Het leven in een camperbusje: zo werd vanlife realiteit

Terwijl iedereen denkt dat we op vakantie zijn, gaat onze wekker elke ochtend om zeven uur en werken we elke dag tot het donker wordt aan de verbouwing van ons camperbusje. veertien dagen achter elkaar, zonder een vrije dag. We vragen veel van onszelf. We hebben namelijk een plan: ons camperbusje binnen twee weken reisklaar maken. Zonder enige kluservaring storten we onszelf op de verbouwing.

Een leven achterlaten

Wonend in Amsterdam hadden Guido en ik een goed leven. Leuk werk, fijne vrienden en ambities waar we werk van maakten. Ondanks de druk van het stadse leven, hadden we werk dat we leuk vonden, niet waar we veel mee verdiende. Onze studio was net groot genoeg om in te kunnen leven, maar gaf ons de vrijheid om meer geld over te houden voor dingen die we écht belangrijk vonden. Voor reizen dus. Dus waagden we de kans om nog een stap verder te zetten in een ander soort leven. Een ticket naar down under en een nóg kleinere woonoppervlakte moesten ervoor gaan zorgen dat we onze dromen waar konden maken.

Vrienden en familie vroegen in de laatste weken in Nederland nieuwsgierig naar ons plan. Dat luidde: zo snel mogelijk een camperbusje kopen en dit binnen enkele weken ombouwen. Veel tijd was er niet. Maar waarom eigenlijk niet? De eerste week haasten we ons door de enorme stad waar we onze reis beginnen: Perth. We worden direct geconfronteerd met grote afstanden die wij als Nederlanders niet gewend zijn. Terwijl in Nederland het OV je grote vriend is, is de auto dat in Australië. Maar die hebben we nog niet. Na anderhalf uur reizen met de bus, trein en metro, bevinden we ons een aantal wijken verderop en bekijken we de eerste camperbus. Gebukt en gewapend met een meetlint verbazen we ons over de afmetingen. Camperbusjes vallen in het echt meestal kleiner uit dan je in gedachten hebt. Dus maakten we met de Uber rechtsomkeer.

De aankoop

Nog geen week en een aantal pogingen verder is het raak: via een Facebookpagina vinden we een camperbus die voldoet aan onze wensen, eisen én aan ons budget. Na twee bezoeken aan een garage en drie dagen wachten op ons geld door een storing bij de Nationale Australische Bank, is de camperbus eindelijk van ons. Het avontuur kan beginnen! Wat eigenlijk betekent dat we eerst een plek moeten vinden waar we de bus kunnen ombouwen.

We hebben geluk. Veel geluk. Na een spontaan (lees: noodkreet) bericht op Facebook, reageert een alleenstaande moeder die dezelfde bus bezit: een Toyota Hiace Commuter. Ze woont vrij geïsoleerd op het platteland net buiten Perth en het lijkt haar leuk om nieuwe mensen te ontmoeten met dezelfde interesses. De volgende dag rijden we 150 kilometer om haar te ontmoeten. Ze had naar eigen zeggen vrij impulsief gereageerd op ons bericht, maar na onze ontmoeting staan we er beide positief in. Ze stelt haar huis open en de komende weken werken we in de loods van haar stiefvader (die toevallig ook nog eens een Toyota reparateur is) aan onze camperbus.

Hard werk

Dag in dag uit bevinden we ons in, naast, onder en op de camperbus. Er moet veel gebeuren. De camperbus is al omgebouwd, maar alles is vies, oud, lelijk en verrot, dus trekken we alles eruit en beginnen we met een schone lei. Twee weken, twintig bezoeken aan Bunnings (dé Australische bouwmarkt) en 99 problemen later staat de camperbus er goed bij. Een keukendeur die ook voldoet als uitklapbare tafel, een bed met daaronder voldoende kastruimte, een werkend vers- en vuilwatersysteem: we hebben overal over nagedacht. Het was leerzaam, uitdagend en frustrerend tegelijkertijd.

Na het plaatsen van de timelapse van de verbouwing van onze camperbus op Instragram krijgen we veel reacties. “Wat knap gedaan! Jullie hadden vast al veel kluservaring?!” Guido en ik kijken elkaar lachend aan. Voordat we naar Australië gingen hadden we nog geen spijker in de muur geslagen en kijk ons nu even: mensen vragen zich af of we klusexperts zijn. We zijn véél handiger dan we dachten. We houden er een prachtige camperbus aan over, maar belangrijker is dat we volledig uit onze comfortzone traden nieuwe vaardigheden leerden waar we de rest van ons leven wat aan hebben.

Door onze dromen werkelijkheid te laten worden, kwamen we erachter dat dit ook niet zonder slag of stoot gaat. Je komt er net zoveel moeilijkheden tegen als in het ‘normale’ leven en het kan ontzettend zwaar zijn. In de komende serie blogs neem ik je op een eerlijke manier mee op reis. Want wat Instagram je ook mag laten geloven: het leven in een camperbusje maakt je niet instant gelukkig.

Bekijk hier de transformatievideo! Op avontuur met je eigen camperbusje? Lees ook: Steltkamperen in de grote stad: hoe werkt dat?