Colombia!

Bogota, een stad die ons verrast heeft met gave en kleurrijke streetart, vriendelijke mensen, lekkere streetfoodtentjes en een hele lieve meneer met een soort bistro waarin hij fantastisch eten verkoopt.
Ook een goede tandartspraktijk trouwens. Door het zenuwachtige nagelbijten in het vliegtuig is één van mijn voortanden weer een klein beetje toegetakeld. Gelukkig konden ze deze netjes voor mij herstellen. Ik ben gelijk lid van deze tandartsengroep geworden, want dat was goedkoper dan alleen de schade te laten repareren.
Het goudmuseum (museo del Oro) vond ik fantastisch en heel creatief neergezet. In verschillende verdiepingen kom je ontzettend veel te weten over het Colombiaanse goud. Ook het Boteromuseum hebben we bezocht. De schilderijen van Botero zelf vonden we erg mooi en grappig. Zelfs hebben we een echte Picasso, Monet, Matisse en Dali gezien!
De Monserate kabelbaan, een ontzettend toeristische attractie, gaf een mooi uitzicht over de stad. Een uitzicht dat steeds verandert door de

vele wolken die boven de stad hangen.
In het hostel, Sue Candalaria, mochten we gratis salsales volgen! Wat een ongekend leuke kans, natuurlijk doen we dit. Helaas lag Erik nèt even een dutje te doen, dus moest ik even alleen. ;)
Tijd voor een nieuwe plek. De reis naar Salento duurde langer dan de reis van Nederland naar Colombia, maar gelukkig hadden we een leuke plek om bij te komen. The Coffee Tree Boutique hostel van drie maanden oud en daarom voor ons nog betaalbaar. Een super mooie locatie tussen de bergen, hoog gelegen in het kleine dorpje. Na de eerste nacht besloten we de Cocora Valley trek te doen. Vanuit het centraal gelegen plein vertrekken elk uur jeeps die je naar het startpunt van de trek brengen. De jeep van 8.30 zat al aardig vol, dus moesten we achterop de jeep staan. Tof! Ik was al even vergeten wat ook alweer de veiligheidsnormen waren hier in Zuid Amerika. Heel grappig om hangend alvast een beetje van de natuur te kunnen genieten. Voor het eerst hadden Erik en ik het gevoel écht weer op pad te zijn. Dit landschap lijkt wel een droom!
Tijdens de tour liepen we samen met John uit Medellin, Ada en Vitas uit Litouwen. Erik zijn Litouwse achtergrond (stage) zorgde voor veel gesprekstof met hen.
Torenhoge, dunne palmbomen vormden de eerste bezienswaardigheid van deze tocht. Door de groene jungle klauterden we omhoog naar prachtige uitzichten. Ook zijn we nog over een Teletubbie landschap geslenterd, waarbij de zon dit keer uitbleef. Wat overigens niet erg was op deze dag, want de zon wil hier in Salento nog wel eens pittig op je dak schijnen. Verder kwamen we een waterval tegen, moesten we de rivier soms oversteken via ‘Colombiaanse bruggen’ die het elk moment kunnen begeven. Maar niet vandaag, want wij zijn er droog vanaf gekomen!
Het kolibriereservaat was ook een leuk bezoek waard. Hoog in de bergen is een beschermd gebied voor deze vogels waar je voor een kleine vergoeding even kunt uitrusten met een lekkere kop chocolademelk en een brok kaas. Ja afzonderlijk van elkaar zijn ze heerlijk, dus hebben we het soppen na een keertje proberen maar achterwege gelaten. Niet te lang blijven zitten, want we moeten nog helemaal terug naar beneden en de spiertjes voelen al stijf aan. Na nog ongeveer 4359 foto’s van kolibries gemaakt te hebben vervolgden we onze toch naar beneden.
De terugweg via een andere route was gelukkig niet onze heenreis, want dit was één grote modderpoel. Een paar bijna-uitglijders en twee uur later waren we weer bij het startpunt en dronken we een biertje met onze mede-hikers. Dit keer gelukkig zittend in een jeep terug naar het dorp gebracht in het donker. ’s Avonds spraken we weer met elkaar af om te gaan eten en een potje Tejo ( spreek uit als Tèhó) te spelen. Met een metalen schijf van ongeveer drie kilo moet je proberen om het kruid in één van de driehoekige, papieren zakjes te laten exploderen. Die zakjes liggen op een metalen ring, waardoor je ze kunt laten beklemmen. Ook kun je punten scoren door er alleen eentje te raken of er het dichtstbij te gooien. Bij een explosie roept iedereen: TEJO! Officieel mag je dit spel alleen spelen als je bier blijft drinken, waar we ons dan uiteraard netjes aan hebben gehouden. Door de regen, die niet meer wilde stoppen, zijn we naar het hostal gerend onder de afdakjes door. Dit had eigenlijk geen zin, want we waren volledig doorweekt bij terugkomst in het hostel.
De wandeling hakte er bij mij behoorlijk in, want mijn spiertjes hebben er maar liefst drie dagen van kunnen nagenieten. Voor sporty-Erik was het natuurlijk een eitje.
