan dek en geeft ons aanwijzingen. Even later staan we met een man of vijf aan een touw te sjorren. Mijn koude handen voelen pijnlijk aan. Langzaam maar zeker stijgt het stuk zeil tot in het puntje van de mast. Daarna plof ik met een bezweet gezicht in het gangboord neer. Kijkend naar de zon vlak boven de horizon.

Die nacht zit ik in het stuurhuis, diep weggedoken in mijn wollen trui. Ik zit ingesloten tussen twee studiegenoten, met wie ik ingedeeld ben voor deze wacht – ook wel de hondenwacht genoemd. Beter dan koken, dacht ik. Tot ik te horen kreeg wat de hondenwacht eigelijk is; van twaalf tot vier uur ’s ochtends moeten we aanwezig zijn in het stuurhuis, klaar om de mouwen op te stropen om het schip in de race te houden. Op de rader lichten rode lampjes op. De voorgaande wacht heeft de koers naar de volgende ton al uitgezet. De kop thee in mijn handen voelt prettig warm. Aan de zwarte hemel fonkelen sterren. De boot wiegt loom van rechts naar links. Al snel dommel ik weer in slaap.

Het neptunusritueel

De volgende dag sta ik in het gangboord, gekleed in onderbroek en bh. Koude wind jaagt langs mijn blote lichaam. Links en rechts van mij een rij halfnaakte lichamen. Rond de romp stroomt zeewater de geul van Texel uit. Een fles rum wordt doorgegeven. Ik neem een grote slok in de hoop mijn lichaam op te warmen. Tevergeefts. Vanuit de kombuis stappen twee een ouderejaars het gangboord in. De eerste heeft een rode bijl en een slagroomspuit in zijn hand. De tweede draagt een geweven touw rond zijn hoofd. In zijn rechterhand rust een kartonnen staf met drie scherpe punten. Even later wordt met de rode bijl slagroom over mijn buik gesmeerd. Waarna Neptunes, de tweede ouderejaars, ons doopt met zijn staf.

Het Neptunesritueel wordt uitgevoerd wanneer zeelieden voor het eerst de evenaar oversteken. Na ingesmeerd te zijn met een vieze substantie, wordt men gereinigd met water door Neptunes. Wij zijn de evenaar niet overgestoken, maar als toekomstige botenontwerpers mag dit ritueel uiteraard niet ontbreken. De touwladder naar het koude snelstromende water hangt al klaar. Een rilling gaat over mijn rug bij het idee om erin te springen. De kapitein vertelt dat de stroming te sterk is en we niet mogen zwemmen. Opgelucht vind ik mijn weg naar de douche. De rest van de groep druipt ook af richting de hutten. Voor ik het weet is iedereen weer warm, schoon en druk bezig met het voorbereiden van aankomst op Texel.

Meevaren met een charter is niet alleen genieten van de omgeving en plezier hebben met de groep, maar je leert ook de fijne zeilkneepjes van de crew. Wil jij ook op deze boot meevaren, check de website.

Fan van zeilen? Lees dan ook de blog: 'Eén met de natuur: solozeilen op het IJsselmeer'!