16 - Mussoorie wedding

Dit keer een langer verhaal dan normaal, want we hebben een heel bijzonder weekend gehad.
Twee weken geleden stelde Anu voor tijdens de Karaoke op woensdag, of ik niet met ‘m mee wilde naar de bruiloft van z’n beste vriend Apurv. Hij vond het vervelend om alleen te gaan, en hij dacht dat het voor mij een mooie gelegenheid was om een Indische trouwerij te zien en wat van het noorden te laten zien, waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Apurv nodigde me via SMS uit en uiteindelijk gingen ook Vianne, Lobke, Juliette, Lucinda en Pavan mee. Eén ding heb ik nu nog niet verteld: de bruiloft was in Mussoorie, dat in de Himalaya ligt – 2500 km ten noorden van waar we nu zijn. We moesten dus een flinke reis maken.
De reis
Zo vlogen we 6 juli om 04.35 van Vasco da Gama in Goa, naar New Delhi. Om de vlucht te halen hadden Pavan en Anu treinkaartjes van Udupi naar Madgaon geboekt. Dat was al een hele schok: de trein kwam op tijd aan en we konden onze plaatsen opzoeken in een Non-AC 3 tier Sleeper wagon. Wat betekent dat? Dat er een wagon was met drie bedden boven elkaar. Het middelste bed kon je inklappen om er

zitplaatsen van te maken. Aan het plafond hingen 3 ventilatoren voor verkoeling, maar dat was niet genoeg: ieder raam kon ook ‘open’: je kon een luikje omhoog bewegen, zodat er alleen nog maar tralies zaten, maar ook die kon je omhoog doen, zodat je theoretisch met je hoofd uit het raam kon hangen.
Ook de deuren om de trein in te stappen kon je tijdens de reis gewoon openen, iets wat in Nederland ondenkbaar is. Naast deze verbazingen, kwam er elke vijf minuten een railcateraar voorbij: met Chai, chocolade, biriyani-rijst of koekjes. Pavan raadde me aan om geen biriyani te kopen aangezien het water waarin het gekookt wordt niet fris is.

Na deze verbazing, riep Pavan opeens: “Bas, Bas, you have 50 Rupees or 100?”, waarop ik in m’n portemonnee keek en hem Rs. 50 gaf. Ik had toen nog niet door dat er opeens een transseksueel naast ons stond, die hier ‘Hijra’ genoemd worden. De volksmythologie hier zegt dat als je als man aangesproken wordt door hen, je geld moet geven. Als je dat doet wordt je door ze gezegend, als je weigert wordt je vervloekt. De Hijra drukte het bankbiljet op m’n hoofd en bewoog het er daarna omheen en deed hetzelfde bij Pavan. Na al deze indrukken,

en een heerlijk zelfgemaakte sandwich van Anu, besloot ik wat slaap te pakken op het bed. Dat was zo klein dat ik alleen in foetushouding kon slapen. Om 21.15 kwamen we aan in Madgaon, 320km ten noorden van Manipal. Daar namen we een taxi naar het vliegveld, die typische ‘Goa’-muziek opzette: heel zweverig en wat psychedelisch – Goa is namelijk het ‘Salou’ van India: met veel feesten, stranden & ‘drank en drugs’. Op het vliegveld aangekomen kwamen we erachter dat er geen loungestoelen waren en dat de check-in voor bagage pas opende om 2.35. Lobke en Vianne spreidden daarop een lakentje op de marmeren vloer en maakten van hun rugtas een kussen – en niet veel later besloot ik hetzelfde te doen, om toch een beetje te slapen.

Om 4.20 zaten we allemaal in het vliegtuig en begonnen we aan onze eerste vlucht naar Bombay. Daar stapten we over en vlogen we door naar New Delhi. De bruidegom had geregeld dat we daar werden opgehaald door taxi’s, die ons naar Mussoorie brachten na een ontbijt bij het Redisson hotel. Omdat een van onze vluchten vertraging had, was het ontbijt al afgeruimd voor we aankwamen, maar werd er nog snel wat eten in schaaltjes gedaan en hebben we goed kunnen eten.
Daarna begon de reis in twee taxibusjes naar Mussoorie, die 7 uur duurde. Er waren nog twee Indiërs bij de groep gekomen, en zo zaten de dames samen met Pavan in een taxi, en ik met drie Indiërs. We hadden leuke muziek in de auto, maar voorin viel ik de eerste twee uur toch af en toe in slaap.

