Lang Co – Hué en dan… wonen in Hanoi!

Hanoi, 29.08.2017

Terwijl ik in de slaaptrein naar Hanoi zit is het tijd om mijn laatste reisblog te schrijven (no worries, ik ga gewoon door hoor als de minor begint)! Hoewel er weinig van slapen terecht is gekomen (koud, hard bed, hobbeltrein, lawaai enz.) zijn we bijna in Hanoi. Van de 14.5 uur zitten er al 12 uur op dus nog even en we kunnen ons woonplekje voor de komende maanden gaan bewonderen. Maar eerst nog even terug naar onze laatste anderhalve reisweek.
Vanuit Hoi An zijn we maandag 21 augustus met de bus naar Lang Co gegaan. Een niet heel toeristisch plekje hadden we gelezen, maar wel wederom prachtig strand. We hadden geen bus geboekt naar Lang Co, dus zijn we op de gok maar zelf gaan kijken of we het zouden redden met lokale openbare bus. Ging prima: het busstation was vlakbij en Da Nang lag in elk geval in de richting, dus daar zijn we heen gereisd in een klein uurtje. De bus eindigde op een enorm busstation dus een bus richting Hué zette ons vervolgens af in Lang Co. We hadden de busmevrouw laten zien waar we

sliepen en of ze ons daar dan kon afzetten. Ja hoor, prima zei ze. Werden we ergens 2 km te vroeg gedropt… Dachten we. Op de kaart op mijn telefoon was het nog 2 km. Dus lieten we ons brengen met een taxi naar het resort (jep, we hadden onszelf even wat luxe veroorloofd). Op de plek van mijn kaart lag echter geen resort, hotel of iets anders wat erop leek. Dan maar kijken of we het adres kunnen vinden. Nummer 499 was het, dus de chauffeur weer terug rijden.. Rijden we zomaar de oprit op waar we afgezet waren: nummer 499. Goeiemorgen Susanne en Nynke, lekker opgelet dus.
Het resort had een prachtig zwembad en er was echt niemand, zwembad voor onszelf dus. En een prachtig uitzicht op zee, heerlijk!
De volgende dagen hebben we dan ook vrij weinig anders gedaan dan luieren, zwemmen, genieten van de rust en dan weer van voor af aan beginnen. Zoals ik al zei is het stadje niet toeristisch dus de mensen spreken er eigenlijk geen Engels, best ingewikkeld als je wil eten en de kaart bestaat alleen maar uit mysterieuze woorden. Uiteindelijk hadden we een lokaal tentje waar we noodles met vegetables bestelden. Heerlijk eten en ons record van een zo laag mogelijke prijs voor je eten betalen is gevestigd: 80.000 VND voor 2 (flinke) borden eten, 2 cola en een grote fles water. Dat is ongeveer 3 euro.
Woensdag was het bewolkt, vast geen zonnebrand nodig dachten

we. Domste gedachte ooit: toen we ’s middags tot de conclusie kwamen dat het met een hoge UV-index eigenlijk beter is om toch te smeren was het kwaad al geschied. Verbrand, aiaiai, hoewel het de eerste keer is dat ik écht verbrand ben deze reis. Best een prestatie met de hoge zonkracht hier, maar goed we hebben dan ook wel als bezetenen met zonnebrand gesmeerd de hele reis. ’s Avonds hebben we gegeten bij een simpel maar gezellig uitziend eettentje. De eigenaar zat al een hele poos bier te drinken met een heel stel mannen en toen we wilden betalen zei hij: “We invite you to drink a beer with us”. Oké, gezellig! Uiteraard is het de bedoeling dat je dan niet alleen bier drinkt maar ook mee-eet van wat er op de tafel staat. En dat terwijl we net ons avondeten achter de kiezen hadden daar. Laat er nou net een hele lading van allerlei seafood op tafel staan. En laten Suus en ik dan net allebei precies dát niet lusten. We kregen een inktvis aangeboden, het antwoord dat we dat niet lustten accepteerde hij niet dus zei hij: “At least you should try”.. Voor iemand die al geen vis en andere zelfde meuk lust heb ik het best goed gedaan vind ik zelf. De inktvis was echt helemaal heel: vinnen en tentakels nog eraan. Daar gingen we dan: hapje 1 en hapje 2, toen was het wel genoeg. Getsie ik weet weer waarom ik hier niet van jou. Maar we hebben het geprobeerd en de eigenaar en zijn broer, oom en vrienden vonden het prachtig! Het was heel gezellig, de eigenaar was de enige die Engels sprak dus hij

