Night shifts

Rose en Hannah (collega’s) hadden gevraagd of ik met hun nachten wilde draaien. Ik werk graag met hun. Ze zouden er 4 doen. Een nachtdienst duurt van 20:00 tot 8:00 uur. Vaak blijf je tot 10 uur, doordat collega’s niet aanwezig zijn om 8 uur en er nog administratie gedaan moet worden. Lange diensten dus! Ik ga vaak rond 9:00 uur weg, omdat ik anders te weinig tijd heb om te slapen en te eten. Ik slaap tot half 6, daarna ga ik eten en kwart over 7 ben ik alweer op weg naar het ziekenhuis. Ik besloot om eerst 2 nachten te doen en dan te kijken of ik de andere 2 ook wilde meedoen. Uiteindelijk heb ik er 4 gedaan. De kinderen zijn overdag naar school en als ze thuis komen doe ik oordoppen in. In totaal zijn er ongeveer 20 baby’s geboren in 4 nachten, er zijn ’s nachts altijd maar 2 verloskundigen. Hard werken!

Mijn eerste nacht was zwaar. In de middag heb ik niet kunnen slapen, door het lawaai in het huis. Aan het begin van de nacht hadden we een bijzondere situatie. De verloskundige van maternity kwam een mevrouw brengen. Zij werd ingeleid o.w.v. een hoge bloeddruk. Mevrouw had 4 cm en mocht dus naar de verlosafdeling. De verloskundige zei, dat ze dacht dat het handje voor het hoofd zat. Ik voelde echt nergens een hoofd, maar er zaten wel 2 voeten tegen mijn vingers aan te trappen. Waren ze nu echt een stuit aan het inleiden, zonder dat ze dat wisten…? De verloskundige van onze afdeling bladerde ondertussen door de papieren en zag dat het ging om een tweeling. Oke, dus een tweeling inleiden, waarvan de eerste in stuit ligt.. We lieten een echo maken door de dokter en inderdaad, wat ik had gevoeld was juist. We zijn meteen gestopt met inleiden en er is een keizersnede gedaan. Je zal wel denken, je ziet toch meteen aan een buik dat er een tweeling in zit.. Nou blijkbaar dus niet, de kindjes zijn hier ook een stuk lichter dan in Nederland. Ik kijk heel vaak 3x in het dossier, omdat ik twijfel of mevrouw wel boven de 37 weken is. Ik zie veel kindjes van 2600 gram. Meestal is een kindje 3 kilo, een kindje van 4 kilo is hier heel zeldzaam denk ik.. De eerste nacht was niet super druk. Ik heb nog één bevalling kunnen doen. Verder heb ik met een collega alle verlosbedden opgebouwd, zoals ze hier waren gekomen. Alle beensteunen waren eraf, helaas werken ze niet meer goed. Tussen de verlosbedden hangen gordijnen voor meer privacy. Helaas worden deze niet gewassen en daarom niet meer gebruikt.

In mijn tweede nacht mocht ik mee naar mijn eerste Ghanese keizersnede! Het ging om een niet vorderende ontsluiting. Er werd heel lang gewacht tot de dokter werd gebeld. Uit het partogram (waar je de centimeters in schetst) was af te lezen dat er allang een kind geboren moest worden. Aan de andere kant is het risico van een keizersnede hier groter. Het kindje deed het nog hartstikke goed, niemand ging extra harttonen luisteren. Ook voor de keizersnede, waar ze 3 kwartier op heeft gewacht, bedacht niemand om even te