Na een lunchpauze werd ik wel echt wakker en kwamen de bergruggen van de Himalaya in zicht. Precies op dat moment zette ik als ‘DJ’ een Hindi-liedje op, genaamd Gerua. Dit gaat over de kleur van de liefde, en hoewel het helemaal geen stoer lied is, begonnen de jongens mee te blèren met de muziek – want ze hadden al een paar biertjes op. De stemming zat er goed in en bij de eerste bergpas stapten we uit voor wat foto’s, we stonden tussen een groep apen foto’s te maken, heel apart. Na de stad Dehadrun volgde een laatste bergweg van 30km om naar 2000m hoogte te klimmen: een heel bijzondere weg, want ondanks de hoogte lag er géén sneeuw en was het nog 20 graden.
In de avondschemer kwamen we aan bij de trouwlocatie: ‘Royal Orchid Fort Resort’, een hotel gebouwd in een oud fort op een bergtop. Heel bijzonder!

Sangeet
We kleedden ons snel om in traditionele Indische kleding (ik in een Sherwani en de dames in een Saree). Daarna was het tijd om naar de sangeet te gaan: daar was een heerlijk buffet, werd er gedanst op muziek en kon je op de foto met het bruidspaar. Apurv en Nikita waren blij om ons te zien en vereerd dat we er waren.
Aan de bar op het dakterras waren alleen maar mannen – wat een

aparte sfeer gaf. Een paar vaders en ooms van het bruidspaar boden me een Chivaz whiskey aan en begonnen gesprekken over Nederland, Brexit en India. Ze waren best dronken en op dat moment had ik niet door dat ik met mannen stond te praten die in de Forbes top 10 van India’s rijkste families staan... Anu kwam me ‘redden’ voor een toetje, en daarna kwam ik hun zonen tegen die ook hadden genoten van de drank. Om 12 uur sloot de bar en was het feest voorbij: tijd om in een diepe slaap te vallen na een reis van 26 uur.

Mussoorie
De volgende ochtend hadden we een ontbijt om 8 uur en liepen we om het hotel: je had nu een prachtig uitzicht over Mussoorie en het dal, en hier hebben we al flink wat foto’s gemaakt. Overdag waren er Indische trouwtradities (vooral voor de vrouwen dingen als henna), maar de bruidegom had ook taxi’s geregeld waarmee de je omgeving

kon verkennen. We gingen met z’n 7-en naar Kempty Fall, een grote waterval in de buurt. Je moest eerst een lange trap af met allerlei souvernirshops. Halverwege veranderden de winkeltjes echter in kleedkamers waar je je kleding kon achterlaten en... Zwemkleding kon huren voor 20 minuten of ’n uurtje! Aan de voet van de waterval zaten dan ook wel honderd Indiërs te zwemmen in het vieze water. Na wat foto’s zijn we naar boven gegaan om verder te gaan. Ik wilde heel graag de Tibetaanse tempel zien, maar daar had de chauffeur geen zin in (hij had geen zin of hij wist niet waar het lag). Nadat Anu met z’n manager had gebeld en die de chauffeur had uitgekafferd aan de telefoon kon het wel – maar gingen we alsnog eerst naar het hoogste punt in Mussoorie op 2100m: Cloud End. Helaas lag dit punt nu in de wolken waardoor we niets konden zien en juist op het moment dat we verdergingen, klaarde het op.
Uiteindelijk hebben wij voor de chauffeur de weg naar de Tibetaanse tempel in ‘Happy Valley’ gevonden: hier was een tempel, een

boeddhistische school en een hele community te vinden. Er heerste een enorme rust, zeker binnen in de tempel waar een monnik zat te mediteren.
Als laatste bezochten we ‘Mussoorie Mall’, dé winkelstraat van het bergstation, om bloemen te kopen voor het bruidspaar. Helaas was er in heel Mussoorie geen bloemist te vinden, terwijl dit toch dé plaats is voor een ‘destination wedding’. We hebben uiteindelijk een echt Hollands cadeau gekocht: een houten dienblad, met houten schotels en slalepels.