was meteen een soort tolk voor zijn gezelschap. Hij vertelde over de cultuur en Lang Co.
In Vietnam is het voor vrouwen niet geoorloofd om in het openbaar alcohol te drinken. Thuis mogen ze het alleen als hun man het ze toestaat. Op mijn vraag wat hij er dan van vond dat wij in het openbaar bier drinken was zijn enige antwoord: “But you are Westerns”. Dat vinden ze dan wel weer prima. Best bijzonder vond ik. De eigenaar en zijn broer stonden erop dat ze ons naar huis zouden brengen. En zoals alles hier op de scooter/motor gaat werden wij dus ook op de scooter naar ons hostel gebracht. Ze hadden al aardig wat gedronken, maar het was 400m en verlaten dus wat kon er werkelijk mis gaan? Voor de deur zijn we veilig en wel afgezet na een leuke avond.
Donderdag ging onze reis verder naar Hué. We hadden een bus geboekt bij het hotel die ons om 09.00 uur zou komen ophalen. We stonden netjes optijd klaar, maar de bus liet zich niet zien. Lang verhaal kort: om 10 uur zei de receptioniste dat over een half uur de bus zou komen. Dan zaten we dus al anderhalf uur te wachten. Ik heb zwaar verontwaardig gereageerd. Het is duidelijk dat ze hier maar weinig tegenspraak krijgen want ze wist zich absoluut geen raad met mijn reactie. Nou goed, na een half uur kwam er een auto met 7 stoelen. Waarvan er al 5 waren bezet. En er was praktisch geen achterbak voor onze bagage omdat daar de extra stoelen waren. Nadat de chauffeur en receptionistes ongeveer 14 keer heen en weer hebben gekeken van ons naar de bagage en de auto en weer terug is de auto maar weer doorgereden want het ging écht niet passen. Dus om half 11: nog steeds geen stap verder. Uiteindelijk zijn we door een taxi gebracht. Onze eis van een del van het geld terug werd niet van harte ontvangen. Sterker nog: Suus heeft 2 keer met de busmaatschappij gebeld om duidelijk te maken dat dit echt belachelijk was, maar 2 keer deed de man aan de lijn ontzettend onvriendelijk en hing gewoon op.
Aangezien we vreselijk slecht geslapen hadden een aantal nachten door een slecht werkende airco hebben we de middag gechilld in ons hostel. Even bijkomen en tijd voor jezelf.
Vrijdag hebben we de imperial city van Hué bezocht. Hué is een oude keizerstad en lag op de grens van het ooit bestaande Noord- en Zuid Vietnam. Daardoor was het meteen ook een soort epicentrum tijdens de oorlog, nog steeds is te zien dat het er flink onder geleden heeft. De imperial city is een stuk in de stad, omheind door grote muren, dat bestemd was voor de keizer en zijn familie. Hij heeft er hele tuinen, tempels en vertrekken gebouwd om in te kunnen leven. Ook hier is de UNESCO volop bezig met restaureren en dat lukt aardig maar er is nog veel werk te verzetten. We hebben er drie uur rondgewandeld, om je een voorstelling te geven van de grootte.
Na de imperial city hebben we ons laten vervoeren per fietstaxi. Dat is een soort bakfiets idee, waar de ‘taxichauffeur’ achterop zit en wij dus voorin in de ‘bak’ zitten. Echt relaxed zat het niet, maar wel weer een leuke ervaring. Een pagode was onze bestemming en daar was op het moment dat wij aankwamen een middaggebed bezig. Het was bijzonder om te zien.
Zaterdag was ons plan om te gaan fietsen langs de tombes die hier in

