Wandelen en varen in de Belgische Ardennen

Wandelen en varen in de Ardennen, dat leek mij wel wat. Toen ik op internet over packraften las, dacht ik: waarom niet wandelen en varen combineren in één avontuur? Enkele weken later liep ik met een packraft, een opblaasbare kano, in mijn rugzak door de Belgische Ardennen.

Wandelen in de Belgische Ardennen

Mijn wandel- en vaaravontuur begon in Maboge, een dorpje nabij La-Roche-en-Ardenne in de Belgische Ardennen. De organisatie van dit avontuur, The Packrafttrail, verdeelt de tassen en opblaasboten over ons en de andere deelnemers. Er volgt een uitleg over hoe de boot op te blazen en hoe de route van de kaart te volgen. Met de ik-ga-op-avontuur-rush in mijn lichaam, hijs ik de tas op mijn rug en begin ik samen met mijn wandelmaatje aan de wandelroute.

Zeventien kilometer wandelen we over de Eislek Trail, de populairste lange afstand wandelroute in de Ardennen. We hoeven bijna niet op de kaart te kijken, want de blauwe bordjes met een wit golfje leiden ons over heuvels en door bossen. Zo nu en dan lopen we langs een opening in de dichte bossen en genieten we van uitzicht op de slingerende Ourthe-rivier en de kleine dorpjes die in de bochten liggen. Dennenbos, loofbos en open heuveltoppen wisselen elkaar continu af en hoewel mijn spieren begin te protesteren, hoop ik dat we het eindpunt nog lang niet bereiken.

Vele kilometers klimmen en dalen later kom ik tot de ontdekking dat varen op een snelstromende rivier misschien niet het gevaarlijkste deel van de reis gaat zijn. Wanneer ik op een hoge rots klim, botst mijn hoofd tegen een dikke tak en zie ik enkele seconden sterretjes. Enigszins verward en vooral erg geschrokken wandel ik de laatste kilometers naar het stuwmeer van Nisramont.

Varen in een opblaasboot

Aangekomen bij het stuwmeer van Nisramont is het dan eindelijk zover: we gaan varen. We halen de opblaasboot uit onze rugzak, blazen hem in vijf keer vol met een grote luchtzak en monteren onze peddel. Uitkijkend over het water voel ik toch wel erg veel spanning en ik besluit te wachten tot de andere packrafters hun boot te water gelaten hebben. Ik zie ze rustig dobberen en besluit dat ik dat ook wel aan kan. Vijf kilometer vaar ik rustig over het stuwmeer in de Ourthe. Er staat vrijwel geen stroming en het sturen van de boot blijkt een eitje. Libellen vliegen laag over het water en de zon zakt steeds verder achter de bomen.

Kamperen met uitzicht op de heuvels

Nadat we weer aan land gegaan zijn en onze boot in de rugzak gepropt hebben, wandelen we nog één pittige heuvel op naar een bivakzone. Deze bivakzone is een groot weiland op een heuvel, dat door de organisatie omgevormd is tot een camping. Er zijn ecotoiletten, ecodouches met uitzicht op de heuvels en een grote tent waarin we kunnen schuilen als het regent. Er staan nog negen andere tenten en het is er verrassend rustig voor een terrein met zoveel mensen. Ik vermoed dat de anderen ook vermoeid waren van de inspanningen van de dag.

Na een nacht heel diep slapen en dromen over zinkende packrafts, rits ik mijn tent open. De ochtenddauw staat op het gras en kleine wolken hangen tussen de donkergroene heuvels in de verte. Een ekster schreeuwt vanaf een paal over het dal en verder is het doodstil. Vanuit mijn opengeritste tent kijk ik nog een uur uit over dit schilderachtige landschap.

Varen op de Ourthe

Na een stevig ontbijt krijgen we een nieuwe briefing van de organisatie. Het water van de Ourthe blijkt behoorlijk hoog te staan en dat betekent dat we deze tweede dag vooral gaan varen. Ik sta inwendig te juichen om dit goede nieuws en heb duidelijk nog geen idee wat hoog water op de Ourthe betekent. Daar kom ik na acht kilometer wandelen achter. De kaart leidde ons naar een strandje aan de Ourthe, die razendsnel stroomt en onderweg golven maakt boven hoge stenen. Ik ben geen held op het water en alle interne alarmbellen slaan op hol.

Omdat ik met mijn onderneming dagelijks mensen oproep om wat avontuurlijker te leven, kan ik natuurlijk niet weigeren in de boot te stappen. Een gevalletje type 2 fun: op het moment zelf overheerst het afzien, maar later vergeet je dat deel en herinner je je vooral hoe tof iets was. Dus ik blies mijn boot op, trok mijn regenkleding aan en stapte in de stromende regen in de packraft. Een laatste zetje van een andere packrafter en daar begon ik aan vijftien kilometer packraften op de wilde Ourthe.

Tollend ging ik door de stroomversnellingen en zo nu en dan knalde ik met mijn billen op de dunne bodem van de boot op een rots onder water. Al doende leert men, dus ik snapte al snel dat ik witte koppen op het water beter kon omzeilen omdat die stenen onder water indiceerden. Op de kalme stukken hoefde ik dankzij de snelle stroming niet te roeien en ademde ik eens diep de schone lucht van de Ardennen in. Ik genoot van steile rotswanden, overgroeide eilandjes en bos zover je kunt kijken. Om vervolgens weer vol spanning een stroomversnelling in te stromen en te sturen alsof mijn leven er vanaf hing.

Type 2 fun

Zodra ik uit mijn boot op de kade stapte dacht ik: ik wil nog een keer! Ja, packraften op de Ourthe was voor mij een typisch voorbeeld van type 2 fun. De watervrees die mij al die uren in de greep hield was ik allang weer vergeten en stiekem vond ik die adrenaline die door mijn aderen stroomde heerlijk. Terugkijkend zie ik mezelf vanuit vogelperspectief in een klein, geel opblaasbootje over een snelstromende rivier door één van de mooiste landschappen van de Benelux slingeren. Dat kan toch niet anders dan verslavend zijn?

Benieuwd naar meer avonturen in de Belgische Ardennen? Lees ook: '10x fotogeniekste plekken in de Belgische Ardennen' en 'Wandeltip: 160 kilometer door de Belgische Ardennen'.