Nieuwjaar vieren tussen de bergen van Nieuw-Zeeland

Het droge gras knispert onder mijn voeten. De lichte stof van mijn jurk kietelt mijn blote benen. Rechts van ons torent een Boeddhagezicht de helderblauwe lucht in. Twee schaars geklede meisjes zitten in de rode mond. We zijn op Rhytm and Alps. Dit driedaags festival in de bergen tussen Queenstown en Wanaka is voor de Nieuw-Zeelandse Drum-‘n-Bass liefhebber de manier om het nieuwe jaar in te knallen. Het ideale verjaardagscadeau voor mijn vriend.

 

Groepjes festivalgangers liggen in de schaduw van een aantal bomen. Iedereen doet en laat wat hij wil, wat mij een ultiem gevoel van vrijheid geeft. In mijn ooghoek zie ik drie steltenlopers in felgekleurde kleding onze richting uitkomen. Ze bewegen bewust, bijna vertraagd. Ieder danst op zijn eigen specifieke manier. Ik volg mijn impuls en maakt golfbewegingen met mijn armen op het ritme van de muziek. De zilverkleurige steltenloper kopieert mijn bewegingen. Hij houdt zijn hand omlaag. Ik stap op mijn rechtervoet en buig mijn knie. In slow motion strek ik mij uit. Mijn linkerbeen gaat de lucht in. Ik geef een zachte klap op zijn in grijs gehulde hand. Ik glimlach en loop vol positieve energie het hoofdpodium tegemoet. Deze vrolijke gemoedstoestand brengt mij terug naar de voorbereidingen voor het festival. 

We overnachten op een parkeerplaats aan de doorgaande weg richting het festival. Een rode auto met vier jonge gasten erin, stopt. Het achterportier gaat open. Rinkelend vallen drie lege bierflesjes op het gras. Twee dunne benen schuiven naar buiten. Ik zie een stel witte kuiten en een korte broek die op zijn enkels hangt. De jongen heeft een afsluitbaar doorzichtig zakje in zijn handen met een doorzichtige vloeistof erin. Voorzichtig plaatst hij het zakje, net tegen de onderste rand van zijn onderbroek. Met twee stukken tape plakt hij de buit aan de binnenkant van zijn linkerbeen vast. Hij staat op. Wankelend, werkt hij zijn broek omhoog. Nu gaat ook de voorste portier open. Een gezicht met zonnehoed kijkt richting zijn vriend. Nog geen seconde later proest hij het uit van het lachen. “Nee, dit is veel te opvallend. Zo krijg je de alcohol nooit door de controle”, hoor ik hem zeggen. Mijn vriend en ik grinniken mee. 

Diezelfde avond duik ook ik in de voorbereidingen. De zon verdwijnt achter de groene heuvels. De lucht koelt snel af. Ik zit met mijn knieën in het gras. Voor mij staat ons eenpits gasfornuis op een houten plank. Achter de uitgeklapte tafel en naast de doos met servies, om zo de wind tegen te houden. Nederlandse meezingers klinken. Met twee lepels schep ik een bolletje uit het deeg en laat ik het in de hete olie glijden. Ondertussen neurie ik mee. Langzaam wordt het donker en melden de eerste sterren zich. Ik bak rustig door. De eerste oliebol smaakt vettig maar goed. Toch mis ik de poedersuiker. Op dat moment voelt Nederland opeens heel dichtbij, al ben ik zo ver weg. Ik draai het volume wat harder, ga in het gras liggen en kijk naar de fonkelende sterren. Een gevoel van geluk vult mijn lichaam. 

Inmiddels heeft de blauwe lucht plaatsgemaakt voor een zwarte hemel. De lichten van het hoofdpodium leggen een rode gloed op het stralende gezicht van mijn vriend. Om ons heen bewegen lichaamsdelen mee op de opzwepende muziek. In mijn ooghoek zie ik een rondvliegende arm een flinke dreun aan mijn vriend uitdelen. Even ben ik bang dat hier een ongemakkelijke situatie uit voortkomt. Tot mijn opluchting lachen de twee mannen naar elkaar. Ze slaan elkaar zelfs hartelijk op de rug, waarna ze in een gesprek verzeild geraken. De zanger trekt mijn aandacht. Hij vraagt zijn publiek een kledingstuk in de hand te nemen. Ik knoop mijn vest van mijn middel. Na enkele seconden wordt het volgende nummer ingeluid. Het publiek reageert met luid gejuich, die in sterkte toeneemt. De zanger zingt over een helikopter. Om me heen wordt luidkeels mee gezongen. Ik ken de tekst niet, maar doe mee met de helikopter beweging. Ik draai mijn vest hoog boven mijn hoofd in de rondte. Breed grijzend kijk ik om mij heen. Boven de menigte zwaaien er allerlei kledingstukken in de rondte. 

Mijn lichaam wordt meegenomen door de muziek. Ik verlies de tijd uit het oog. Veel eerder dan verwacht stopt de muziek. Enkele stille seconden voelen als minuten. Een heldere mannenstem telt af van tien. Na een grote knal, vliegen rode en witte fonkelende stipjes hoog in de lucht. Gezamenlijk tekenen ze een steeds groter wordend rondje tegen de zwarte hemel. Zacht geroezemoes stijgt op uit de menigte. Mijn vriend slaat zijn armen om mij heen. Ik voel mij bevoorrecht om in deze energieke menigte en prachtige omgeving het nieuwe jaar te kunnen vieren. Als de laatste kleuren aan de hemel uitdoven, draai ik mij om. Ik kijk in de stralende ogen van mijn vriend en zeg: ‘Gelukkig nieuwjaar!’. 

Ook op reis in Nieuw-Zeeland? Bekijk onze verzamelpagina vol inspirerende verhalen over dit land en laat je verrassen!