Tamalé

Tamalé, 02.03.2018

We zijn nu alweer bijna een week in Tamalé. Tamalé is in vergelijking tot Accra een stuk rustiger. Hier rijden vooral veel tuktuks en motors. Met deze warmte is het ook beter te doen in een tuktuk, dan in een taxi zonder airco. In Tamalé is het namelijk nog warmer, omdat het noordelijker en meer in het binnenland ligt. Helaas merken we dat minder mensen Engels spreken, maar met handen en voeten komen we een heel eind! Er zijn in Tamalé leuke westerse tentjes waar je goed kan eten. Als blanken zijn we erg populair. Elk kind roept ‘hello’ of ‘salaminga’ wat blanke betekend. Super lief en tegelijk heel grappig. Stel je voor, je roept in Nederland naar een kleurling ‘neger’. Ik denk dat je dan eerder in elkaar wordt geslagen, dan dat er leuk naar je wordt gezwaaid.

Dag 10
Vandaag gaan we naar het Mole National park, hier hebben we het meest naar uitgekeken. Het is een enorm park, waar dieren in het wild leven en het mogelijk is om een safari te doen. Dit park ligt een 2,5 uur van Tamalé. Een taxi nemen is duur, daarom wilden we met de trotro naar Larabanga en daar een taxi nemen naar het Mole motel (het hotel van het park). Het trotro station is enorm druk. De trotro’s staan chaotisch door elkaar en er lopen veel mensen rond die iets willen verkopen. Ook klonk er op dit station muziek, dit klinkt heel gezellig, maar dat was het totaal niet. De muziek was echt verschrikkelijk hard en om de zoveel minuten schreeuwde iemand Accraaa Accraaa.. Helaas waren we één van de eersten die deze trotro namen, hij gaat namelijk pas rijden als hij vol is. Dit duurde een eeuwigheid! (lees anderhalf uur). Stel het je even voor: je zit in een halfvolle trotro, buiten is het rond de 37 graden, er klinkt keiharde herrie en er staan allemaal mensen om je trotro die je iets willen verkopen. Voor de mensen die Kevin een beetje kennen en willen weten hoe die hier mee omging. Nou hij werd niet een beetje gek, maar toch is hij blijven zitten en wat waren we blij toen we gingen rijden. In het Mole motel voelde het net alsof we in Nederland waren. Er verbleef op dat moment een groep van zo’n 20 Nederlanders in het motel. Het motel had een heerlijk zwembad, waar we even lekker in konden afkoelen. Na 4 uur wachten was onze kamer ready. Ons geduld wordt hier redelijk op de proef gesteld!

Dag 11
De dag van onze eerste safari! We zijn vroeg opgestaan, want om 7 uur begint de safari. Je kan 3 safari’s doen: een walk safari, een jeep safari en een night safari. We zaten te twijfelen tussen de jeep en de walk safari. Na het lezen van reviews en aan de hand van ervaringen van gasten hebben we ervoor gekozen om de walk safari te gaan doen. Tijdens de walk safari loop je met een gids door het park, opzoek naar dieren. In de ochtend heb je het meeste kans om de dieren te zien, omdat het dan nog niet zo heet is. We hebben een heel stuk gelopen door het park, na anderhalf uur hadden we nog geen olifant gezien. Wel zagen we antilopen, apen, herten en pumbaa’s (van ‘the lion king’). In ons laatste halfuur zagen we een olifant! Daarna kwam er nog één en samen gingen ze in de waterpool. In het water lag ook een krokodil. We hebben de olifanten van heel dichtbij kunnen zien en prachtige foto’s kunnen maken, super vet! Ons plan was om maar één nacht te blijven. We vonden de safari echter zo gaaf, dat we besloten om een jeep safari te doen in de middag. Deze begint om half 4 en duurt 2 uur. Het is niet verstandig om daarna nog naar Tamalé te reizen, dus hebben we een nacht bijgeboekt. Bij een jeep safari deel je de kosten van de jeep, het is dus slim om een groep te vormen. In het motel is dit niet zo moeilijk. We hadden al een Engels meisje leren kennen, zij wilde graag met ons de jeep safari doen. Dit ging als een lopend vuurtje de ronde, waardoor we de jeep zo vol hadden. Tijdens de jeep safari zit je op bankjes bovenop de jeep. Met de jeep kun je meer van het park zien, doordat je sneller een grote afstand kan afleggen. Ondertussen hebben de rangers contact via een portofoon, zodat ze weten waar de olifanten zijn. We hadden ook nu geluk en zagen olifanten! Een aantal staken over, net voor onze jeep. We zijn uit de jeep gegaan en konden dichtbij een olifant komen. Ondanks dat je knettergek werd van alle vliegjes die rond je hoofd vlogen en in je oren gingen zitten, was het super gaaf!

