14 - 'Hanging bridge'

Dit weekend stond in het teken van afscheid. We zijn gedurende de eerste vijf weken dat ik hier ben, met een grote groep van tussen de 12-14 mensen geweest. Regelmatig zijn Pavan en Anu (twee Indiërs die al werken in het KMC ziekenhuis) ook bij ons, op een feest of tijdens een lunch.
Eerder schreef ik al dat Karlijn en Roel het fort verlieten, deze week was dat niet anders: Jessica, Bob en Stan verlieten Manipal en gingen alledrie een eigen weg.
Stan en Bob vertrokken zondag. Vrijdag was Stan echter al uitgecheckt, omdat hij zijn vriendin ophaalde en met haar in de Country-Inn sliep, het meest luxe hotel uit de buurt – het hoort bij de

‘Carlton group’. Hier hebben wij iedere woensdag een karaoke-avond.
Zaterdag lunchten we eerst met Jessica bij Egg Factory, omdat zij om vier uur werd opgepikt om naar Mangalore Airport te gaan. Ze werd door ons allemaal uitgezwaaid, voor ze in het "World Diabetic Foundation – Diabetic foot care, stepping ahead" busje stapte. Daarna zijn we met z’n allen naar ‘Hanging Bridge’ gegaan, een ‘hidden gem’ in de buurt. We hielden drie auto rickshaws aan, en na 5 keer herhalen hoopten ze dat ze begrepen wat ons doel was. Na een flinke omweg kwamen we dan aan bij het beloofde paradijs. Het was er prachtig. In een hele rustige omgeving waren wat boeren aan het werk, afgewisseld door een villa, allemaal tussen de palmbomen.
We waren nu in een van de ‘Backwaters’, grote moerasachtige gebieden met veel bomen vlakbij de zee. Hier was er een hangbrug gebouwd. Hierover kon je lopen, maar af en toe kwam er ook een fiets of motor langs. We namen foto’s van onszelf, het uitzicht en uiteraard kwam er ook een groep Indische jongens langs die persé een selfie met ons wilden maken. We hadden geregeld dat we door een visser een kleine boottocht maakten. Hij was een uitstekende punteraar, en zou zo in Giethoorn kunnen werken. De zon scheen tijdens de tocht, en we maakten veel foto’s. Bij navraag bleek hij ’s avonds en ’s nachts te vissen, een harde werker dus.
Na deze leuke mini-excursie, aten we bij Woodlands, om Lisa (vriendin van Stan) kennis te laten maken met de zuid-Indische curry’s en het brood.
Daarna dronken we nog een afscheidsdrankje met Bob, Stan & Lisa.

Bij het vertrek uit de Country-Inn, hebben Juliette en ik nog een chocoladetaartje naar het koppel laten sturen. Wat we daarbij niet wisten, is dat de man van roomservice nog een half uur op hun kamer heeft gekeken hoe het taartje werd verobert. Gelukkig wist Stan hem subtiel de deur te wijzen door een fles water te bestellen en deze door Lisa te laten aannemen in de deuropening en daarna snel de deur te sluiten.
’s Ochtends stonden Bob, Rob en ik vroeg op om nog een laatste ontbijtje te eten in de Country-Inn. Behalve het verse bietensap was alles heerlijk, en samen met Julliette, zwaaiden we Bob, Stan en Lisa uit toen ze in de taxi stapten, op weg naar Bombay via de Jog Falls en de tempel van Murdeshwar.

Het is gek dat er alleen maar mensen vertrekken en er niemand arriveert. Maar ook ik zal een keer vertrekken, terwijl je net weet hoe je alles moet regelen en waar je alles moet halen.