De voorbereidingen voor mijn stage zijn zo ongeveer een jaar van te voren begonnen. Er moest nagedacht worden over de minorkeuze, maar wat wilde ik eigenlijk? Het gekke is dat ergens het idee van een buitenlandstage voorbij kwam en dat idee bleef hangen. Alhoewel ik het me nooit voorgesteld had om een stage te doen in het buitenland sprak me het enorm aan. De cultuur, nieuwe ervaringen en belevingen, dit is wat ik wil.

Toch was ik hier niet al te zeker van, want kon ik dat wel? Natuurlijk ga ik niet in mijn uppie maar toch. Deze twijfels bleven even hangen, maar na een half jaar was ik er zeker van, ik heb de juiste keuze gemaakt. Net of er een kwartje gevallen was, ik ben misschien wel in het idee gegroeid. De voorbereidingen waren toen al in volle gang.

Samen met Veronique hebben we gekozen om naar Kaapstad te gaan. We hebben het eigenlijk niet over een andere stad gehad, we hadden zoiets van 'This is it'. Toen kwam de eerste stap, vertellen aan mijn ouders. Maar hoe denk je dat ouders reageren als je opeens out of the blue zegt dat je stage gaat lopen in Afrika voor een half jaar (toen was nog niet bekend dat het voor drie maanden was), ze schrokken zich natuurlijk rot. Wat moet een jong blond meisje nu in Afrika dachten ze waarschijnlijk. Zeker mijn moeder had het er moeilijk mee. Elke keer vroeg ze: 'Je doet het toch wel voor jezelf he, en niet voor Veronique?'. Zeker in mijn eigen twijfelperiode was dit vervelend, gevolg nog meer getwijfel. Maar ik denk dat dit aan de ene kant ook goed is geweest, ik weet nu echt goed waarom ik dit doe. Ik doe het voor mezelf, ik wil cultuur proeven, de uitdaging aangaan. Mijn ouders zijn na een tijdje ook bijgedraaid, gelukkig!

Na de periode van twijfels begon ik aan het schrijven van mijn motivatiebrief, met die brief werd je toegelaten voor de buitenlandse stage of niet. Mijn brief heb ik aan iedereen laten lezen, stagebegeleiders, vriendinnen en zelfs de buren. Toen de brief goedgekeurd was heb ik hem opgestuurd, op hoop van zege!
En ja natuurlijk mochten we naar Kaapstad. Toen we een GO hadden begon het echte werk pas, alles moest geregeld worden. Stageplaats, vliegtickets, appartement, visum of geen visum. Langzamerhand werd alles concreter.

Stagelopen gaan we in Atlantis bij de Orion Organisation Wilge Daycare Centre, een kinderopvang voor kinderen met een beperking. We hebben een leuk appartementje in Blouberg, met eigen slaapkamer voor 'alone time'. En vliegen doen we met KLM op 10 februari gaan we heen en we vliegen terug op 7 mei. Ik heb er zin in!

Totsiens!