luisteren of de baby er nog was. Toen ik ging luisteren, begonnen ze wat te grinniken en vooral wanneer ik zei: ‘hij doet het nog goed en dat na al die weeën’. De baby’s hier in Afrika zijn redelijk sterk heb ik het idee haha. Voor de keizersnede wordt mevrouw geschoren, dit wordt gedaan met zo'n vierkant mesje (die je ook wel in films ziet). ‘Danielle, wil jij mevrouw even scheren’, ‘uhmm, ik durf niet met zo’n mesje te scheren, leer jij het me?’. De verloskundige vond het maar raar. In één van mijn volgende nachten heb ik ook geschoren met dit mesje (niet mezelf natuurlijk) en dit ging boven verwachting goed. Tijdens het klaarmaken zag ik ineens een muis voorbijlopen. Ik schrok me rot en flapte er wat Nederlandse woorden uit, iedereen lag natuurlijk slap van het lachen. Zo gek was dat toch niet, een muis in een ziekenhuis? De OK is een klein gebouwtje, een stukje lopen vanaf onze afdeling. De keizersnede gaat redelijk hetzelfde als in Nederland. Sommige materialen of methodes zijn net wat anders. Wij hebben het kindje aangepakt, nagekeken en aan de moeder laten zien. Daarna namen we het mee naar onze afdeling. Daar blijft het een paar uur liggen, totdat de moeder er weer is. Het kindje begon te huilen van de honger. Ik heb het dus maar even op schoot gehad en getroost. Op een gegeven moment heb ik maternity gebeld of mevrouw al terug was. Die geven natuurlijk niet meteen een belletje dat ze er weer is. Ik kon meteen het kindje naar haar toebrengen. In de vroege ochtend hoorden we ineens iemand buiten schreeuwen en meteen daarna een baby huilen. Er was iemand op weg naar de Labourward bevallen. Het kind lag op de grond. De verloskundigen waren boos op mevrouw, want het was een verpleegkundige en die moet toch weten dat pijn betekend dat je gaat bevallen. Deze mevrouw was natuurlijk enorm geschrokken, maar hier was weinig aandacht voor. Ik ben deze nacht om 6 uur weggegaan, omdat ik overdag naar de dokter wilde, van het naamgevingsfeest. Hij doet nu een specialisatie in Accra en was in Tamalé bij zijn vrouw en kinderen, maar zou zaterdag alweer vertrekken. Overdag ben ik dus bij deze dokter op visite geweest. Een super aardige man. Hij kon mij enorm interessante en verbazingwekkende situaties vertellen, die hij in het Central Hospital had meegemaakt. Hier werkte hij samen met Heleen.

De derde nacht was lekker druk. In totaal zijn er 8 kinderen geboren. Ik merk dat het hier soms heel lastig is om iemand te begeleiden. We hadden deze nacht een mevrouw die totaal niet te coachen was. Dit was ook al zo toen ze op zaal lag om haar weeën op te vangen. Ze schreeuwde veel en sloeg 1x op de tafel die naast de verloskundige stond. De verloskundige lag te slapen. Ik lag helemaal in een deuk toen die zich rot schrok door het geluid. Tijdens de uitdrijving was ze wild om haar heen aan het slaan en deed alles behalve persen. Ik probeerde haar te helpen, maar ze luisterde niet. Mensen schrikken ook niet wanneer je zegt dat het kindje eruit moet, omdat hij het niet meer goed doet. De verloskundigen hier hebben niet zoveel geduld en schreeuwen tegen mevrouw. Rustiger wordt ze daar denk ik ook niet van. Ik raak niet gauw mijn geduld kwijt, maar ik kon op dit moment deze mevrouw ook wel wat doen, uit onmacht. Het stukje 'klonters verwijderen uit de baarmoeder' was natuurlijk nu ook een drama... De verloskundige wilde dit daarom zelf doen. Gelukkig had ik mevrouw tijdens het hechten redelijk goed verdoofd en was dit goed te doen. Wat een trauma zal deze mevrouw niet hebben.. Tijdens de nachtdiensten is er nu een student, ik wissel de bevallingen met haar af en we assisteren bij elkaar. Tijdens deze nacht was er ook weer een kindje die slap ter wereld kwam. Ik assisteerde deze bevalling, dus wilde ook de reanimatie leiden. De verloskundige wilde het kind alweer onderste boven houden. Ik heb het kind van haar gepakt en ben begonnen met onze reanimatie routine. Het kindje kwam al snel bij en had een goede hartslag. De verloskundige vond het nog niet energiek genoeg en wilde nog even met alcohol wat prikkelen.. Ik heb haar laten zien dat de hartslag goed is, het kind ademt en aan het bijkomen is. Het kindje is voor de zekerheid even naar de neonatologie gegaan, maar alles was in orde. De verloskundigen zijn hier niet allemaal even goed opgeleid. Wanneer een mevrouw door haar hurken ging, mocht dit niet omdat er nu een kans was dat de navelstreng zou uitzakken. Ik moest best wel lachen in mezelf en heb haar uitgelegd dat dit niet mogelijk is. Jammer dat ze niet extra alert zijn wanneer hier wel meer risico op is, zoals bij het breken van de vliezen. De collega’s haalden aan het eind van de nacht Bofrot! Dat is eigenlijk hetzelfde als een oliebol en daar ben ik gek op!! Heerlijk na zo’n lange dienst en natuurlijk super lief!