Dag 12
We gaan weer terug naar Tamalé. ’s Ochtends hebben we nog ontbeten in het motel met uitzicht op de waterpool van het park. We zagen nog 5 olifanten en veel antilope. Op de terugreis hadden we veel geluk. Ik had het nummer opgeslagen van de taxichauffeur die ons eerder naar het motel had gebracht. Hij zou ons naar Damongo brengen, daar is het makkelijker om een trotro te pakken. Maar toen we in Larabanga waren, zagen we een trotro stoppen. We konden meteen instappen en reden verder naar Tamalé! Hierdoor waren we veel eerder terug dan verwacht. ’s Middags hebben we een rondleiding gehad door het ziekenhuis, waar ik 9 weken zal gaan werken. Het is een klein ziekenhuis die sinds 2007 weer open is gegaan, doordat het te druk werd in andere ziekenhuizen. Het is een arm ziekenhuis. Elke afdeling heeft zijn eigen gebouwtje. Op de verlosafdeling staan ongeveer 10 bedden, aan weerzijdes kanten 5. Hier vangen vrouwen weeën op. Vooraan staat een bureau en daarachter hangt een gordijn. Achter dit gordijn is de verloskamer, de plek waar de mensen daadwerkelijk bevallen, maar ook onderzocht worden. Hier staan 5 verlosbedden. Om de vrouwen toch nog wat privacy te geven, mocht Kevin niet mee naar binnen. Partners mogen ook niet mee naar binnen, alleen om af en toe eten en drinken te brengen. De vrouwen hebben dus geen support en doordat ze met elkaar op de zaal liggen, ook geen privacy. In het gebouw achter de verlosafdeling, zat de maternity afdeling. Dit is de afdeling voor kraam- en zwangere vrouwen. Hier was het erg druk, er lagen matrassen tussen de andere bedden op de grond. Ik heb ook een aantal collega’s mogen ontmoeten, ze lijken me erg vriendelijk en gastvrij. Ik heb enorm veel zin om te beginnen, maar kijk daarnaast ook best wel op tegen mijn eerste week. Het werkt hier natuurlijk heel anders dan in Nederland of België.

Dag 13
We zijn verkast naar het huis waar ik 9 weken ga wonen. In dit huis woont een moeder (Mathilda) met 3 kinderen. De oudste 2 kinderen, Gloria en Happy (17 en 9 jaar), zijn niet van haar, maar van familie. De jongste, Huzeifa, is haar eigen dochter en is 2 jaar. Dit meisje heeft hartproblemen. Via Heleen is zij geopereerd in Leiden. Helaas is dit nog niet genoeg geweest om de hartproblemen te verhelpen. Dit gezin woonde eerst in een schuurtje, ze hadden eigenlijk niks. Door Heleen en haar familie wonen ze nu in een huis en gaan de kinderen naar goede scholen. Ik heb een heerlijke kamer met airco en ventilator. In de middag zijn we stof gaan halen bij een kennis van Heleen. Ik gebruik één lap als omslagdoek. Dit is heerlijk met dit warme weer en super handig voor als je even wilt douchen. Ik ga nog bedenken wat ik met de ander lap stof ga doen. Er zijn genoeg naaisters in de buurt.

Dag 14
Het laatste dagje van Kevin. In de ochtend hebben we op de markt nog wat souvenirs ingeslagen. ’s Middags zijn we gaan afkoelen in het zwembad. 's Avonds heb ik zelf gekookt op een camping gaspit.

We hebben heerlijk gegeten, al was het wel even een uitdaging om groentes te vinden. Het meeste is verschrompeld door de zon. Vlees koop ik hier niet, dit ligt de hele dag rauw op de toonbank, die vol in de zon staat, wat natuurlijk heel erg stinkt en veel vliegen aantrekt. Gelukkig heb ik wat vlees in blik mee, dus helemaal zonder vlees leven hoeft niet. ’s Avonds spraken we af met andere Nederlandse vrijwilligers. Super fijn om deze mensen te ontmoeten, dit geeft me minder het gevoel dat ik alleen ben en zo kan ik weekends leuke dingen doen.

Dag 15
Vandaag hebben we Kevin naar het vliegveld gebracht, daarna ben lekker mijn kamer in gaan richten en wezen zwemmen bij het hotel waar Heleen en haar moeder verblijven. Huzeifa was ook mee, ze vond het geweldig in het water en klampt zich als een aapje aan je vast haha. Ik ga proberen om vaker met haar naar het zwembad te gaan. Vandaag namen Heleen en haar moeder ook afscheid van ons, zij vliegen morgenvroeg naar Accra. Tijdens het afscheid merkte ik dat de kinderen dondersgoed weten wat Heleen en haar familie voor hen doet. Iedereen was emotioneel. Zelfs Huzeifa had door dat Heleen weer terug naar Nederland ging, ze wilde haar dan ook onder geen beding loslaten. Voor mij gaat het avontuur nu echt beginnen. Ik ben heel blij dat Kevin mee is geweest en dat Heleen hier was. Hierdoor was ik niet meteen op mezelf aangewezen en konden we samen alles ontdekken. Ik voel me niet alleen, de afgelopen weken heb ik geleerd dat je heel snel contacten legt in een vreemd land. Daarnaast is mijn gastgezin hartstikke lief.

Begin vandaag nog!

Waar wacht je nog op? Leg je avonturen vast in een digitaal dagboek dat je kan delen met vrienden en familie. Wissel op elk moment tussen verschillende apparaten. Ga aan de slag in onze online applicatie.