Medellin:
Nadat we de vuule waste nog even hebben laten wassen in Salento waren wij helemaal klaar voor de busreis naar Medellin, wat ongeveer 6 uurtjes duurde voordat wij aankwamen bij het Ivy hostal. Een erg relaxed hostel waar wij veel mensen hebben leren kennen. Kyra heeft hier haar Grey’s Anatomy verslaving weer in gang gezet. Er was namelijk een grote tv, mét Netflix en een relaxte bank aanwezig, waar het nieuwste seizoen van deze ziekenhuis serie te zien was (je zou bijna denken dat Kyra ziekenhuizen wel erg leuk vindt…?). Al dezelfde avond gingen wij even boodschappen doen in de enorme shopping mall dichtbij het hostel. Tot mijn grote vreugde zag ik hier ook een fanshop van Atletico Nacional (dé voetbalclub van Medellin en van Colombia). Toevallig wist ik dat er woensdag een wedstrijd was en ze hadden nog kaartjes beschikbaar…zonder twijfelen twee kaarten gekocht voor de wedsrijd tegen Chapecoense uit Brazilië, de finale van de Zuid Amerikaanse Europa League!
Toen ik vol blijdschap terugkeerde bij het hostel, lichtte ik familie en vriendin in dat wij naar deze wedstrijd gingen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was er al een pushbericht te zien van de NOS dat er een vliegtuig was neergestort met daarin een Braziliaans voetbalteam. Pas toen ik appjes las van mijn broer en vrienden dat het om Chapecoense kreeg ik een enorme brok in mijn keel. In één klap een heel team inclusief technische staf weg…je moet er toch niet aan denken!
Een aantal dagen later werd er een memorial ter nagedachtenis van dit team gehouden in en om het stadion van Atletico Nacional. Iedereen moest in het wit komen en een witte kaars meenemen. Mijn enige witte shirt zat nog in de wasmachine in Salento, waardoor ik het shirt waar het meeste wit in zat maar heb aangetrokken. Wij gingen samen met drie Ierse jongens de overvolle metro in, hier waren al veel mensen gekleed in het wit en dus ook onderweg naar het stadion.
Toen we aankwamen bij het stadion wisten we niet wat we zagen, zoveel mensen bij elkaar, in het wit gekleed, enorm indrukwekkend! Al snel was duidelijk dat we sowieso het stadion niet meer in konden, er was buiten een enorm scherm geposteerd zodat de plechtigheid ook buiten het stadion te volgen was. Alle mensen waren enorm aangedaan, dit was te zien aan de vele vochtige ogen en het geklap en gezang van alle mensen. Nadat wij onze kaars bij de andere duizenden kaarsen hadden toegevoegd zijn wij weer huiswaarts gekeerd. Een “mooie” en indrukwekkende belevenis wat ons altijd bij zal blijven.
De volgende dag zijn wij met de “Pablo Escobar tour” meegegaan. In een (klein) busje werden wij vier uur lang rondgereden door Medellin. We stopten bij oude huizen van hem, strategische punten van zijn kartel, politiebureaus die waren opgeblazen en zijn familiegraf. De rouw die alles aan elkaar praatte, hamerde er enorm op dat Pablo Escobar een monster was die heel Colombia kapot maakte. Niemand in Colombia voelde zich veilig en durfden daarom ook niet de straat op. Voorbeeld: Er moest iemand in een discotheek geliquideerd worden. Om zeker te weten dat deze persoon ook dood was, werd iedereen die aanwezig was in de discotheek maar doodgeschoten. De Colombianen zelf willen niet meer praten over deze vreselijke tijd, zelfs op scholen wordt er geen aandacht besteed aan deze donkere periode voor de Colombianen.
Het familiegraf was ook indrukwekkend. Iedereen die begraven lag op deze publieke begraafplaats had een zelfde soort, bescheiden “tegel” van 30cm bij 30cm. Familie Escobar had een graf van 4 bij 3 meter….En voor alle Narcos liefhebbers, er zijn veel fouten in deze serie in vergelijking met de werkelijkheid. Veel dingen worden in verkeerde volgorde afgespeeld, Pablo was in het echt 1m 64cm klein (in de serie is het een reus), 90% wordt gefilmd in Bogota en wat vooral in het verkeerd keelgat schiet is dat er (bijna) geen aandacht wordt besteed aan het leed van de bevolking. Ook vindt Paula, onze gids, het erg vervelend dat er zo wordt toegespitst op Pablo’s perspectief en niet wordt gekeken naar de pijn en het verdriet van de burgers. Overigens was Pablo lang niet enige die het drugskartel leidde, daarvoor was het veel te groot. Jammer, want het vangen val al die bazen/boeven is onmogelijk.
De dag na deze indrukwekkende tour zijn wij alsnog naar een (playoff) wedstrijd geweest van Atletico Nacional, samen met Hannah en Ryan uit Nieuw Zeeland, die we in het hostel hadden leren kennen. Wát een be-le-ve-nis!!! 90 minuten lang werd er gezongen, geklapt en gedanst. De wedstrijd tegen Bogota Millionaris werd gewonnen met 3-0! De wedstrijd an sich was niet spectaculair en de het regende 90 minuten pijpenstelen (gelukkig hadden we een poncho) maar dit hadden wij voor geen goud willen missen.