In mijn laatste nacht liet ik de collega’s op youtube zien hoe wij hechten en bevallingen doen. Hierbij kwam de waterbevalling ook aanbod. De collega’s vonden het fantastisch en wanneer de dokter even langs kwam, zeiden ze meteen dat we dat hier ook maar moesten doen. Vervolgens zijn ze allemaal bevallingsfilmpjes gaan kijken. Ze vonden het prachtig om te zien hoe rustig het eraan toeging, hoe de man mevrouw steunde en hoe mooi de kamers waren. Helaas hebben ze niet door dat ze de mensen op hun afdeling ook meer steun kunnen geven. Toen we vervolgens op het onderwerp albino's kwamen en ik vertelde dat wij die ook in Nederland hadden, moesten ze heel hard lachen. ‘Maar hoe houdt je een Nederlander en een albino dan uit elkaar?, jullie zijn toch allemaal wit..?’ Toen ik een foto liet zien was het hek helemaal van de dam. We hadden deze nacht een ‘special case’: een mevrouw die in het verleden een keizersnede had gehad en nu vaginaal ging baren. De weeën moesten worden geregistreerd met de hand. Dit heb ik maar gedaan. Thuis hebben we hier een CTG apparaat voor, die zowel weeën als de hartslag van de baby meet. Ondertussen dacht ik dat ik een andere mevrouw zag persen. Toen ik dit vroeg, snapte ze me niet en ging ze weer normaal zitten, alsof er niks aan de hand was. Een halfuur later deed ze hetzelfde. De verloskundige stuurde haar snel naar de verloskamer. Het resulteerde op een bevalling op de grond, mevrouw haalde het net niet. Dit was natuurlijk mevrouw haar schuld, zij had aan moeten geven dat ze aan het persen was. Ik had te doen met mevrouw en voelde me schuldig dat ik haar niet eerder had onderzocht.. Uiteindelijk had onze ‘special case’ mevrouw persdrang. Ondertussen was ik een andere bevalling aan het assisteren. Onze ‘special case’ perste niet en was onhandelbaar. De verloskundige ging zitten en deed niks meer. Ik ben na mijn bevalling naar mevrouw gegaan, om haar uit te leggen hoe ze moest persen. Na veel geduld perste ze goed. Ik merkte dat heel veel geduld en positieve support hielp. Iets wat de verloskundige direct weer verpestte. Ze riepen tegen haar dat ze meer had moeten eten en dat ze zelf had gezegd dat ze moest persen, waarom deed ze nu dan niks? Ik werd hier een beetje boos om en zei tegen de verloskundige dat ze misschien even had moeten uitleggen hoe mevrouw moest persen, dit had ze toch nog nooit gedaan..? Uiteindelijk perste mevrouw goed en was ze steeds minder in paniek. De verloskundige kwam al aan met de vacuüm, die heb ik lachend afgewezen. Mevrouw had de smaak goed te pakken. Uiteindelijk bleek het kindje in een verkeerde houding te liggen. Het lag met de ogen omhoog i.p.v. naar beneden. Dit zorgt voor een grotere diameter, hierdoor duurt het persen vaak langer en heb je veel eerder persdrang dan dat je volledige ontsluiting hebt. Dit verklaarde dus alles. De verloskundigen zeiden achteraf dat ze erg blij waren dat ik er was, ze vonden deze situatie maar niks. Ik snap hun houding van eerder daardoor wel. Gelukkig laten ze mij steeds meer mijn ding doen en wanneer ik iets weiger om te doen of iets op een andere manier doe, dan vinden ze dat prima. Ze laten mij de bevalling met de student doen en letten er niet meer op of ik wel met mijn hand in de baarmoeder ga (dit heb ik nooit gedaan, ik deed alsof). Als personeel neem je gewoon je kind mee naar het werk, zodat je borstvoeding kan geven. Vaak worden ze later opgehaald. Mijn collega wilde perse dat ik op de foto ging met haar kindje, dan kon ik die sturen naar Kevin. Mijn boyfriend leek haar ook wel wat toe hahaha.

Zaterdag ben samen met Huzeifa naar de markt geweest. Ze is bijna jarig, dus ze mocht een cadeautje uitzoeken. Ik had voor de zekerheid mijn doek meegenomen. Dit kwam goed uit, want ik vond het doodeng om in het drukke verkeer met haar aan de hand te lopen. Ik heb haar snel op mijn rug geknoopt. We kregen ontzettend veel leuke reacties! ‘s Avonds ben ik met twee andere vrijwilligers uiteten geweest. Ze hadden bitterballen! Twee keer zo groot als de Nederlandse en meer deeg dan ragout, maar we mogen niet klagen, ze waren lekker!

Zondag heb ik lekker rustig aan gedaan en ben ik nog eens uiteten geweest met de vrijwilligers.