Steltkamperen in de grote stad: hoe werkt dat?

Twee maanden geleden vertrokken mijn vriend Guido en ik in onze camperbus op zoek naar een leven waar alles rustiger, simpeler en langzamer zou zijn. Eén ding is zeker: het leven is er niet rustiger op geworden. Wel simpeler en langzamer. Daarnaast staan we ook niet dagelijks op de meest afgelegen en idyllische stranden geparkeerd. Momenteel werken we in Fremantle, een wijk in Perth (Australië), en brengen we de meeste nachten op parkeerplaatsen door. We moeten werken om de spaarpot op te vullen voor onze reis en daarvoor is de stad een ideale uitvalsbasis. We blijken niet de enigen. De parkeerplaatsen van Fremantle staan vol met camperbusjes waarin mensen leven.

Stadscamping

Terwijl Guido zit te werken in zijn buitenkantoor, spring ik onder de douche. ’s Avonds koken we in onze buitenkeuken. Soms hebben we behoefte aan de luxe van een stadscamping, daarom slapen we hier een aantal nachten per week. Vooral tijdens de eerste weken van onze nieuwe baantjes, gunnen we onszelf wat comfort en willen we niet elke dag bezig zijn met het vinden van een kampeerplek. Het is een verademing om niet elke dag te moeten verplaatsen. We hebben het er fijn, maar door onze honger naar avontuur, wordt het comfort ons al snel een doorn in het oog. We hebben toch niet voor dit leven gekozen om elke dag tussen dure, hagelwitte camperbussen en nette gesnoeide hegjes te bivakkeren? En waarom betalen we zoveel? Dus we pakken in en trekken erop uit, terug naar de onzekerheden en avonturen die bij het leven in een camperbus horen. Eens per week keren we terug om onze vuilwatertank te legen en de was te laten drogen in de zon.

Wildkamperen in de stad

Snel de deur dicht en lichten uit. Geparkeerd tussen twee andere busjes proberen we ’s avonds zo onopgemerkt mogelijk de camperbus in te stappen. In de stad moet je altijd steltkamperen, wat betekent dat je nooit  ongestoord een kamp kan bouwen rondom je camperbus. Zouden ze ons gezien hebben? De enige optie is om meteen te gaan slapen. Eenmaal in bed merken we dat er een straatlantaarn achter onze camperbus staat. Het licht schijnt precies door het raam waar we geen geblindeerde gordijnen hebben. De volgende ochtend zucht Guido dat er elk uur een trein achter onze camperbus over het spoor heen denderde. Ik heb gelukkig niets gehoord.

Na het vinden van een baan in de stad, kozen we ervoor om in onze bus te blijven wonen. Eén van de duurste dingen in de stad is de huur. Waarom zouden we een appartement huren als we hier alles hebben wat we nodig hebben? De stad maakt het leven in een bus zelfs een stuk gemakkelijker. De was doen we in wasserettes, gas laten we bijvullen bij het tankstation en een wc vinden is nog nooit zo makkelijk geweest, dankzij een app die alle publieke toiletten in een bepaalde straal laat zien.

Luid gebonk maakt ons wakker. “City of Fremantle!” We schieten omhoog en kijken elkaar verschrikt aan. Met gebarentaal laten we elkaar weten zo stil mogelijk te zijn. Ik schiet snel mijn lange kampeerjurk aan, terwijl we de man alweer naar de camperbus naast ons horen lopen. Het is een prettig idee om met drie camperbussen naast elkaar te staan. Moeten we uitstappen? We besluiten stilletjes te blijven wachten tot we de politie even later horen wegrijden. Pas wanneer we de schuifdeur van de buren horen, springen we de bus uit. De politie heeft ze verteld dat ze er niet mochten kamperen, maar toen ze zeiden dat ze alleen aan het rusten waren, was het goed. Wij kwamen er goed vanaf. Het ‘wildkamperen’ in de stad zorgt ervoor dat ons werkende leven toch het benodigde avontuur behoudt.

Douchen

Het eerste dat mensen ons vragen als we vertellen dat we nog altijd in onze camperbus wonen is waar we dan douchen. We integreren snel in de wereld van publieke toiletten en douches. Die zijn er namelijk in bosjes. Met zo’n vijftig kilometer aan kustlijn stikt het in Perth van de stadsstranden en ze hebben bijna allemaal douches. Soms alleen buitendouches, soms luxe wc-hokjes en douches die niet onderdoen voor die van de camping. Ook gaat Guido vaak voor zijn werk naar de fitnessschool, waar de douches warm zijn. Ik ga na werk vaak naar een yogaschool, waar ze de mooiste douches hebben die ik tijdens mijn reizen heb gezien. Jezelf schoon houden en verzorgen kan op allerlei manieren in de stad; je wordt er sowieso creatiever van.

Sociale controle

“Ga je hier vanavond kamperen?!” Een man van middelbare leeftijd en verward haar steekt zijn hoofd om de hoek van onze camperbus terwijl ik zit te koken. We staan geparkeerd op een parkeerplaats van het stadsstrand van Fremantle. Zonder al te verbaasd te klinken antwoord ik met mijn standaard antwoord: “Nee, we eten hier alleen. We gaan zo weer weg!” De man komt nog iets dichterbij staan, maar roept nog net zo hard als daarvoor: “Ik heb hier tien nachten op een rij gestaan en ik kan je vertellen dat dat prima kan!” Ik ben met stomheid geslagen en kan mijn lach bijna niet inhouden. Ik vertel hem dat we hier ook al verschillende nachten hebben doorgebracht, maar dat ik dat niet zomaar vertel. De man vertelt vervolgens honderd uit over zijn avonturen van zijn trip van Europa naar China, waarna hij via Zuid-Afrika naar Australië is gereisd. Even later loopt hij terug naar zijn onderkomen: geen bescheiden camperbusje, maar een omni-truck waar je u tegen zegt. Niet echt iets waar je mee denkt te kunnen steltkamperen, maar toch is het mogelijk.

Het stadsstrand van Fremantle voelt als een dorp waar iedereen elkaar in de smiezen houdt. Na verschillende nachten en dagen te hebben gespendeerd op deze eigenzinnige parkeerplaats weten ook wij haarfijn wie bij welke bus hoort. Een jong en knap gezin, dat dag in dag uit met hun baby op bed doorbrengt, woont in een goed onderhouden Ford Transit. Ik heb ze één keer op het strand zien lopen. Even verderop staat een retrobus die er iets minder goed aan toe is. Sinds de eerste keer dat we hier kwamen, is de bus nog nooit verplaatst. Zowel in de voorruit als achterruit zit een enorme barst en naast de camperbus staat een kobaltblauwe koffer, die groot genoeg is voor een heel gezin. Soms ben ik benieuwd of deze mensen ons ook weleens in de gaten houden. Hoe zouden ze ons dan omschrijven?

Voordat we het avontuur in onze camperbus aangingen, hadden we nooit kunnen bedenken dat ons leven er zo uit zou zien. Het ideaalbeeld van idyllische stranden heeft plaatsgemaakt voor asfalt, maar we genieten met volle teugen van het vrije leven. De momenten waarop we na ons werk de zee in duiken of we met uitzicht op de ondergaande zon het avondeten klaarmaken, daar gaat het ons om. Of het nu in de stad of op een afgelegen strand is, de vrijheid om ’s ochtend wakker te worden met een fijn uitzicht en een kop koffie in de hand, dat is wat ons écht gelukkig maakt.

Beniewd naar hoe het camperbusje tot stand is gekomen? Lees ook: Zo bouw je een camperbus in twee weken voor €1300