de omgeving van Hué liggen. Helaas stond er regen op het programma en bij een check van meerdere weersverwachtingen bleek dat voor de rest van de dag zo te zijn. We hebben onze dag maar gesleten aan eten, museumpje bezoeken, eten en serie kijken. Ook wel een keertje prima. Zondag was het weer beter, dus zijn we, gewapend met onze regenjassen (just in case..) op de fiets gestapt. De fietsen zijn hier echt klein, hebben geen versnellingen, vallen haast uit elkaar en hebben een mega hard zadel. De verste tombe was 14 km fietsen. Door kleine, slecht onderhouden binnenweggetjes, die overigens heel mooi waren, zijn we erheen gefietst. Een goed uur hebben we er over gedaan. De tombe was groots en met vooral veel tuin en vijver. De tweede tombe was heel anders: tegen een heuvel aangebouwd en in het ‘paleis’ was alles prachtig versierd met mozaiek. Heel mooi om te zien. De derde tombe lag halverwege de weg terug naar ons hostel. Die leek weer meer op de eerste tombe: veel tuin en vijver en minder gebouwen gebouwd. Bizar om te bedenken dat mensen zichzelf dus zo belangrijk vinden dat ze zo’n mega graf hebben. Deze tombes worden gebouwd gedurende het leven van de persoon en vaak zijn er dan in de pagode ook veel verwijzingen naar het leven van de man in de vorm van beelden of geschriften.
Maandagavond hadden we de nachttrein die ons naar Hanoi zou brengen, aangezien die pas om 21.30 vertrok hadden we nog de hele dag om dingen te doen. Op zondag zijn we niet toegekomen aan

alle tombes en er was ook nog een verlaten waterpark. De fiets waren we wel zat, dus hebben we ons vervoerd met een nieuw vervoersmiddel: de scooter. Goede genade wat was dat een avontuur. Een beetje een onverantwoord dagje kan ik het wel noemen, maar ach: dan heb je wel een mooi verhaal! Ik heb eigenlijk pas ooit één keer op een Vespa gereden die niet harder ging dan 30 km/h ofzo en dat in de rustige weggetjes van zuid Limburg. Hier was dat wel even anders.. Suus had de eer om als eerste de scooter te besturen. Het was even oefenen maar al gauw had ze prima door hoe het moest! We zijn eerst naar het verlaten waterpark gegaan. Bijzondere ervaring wederom: het is echt helemaal verlaten en verwilderd. Er waren ook maar enkele andere bezoekers, dus telkens als ik een persoon voor me op zag klaren schrok ik me wild. We hebben er een hoop foto’s gemaakt en het park verkend. Best creepy af en toe..
’s Avonds hadden we de nachttrein naar Hanoi. We hebben het geluk dat we met zijn tweeën een cabine voor 4 personen delen. De bedden zijn wel echt mega hard en de airco staat echt te loeien dus ik had na een kwartier al een ijsneusje gekregen. Met een dikke trui aan, capuchon op, dikke sokken aan en 2 dekens heb ik de nacht een soort van overleefd. Ongeveer 4 uurtjes heb ik geslapen met constant wakker worden als ik te lang op één schouder lag, omdat ie dan pijn ging doen.
Inmiddels zijn we in Hanoi en hebben we ons bedje hier gevonden. De kast is ingericht (YES, even niet meer uit een backpack leven, zó fijn) en de kaartjes hangen aan de muur. Tijd om mijn plekje hier te maken/te vinden.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.