Baraat
Daarna gingen we terug naar het hotel om ons klaar te maken voor de Baraat. Ik had geen idee wat het was, maar alles werd me al snel duidelijk. Anu trok me mee naar de voet van het Fort Resort. Daar stonden 5 mannen met lampionnen klaar en alle mannen. We namen

in India resort bij een van Apurvs vrienden nog een Chivaz whiskey-cola om de benen los te maken, want vlak daarna moesten we naar boven om te dansen. En hoe: er waren drummers en blazers, die Indische melodiën speelden, waarop Punjabi werd gedanst, heel wild, met veel bewegingen. Iedereen zweette erop los en soms waren er dans ‘battles’ tussen twee mannen. Dit gebeurde allemaal rond de bruidegom, die in een Audi A5 cabrio naar boven werd gebracht – aangezien hij niet kon zitten op een paard zoals gebruikelijk is: hij had een half jaar geleden zijn been verloren bij een auto-ongeluk.
Na een uur kwamen we bij de ingang van het hotel aan: daar stonden alle vrouwen en werd er nog een keer heftig gedanst. Een van de drummers voerde het ritme op toen ik op de trap stond te dansen, en spontaan deden er nog wat mannen mee. Heel bijzonder!

We werden naar de binnenplaats gevoerd waar de bruidegom op een podium zat. Tegenover hem stond een 5-koppige band live-muziek te

spelen, temidden van de bezoekers die aan ronde tafels zaten. Na 5 minuten kwam de bruid binnen op het nummer Pal Pal Dil, een 40 jaar oud trouwlied. Het was prachtig om te zien. Beide legden een bloemenkrans om elkaar nek als teken van trouw en daarna kon iedereen op de foto met het bruidspaar, en werd er gedanst. Het buffet met ‘starters’ werd ook geopend en na alle formele foto’s konden Lobke, Vianne, Juliette, Lucinda en ik ons cadeau gaven.
Er werd veel gedanst, maar toen de dames bij de heren dansten, werd Anu gesouffleerd door een oom van Apurv, dat de Indische jongens dronken waren en het beter was dat ze daar niet gingen dansen. Ik vond dat behoorlijk heftig om later te horen.

Omdat de avondrust in het bergstation belangrijk is, stopte de muziek om 22.30. Daarna was er een diner en om middernacht verzamelde iedereen zich rond een soort altaar, waar een priester, de familie van Apurv & Nikita zaten en zijzelf. Er werd in Sanskriet gepredikt door

de priester, en de moeders zongen liedjes om de bruidegom te plagen dat hij z’n ouderlijk huis verliet, de vaders zongen naar de bruid.

Er werd een vuur aangestoken, waarom de bruid en bruidegom 7 rondjes liepen (het heilige getal van Hindu’s) en Nikita kreeg een vaas met rood pigment, dat ze haar leven lang moest gebruiken om een stip op haar voorhoofd te maken.

Aangezien dit hele ritueel op de rand van het fort plaatsvond, onder een kraakheldere sterrenhemel in verder volledige stilte (bijzonder in India), was dit een hele indrukwekkende afsluiter van de trouwerij. We gingen om 2.00 naar bed, moe maar voldaan en vol met

ongelofelijke indrukken.

De volgende ochtend stonden we laat op en hadden we een brunch. De meeste bezoekers waren al richting vliegvelden gegaan (de meesten gingen terug naar de provincie Bihar, ongeveer 1000km verderop). Wij gingen met Anu nog langs de bruid, bruidegom en zijn moeder om gedag te zeggen. Ik heb verteld dat ik ongelofelijk bijzondere indrukken heb opgedaan en dat ik deze dagen nooit zal vergeten.

Apurv, Nikita en de Verma familie: bedankt!