Na de wedstrijd zijn we nog met een hoop andere hostelgangers voor een drankje de stad in geweest om het af te sluiten in Medellin.

De dag erna zijn wij naar het vliegveld afgereisd met de bus. We namen een binnenlandse vlucht van een uur richting de Caribische kustplaats, Cartagena. Waar ons een zeer warm, beter gezegd heet, onthaal stond te wachten. O ja, zo voelde die Caribische hitte aan.
Er heeft ’s middags een Ironman triathlon plaatsgevonden met als gevolg: Feest! Feest op het plein één straat van ons hostel vandaan. Goede binnenkomer! Door de koude biertjes, de temperaturen en de muziek denken we weer even terug aan Sint Maarten. Ons andere thuis. ;) Vanzelfsprekend dus dat we ons hier goed thuis voelen. Op een fiets (zonder zijwieltjes) hebben we de stad verkend en genoten we van de kleurrijke gebouwen en de hardwerkende mensen die met weinig materialen heel veel kunnen. Op een eilandje vlakbij hebben we het strand Punta Arena bezocht waar je ook een heerlijk hostel hebt met een zwembad voor de kamers, maar ook matrassen en hangmatten op het strand. Hier hebben wij even een dagje onze chilltijd bijgewerkt. De dag erna vertrokken we met de lokale bus en achterop een motor naar Playa Blanca, waar we een hostel hebben geboekt. De boottaxi weet alleen niet waar ons hostel zou moeten zijn. Hij brengt ons ergens heen, waarvan hij denkt dat dit het is. Niet dus, en het is nog echt smerig ook. Het eten is erg slecht en van de uitlaatgassen van de jetski’s en boten krijg ik echt braakneigingen. Oke, nu slaat de heimwee naar Sint Maarten helemaal toe! De volgende dag zijn we naar een ander hostel verkast, waar het echt veel beter was. Gelukkig dus nog even kunnen genieten van die azuurblauwe zee en het witte zand. ’s Avonds aten we bij het enige normale restaurant dat wij konden vinden, Zulu! De lekkerste burito’s met tonijn en pasta die we ooit aten!
We gingen terug naar Cartagena met een watertaxi, die een beetje vertraging had door een enorme thunderstorm en veeeeel regen.
De laatste avond in Cartagena zijn we met een paar andere backpackers op stap geweest wat erg gezellig was, maar niet handig van ons, omdat we de volgende dag weer vier uur in een bus mochten zitten. Tegen het einde van de dag waren we ontzettend gaar, maar het gezellige hostel in Taganga met een zwembad, bar, pooltafel, restaurant en onze kamer met tweepersoonsbed maakte weer veel goed.
Onze laatste stop in Colombia is Taganga. Hier hebben we en super leuk hostel gevonden, met een zwembadje. Hier mogen we soms helaas niet in zwemmen, omdat de zwembadschoonmaker ziek is geworden. Erik bood nog aan om het zwembad schoon te maken in ruil tegen een gratis nacht. Er kon nog net wat korting vanaf…
Taganga is een oud vissersdorpje dat volgens de Lonely Planet wordt overgenomen door backpackers. Dat is hier duidelijk te zien, want er wordt door backpackers volop gegeten, gezwommen, gedoken en gefeest. Wij hebben hier onze duikskills weer een beetje opgefrist met twee duiken en we vonden het weer fantastisch! Op naar de Galapagos! Daar schijnt de onderwaterwereld helemaal het einde te zijn. Maar voordat het zo ver is, eerst nog het vaste land van Ecuador verkennen.
We vliegen vanuit het noorden van Colombia, Santa Marta, via Medellin naar Cali. Hier blijven we nog één nacht, omdat dit DE salsahoofdstad van de wereld is. Het opzoeken van clubs trekt ons vandaag alleen even niet, dus het enige dat we van de stad ervaren is een héle zure en zoute cocktail en het hippiehostel waar we verblijven met ontzettend aardige mensen. Leuk dat we elkaar eigenlijk niet kunnen verstaan, maar met zomaar wat woorden roepen we een heel eind komen.
Toen namen we de nachtbus naar een dorpje dichtbij de grens van Ecuador. Hier namen we een taxi naar de grens. Daarna stonden we twee keer in de rij: één keer om een stempel te krijgen om Colombia uit te kunnen en nog één keer in de rij van de Ecuadoriaanse migratie om het land in te kunnen. Wat we in Colombia ook ervaren: Zuid Amerikanen houden van voordringen en voelen zich er niet bezwaard onder... Daarna namen we weer een taxi naar een stadje dichtbij, zodat we daar een bus konden nemen naar Quito! Hele onderneming en van deur tot deur waren we 23 uur onderweg. Gelukkig was de hostalmedewerker zo lief om voor ons een super lekkere Mexicaanse maaltijd te bereiden. Een dag later ontmoetten we Yvonne in de supermarkt, zij had er 43 uur over gedaan om in Quito te komen, omdat ze met de bus uit Bogota kwam.