In het spoor van de Inca's

Om 5:00 uur worden we ons nest uit getrommeld, maar vandaag hebben we er vrede mee. We gaan iets doen waar we lang naar uitkijken; een meerdaagse trektocht door de bergen richting Machu Picchu. Overnachten in een klein tentje op 4000 meter hoogte. Je behoefte doen in wildernis. Iets voor ons? Lijkt me niet, maar we doen het toch.

Gids Juan haalt ons op bij het hotel. Er blijkt een heel peloton medewerkers voor ons tweeën opgetrommeld te zijn. Er gaan een persoonlijke kok, 2 porters en 4 paarden mee om alle spullen te dragen. Een halfuurtje later stoppen we in een armoedig dorpje, tussen de “huizen” van gedroogde modder en stro. Een zwerfhond gaat er met onze zak brood vandoor en onze gids moet een indrukwekkende sprint inzetten om ons ontbijt te redden. Het is koud en vroeg, maar we beginnen onze trekking met een lach.

Daarna gaan we echt van start. De eerste uren staat in het teken van een zware klim. Het begint te miezeren dus we mogen onze gloednieuwe poncho’s direct tevoorschijn toveren. Door de ijle lucht moeten we regelmatig even stoppen om op adem te komen. Als we de eerste top naderen zorgt de grote hoogte voor duizeligheid en een misselijk gevoel. Wanneer we daarna afdalen wordt alles gelukkig beter; het weer klaart op en er stroomt meer zuurstof in onze longen.

De rest van de dag verandert de wereld om ons heen van uur tot uur. Het ene moment lopen we in de wind en kou langs diepe afgronden, later in de brandende zon langs een afgelegen meertje in de vallei. En het mooiste: we zien de hele dag vrijwel niemand! Dit maakt het nietige gevoel tussen de afgelegen bergtoppen nog indrukwekkender.

Na diverse bergpassen beklommen en afgedaald te hebben komen we aan in Quenqo, een klein dorpje. Iedereen groet ons vriendelijk en komt even nieuwsgierig kijken als ons kamp opgezet wordt. Een grotere tent om in te eten, een tent voor ons, een tent voor ons personeel en een tent voor de pot (lees: wc). Kok Hualberto maakt een lekker diner. Veel te veel, maar gelukkig komen verschillende bewoners een vorkje meeprikken van de restjes, zodat er niets verspild wordt. Na een blik op het oneindige sterrenstelstel dat helder aan de hemel staat, duiken we onze slaapzak in (thermo-ondergoed, fleecetrui, sokken, kruik en een lakenzak aan) en vallen snel in slaap op ons stenen kussentje.

Peru, maar dan Andes

Dag 2 blijkt een nog mooiere dag te worden. Om 6:00 uur worden we gewekt met een stomende kop coca-thee en een paar stralen zonlicht. Na het ontbijt vertrekken we direct, terwijl het personeel het kamp achter ons weer afbreekt. Opnieuw beginnen we met een zware klim, ditmaal in de brandende zon. Op dat soort momenten vragen we ons hardop af waar we in godsnaam aan begonnen zijn. Zwaar!
Onze gids Juan is van het zwijgzame type, en blijft regelmatig een stuk achter ons lopen. Daardoor is het steeds een verrassing welk uitzicht er achter de volgende bergtop verscholen ligt. Ditmaal blijkt het de “Sacred Valley”; een adembenemend uitzicht! We lopen over smalle paden (ongeveer 20 cm breed, soms nog minder) op bijna 4000 meter hoogte. Zo nu en dan glijd er wat grind onder onze voeten weg in de duizelingwekkende afgrond. Je moet hier geen misstappen maken!

Tegen het middaguur bereiken we een authentieke Inca-trail. Dit gedeelte is zonder twijfel het mooiste pad dat we ooit bewandeld hebben. We dalen af, ingesloten tussen hoge rotspartijen begroeid met exotische planten. We steken kabbelende beekjes over via houten bruggen en passeren vervallen toegangspoorten begroeid met mos.

Na een bezoek aan de ruïnes van Huchuy Qosqo dalen we het laatste gedeelte alleen nog maar af. Een zéér steile afdaling waarbij we zo nu en dan gevaarlijk wegglijden door het stof en losse kiezels. En wij vooraf nog stoer roepen dat hiking sticks en bergschoenen alleen voor losers en bejaarden zijn… Gelukkig worden we op weg naar beneden begeleid door een tweede gids. Een enthousiaste viervoeter die ons met kwispelende staart begroet! Ruim anderhalf uur lang wijst hij ons de weg en blijft trouw naast ons lopen. Bij moeilijke stukken sprint hij een stukje vooruit om ons vervolgens met een vragende blik op te wachten. Onderaan de berg staat een auto met draaiende motor op ons te wachten. We hebben de eindstreep gehaald! We stappen in en rijden richting een welverdiende maaltijd en fantaseren hoe imposant Machu Picchu morgen zal zijn. Door de achterruit zien we hoe onze trouwe viervoeter de auto met een teleurgestelde blik na kijkt.