Luchtballonnen achterna in de woestijn van Tunesië

Gggggggggggshhhhhhhhhhss… De pilot draait de gaskraan dicht en ik hoor even helemaal niks meer. Ik staar richting de horizon - links, rechts, voor en achter me strekt de woestijn zich uit. Mijn gedachten zijn net zo stil als het landschap om me heen. Ik gluur over het randje van de mand waar ik in sta, maar de diepte lijkt lang niet zo eng als tien minuten geleden - toen de grond onder ons wegzakte. Terwijl de zon achter me langzaam achter de horizon verdwijnt, tuur ik naar voren, waar drie luchtballonen ons voor gaan over het niemandsland.

De eerste stop van het ballonnenfestival - Djerba

We zijn in Tunesië om de Balloon Event Show mee te maken. Onze eerste stop is het eiland Djerba, een groot eiland voor de oostkust van Tunesië. Tussen de olijfboomgaarden ligt een lappendeken van hotels en resorts. Toerisme is de belangrijkste bron van inkomsten van het eiland. Niet gek dat Djerba het festival mag openen. In een openluchttheater is voor de gelegenheid een kleine tentoonstelling opgetuigd, die de historie en techniek van luchtvaart in Tunesië uitlicht. Het casino is opengesteld voor een feestelijke opening. Terwijl buiten de zon volop schijnt, blaast de airco binnen in mijn nek. Directeuren en sponsoren feliciteren elkaar met de succesvolle realisatie van het festival en spreken de hoop uit op een bloeiende toeristische sector.

Na een korte stop in het hotel en een verfrissende duik in de zee, begeven we ons naar de festivallocatie voor de eerste Sunset Show. Al snel staan we vast in een file. Auto’s toeteren en scooters slingeren tussen het vaststaande verkeer door. Slim, onze chauffeur, weet ons met handig manoeuvreren net voor de zonsondergang op de locatie af te zetten. Paramotors doen gedurfde stunts in de lucht, maar er is geen luchtballon te zien.

Na wat rondvragen komen we erachter dat het te hard waait. Logisch eigenlijk, zo’n ballon is niet meer dan een lap stof met een mandje eronder. Waar de paramotoren genieten van het uitdagende weer, is een ballon volledig overgeleverd aan de wind. En dat is riskant. Een laag over ons heen scherende piloot haalt me uit mijn gedachten. Ik blijf nog even kijken, geniet van de paravluchten en hoop stilletjes op windstillere dagen.

Een dag later arriveren we in het eerste ochtendlicht op een leeg festivalterrein. De ballonvaarders druppelen langzaam binnen. Ik zie vertwijfelde gezichten en veel overleg. Een vrouw vraagt me in het Frans of de ballonnen vandaag zullen opstijgen. Ik haal mijn schouders op. Inshallah, zegt ze, ‘als God het wil’. Dat lijkt wel de slogan van onze reis te worden. Langzaam rollen de piloten ballonnen en touwen uit. Vuurballen schieten de lucht in als het gas wordt getest. Een enorme ventilator blaast lucht in het canvas van de ballon. Dan draait de piloot het gas open. Whoeshh… Daar gaat de eerste de lucht in!

Maar ook deze ochtend waait het te hard. De ballonnen blijven met kabels aan de grond verankerd. Een piloot wenkt me: of ik wil voelen hoe het is om mee te gaan. Snel klim ik het krappe mandje in en gooit de piloot het gas open. We schokken omhoog en ik voel de wind aan de ballon trekken. Als we weer dalen, proberen de omstanders het bakje aan de grond te houden, maar dat lukt nauwelijks. Ik werp een blik op de touwen waarmee we aan de grond vastzitten en ben dankbaar dat ze er zijn. Nog één keer omhoog dan. Bij de tweede poging blijven we aan de grond. Terwijl ik uit het mandje klim, worden om me heen de ballonnen opgerold en weggestopt.

Op naar Douz

Het festival reist door Tunesië. Vanaf Djerba trekken de ballonvaarders naar het westen, de woestijn in, naar Douz en Tozeur. Wij reizen de ballonnen achterna naar de eerste oase, Douz. Met een veerboot steken we de smalle zeestraat over die Djerba scheidt van het vaste land. De weg leidt ons de woestijn in en ik leer dat er in Tunesië twee soorten woestijn zijn. De hete, glooiende zandzee, en het harde, rotsachtige landschap vol heuvels. Die heuvels doorkruisen we eerst. Halverwege maakt de slingerende weg plaats voor glad asfalt dat zich als een lint uitstrekt over het vlakke land. Terwijl rechts van ons het Atlasgebergte oprijst, trekken wij in een rechte lijn naar Douz.

Daar staan de aanhangers met ballonnen al klaar. En deze keer gaat alles gestroomlijnd. De ballonnen worden uitgepakt en opgeblazen, de mand worden vastgemaakt en niemand maakt zich druk over veiligheidskabels naar de grond. Voor we het weten glijdt de eerste ballon de lucht in. Ik spring opnieuw in het mandje bij piloot Neo en krijg - gelukkig - niet de tijd om na te denken over wat me te wachten staat.

De hitte van de brander schroeit langs mijn hoofd en dan begeven we ons richting het luchtruim. Shit, dat randje van die mand is laag. En de afstand naar de grond is ver! Mijn hart klopt in mijn keel terwijl de ballon vlot omhoog glijdt. Ik houd mijn ogen op de horizon gebrand en mijn handen stevig op de gastanks die in het mandje staan.

Dan draait Neo de gastank dicht en zweven we vredig door de lucht. Mijn hardslag zakt en ik kijk rustig om me heen. Voor ons bewegen drie eenzame ballonnen zich richting de schemerende hemel. We laten het dorpje en de oase achter ons. Links en rechts kan ik eindeloos ver over de vlakte kijken. Achter ons, tegen het licht van de ondergaande zon, stijgen nog een tiental ballonnen op. In colonne worden we door de wind meegenomen naar het noorden, weg van de horizon die de zon langzaam opslokt. We zijn een klein pionnetje in die groep van einzelgängers in de lucht.

De laatste kriebels in mijn buik verdwijnen als blijkt dat Neo al op zijn tiende van zijn opa heeft leren vliegen. Nu heeft hij zijn eigen bedrijf en vliegt elke dag. Hij is één van de internationale piloten die voor dit festival naar Tunesië is gereden.

De wind trekt aan en het wordt fris. In de woestijn valt de duisternis snel zodra de zon verdwijnt. Neo vraagt of ik nog weet wat mijn landingspositie is. Behendig zweeft hij laag over de grond, op zoek naar een geschikte plek. Ik zak door mijn knieën en duw mijn rug tegen het mandje, klaar voor de landing. We schuren nog een paar meter over de grond voor we tot stilstand komen. In de verte zie ik de vlammen van andere luchtballonnen, maar hier zijn we even helemaal alleen.

Tot een nieuwsgierige motorrijder polshoogte komt nemen. Even later doemen ook Neo’s collega’s op uit het zand, vakkundig hobbels en plukken stug gras ontwijkend. Terwijl we de ballon oprollen, komt een groepje kinderen voorzichtig dichterbij. Ze springen gillend achteruit als de brander plots nog een vuurbal uitstoot. Eén voor één mogen ze een keer de gashendel opendraaien, hun gezicht rood in de gloed, hun ogen groot van verbazing.

Wat een magie.