Winter in Noorwegen: husky’s, rendieren en het noorderlicht

Het lijkt wel of we in een verhaal van Hans Christian Andersen zijn beland. Het sprookjesachtig verlichte stadje Tromsø ligt onder een dik pak sneeuw. Bij het openen van de gordijnen de volgende ochtend, zien we dat de stad ook bij daglicht prachtig is. Ik heb zo’n idee dat de zes dagen die we hier verblijven te kort zijn.

Een bezoek aan de Sami

We starten vandaag met een bezoek aan de Sami, de oorspronkelijke bewoners van het land, en hun rendieren. De Sami heten ons welkom in een lavvu – een tent gemaakt van rendierenhuiden ­– waarin een knapperend vuurtje brandt.

Er lopen zo’n 300 wilde rendieren in het gebied en die gaan we voeren. Volgens mij waren ze hongerig, want toen we gewapend met voer een stap op hun terrein deden, kwam er direct een hele kudde op ons afstormen. Na gedane arbeid krijgen we rendierenstoof, een gerecht met smaakvolle groenten en rendierenvlees. Als afscheid zingen we samen een Joik, een traditioneel Sami-lied. Dat klonk grappig, we kunnen het maar beter aan de Sami overlaten.

Op zoek naar het noorderlicht

Bovenaan mijn bucketlist staat het zien van het noorderlicht. We gaan ’s avonds naar een aurora basecamp in Breivikeidet om deze wens hopelijk te verwezenlijken. Het lijkt net pakjesavond, vol verwachting klopt mijn hart. We turen de lucht af en lopen rondjes om warm te blijven. Het wachten wordt beloond met een paar vage groene strepen aan de lucht. En dat was het helaas, de rest van de avond blijft het donker. Moe, koud en teleurgesteld rollen we ons bed in. We voelen ons een beetje belazerd door Moeder Natuur.

‘We geven niet op,’ zeg ik volgende ochtend tegen mijn dochter Rianne. ‘Later in de week proberen we het nog een keer.’ Nu eerst op naar een husky farm. Met zes enthousiast luid blaffende husky’s voor onze slee gaan we een tocht door de bossen maken. Zijn we er klaar voor?  Nee, maar we gaan. De eerste meters sta ik wat onwennig achterop de slee. Later geniet ik van de prachtige robuuste bergen die in de verte afsteken, meren die tussen de met sneeuw bedekte bomen liggen te glinsteren. Halverwege maken we een stop. Dat is ook wel nodig, want zo’n slee ‘besturen’ is een complete body work-out. Nu mag mijn dochter haar sleekunsten vertonen. De honden hebben maar één tempo en dat is plankgas vooruit. Het belangrijkste om te weten is hoe je moet remmen, hoewel dit verontwaardigde blikken van de husky’s oplevert. Aan het einde van de rit roepen we allebei: ‘Wat was dit gaaf!’. Als afscheid geven we ‘onze’ roedel een dikke knuffel.

Safari op een sneeuwscooter

Ons Noorwegens avontuur kort alweer in. We hebben nog twee activiteiten op programma staan. Nogmaals op jacht naar Aurora en een sneeuwscootersafari. We varen met een ferry door de zilte turquoise zee tussen de ruige fjorden naar onze bestemming. Daar krijgen we uitleg over het besturen van zo’n sneeuwmonster en worden in dikke overalls gehesen. Tijd om te vertrekken. Echt soepeltjes glijden we niet door de sneeuw. Ik probeer zo fatsoenlijk mogelijk door de bossen te sturen, maar Rianne stuitert vreemd heen en weer achterop. Later op de open vlaktes gaat het beter. We stoppen op een plek waar je uitzicht hebt op de ruwe bergen waar de zon net overheen piekt. De zonnestralen laten de witte sneeuw schitteren tegen een strakblauwe lucht. De rode houten huisjes maken het plaatje compleet. Tot slot mag Rianne ook door de witte poedersneeuw racen. Dat laat ze zich niet tweemaal zeggen.

Terug in het hotel maken we ons klaar voor weer een koude nacht  van -20 graden. We gaan naar Skibotn, dichtbij de Finse grens en hopen daar alsnog kennis te mogen maken met Aurora Borealis. Moeder Natuur is ons die avond gunstig gezind en laat ons genieten van een kleurrijke vuurwerkshow. Mijn dochter en ik kijken onze ogen uit en krijgen geen genoeg van het groene, paarse en witte dansende licht boven de skyline van de bergen. Ik roep steeds: ‘Oh wat prachtig, oh wat mooi, wat is dit geweldig om te zien.’ Ik heb alle clichés wel genoemd.

Na de lichttshow warmen we op in een lavvu. Snowboots uit en je tenen, waar rook vanaf komt, ontdooien bij het brandende vuur. De bevroren tenen waren dit meer dan waard.

Willemke de Bruin vd Kooi is gastblogger voor Travel Diaries. Wil je meer verhalen van haar lezen? Lees dan verder op haar persoonlijke blog >