Back home

Zondag ben ik met de laatste 3 nachten begonnen. De eerste dienst was enorm druk! Mijn twee collega’s en ik hebben geen seconde kunnen zitten en dit terwijl één collega hoogzwanger was. Ze werken hier door tot de bevalling. Ik had haar verteld over mijn doel van 100 bevallingen. Dit vonden de collega’s geweldig en riepen me voor elke bevalling. We hadden 16 bevallingen, waarvan ik er 10 deed. Daarnaast hadden we veel acute situaties zoals: meerdere vrouwen kregen een fluxus (veelvuldig bloedverlies), een placenta die vast bleef zitten, een prematuur en aan het eind van onze dienst (toen we eindelijk dachten even te kunnen zitten) een mevrouw die begon te stuipen. Dit was nog een jong meisje (18 jaar). Ze kwam binnen en ik vond haar meteen al raar doen. Haar ogen draaiden weg en ze kon geen rechte lijn lopen, net alsof ze dronken was. Het was enorm druk, dus collega’s stuurden haar naar buiten. Opeens viel ze neer. Mijn gevoel zei dat ze ging stuipen, ik ging er meteen op af. Mevrouw begon inderdaad te stuipen. We hebben haar meteen behandeld en na een tijdje was ze stabiel. De dokter was snel aanwezig, omdat het tijdens de ochtend meeting gebeurde. Mevrouw was agressief, zelfs haar moeder kon haar niet rustig krijgen. Toen ik in haar dossier keek, zag ik dat ze al twee keer was doorgestuurd naar ons ziekenhuis. Eén keer omdat ze pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging) ontwikkelde (dit heeft het stuipen veroorzaakt) en de tweede keer omdat ze overtijd (>42 weken) was. Ze was geen één keer gekomen. Thuis had ze ook al twee keer een aanval gehad. Gelukkig kon ik harttonen vinden. Mevrouw is voor keizersnede gegaan. De volgende nacht heb ik haar opgezocht en ze waren allebei stabiel. Een placenta die vast blijft zitten, wordt hier helaas niet op OK verwijderd. We hebben 2 uur afgewacht, ze was niet aan het bloedden. Er was amper tijd om me volledig met haar bezig te houden. Na haar bevalling moest ik meteen een andere bevalling doen. Tussen de bevallingen door voelde ik steeds of haar placenta al los zat. De dokter heeft de placenta op de afdeling met de hand verwijderd. Enorm pijnlijk voor mevrouw, maar hij moet er toch uit.. In Nederland wordt dit ook met de hand gedaan, maar dan onder narcose.

Mijn tweede nacht was het tegenovergestelde van de eerste. Het was rustig, ik deed 4 bevallingen. Vaak is het rond 1 uur tot 4 uur rustig. Daarna komen er ineens allemaal mensen binnen die meteen bevallen. In Nederland was dit ook altijd zo, als er iemand belde was dit vaak rond 4-5 uur. We hadden weer een taxi bevalling! Ik ben er naartoe gegaan. De bank van de taxi stond blank met vruchtwater, arme chauffeur… Ik heb het kindje afgenaveld en een schone doek ontvangen van een familielid, mijn collega nam mevrouw mee, ik heb mevrouw gehecht. Ondertussen was er een mevrouw binnen gekomen, die meteen ging bevallen. Daarna bleek er nog een taxi voor onze afdeling te staan, waar een mevrouw al in was bevallen. Deze deed mijn andere collega. Zo hadden we ineens alle 3 een bevalling. Deze moeder had haar kind al op schoot, toen mijn collega kwam. Mensen bevallen hier vaker in de taxi, omdat ze zelf geen vervoer hebben en dit dus nog moeten regelen. Later in de nacht was ik een mevrouw aan het hechten, die net was bevallen. Mijn collega deed een bevalling, deze mevrouw had gezien hoe rustig ik mijn werk deed en had tegen mijn collega gezegd: ‘ik wil door die witte mevrouw gehecht worden’. Hahaha, natuurlijk heb ik dit gedaan! Vannacht kon ik lekker vroeg naar huis (dacht ik). Ik moest nog steeds mijn vliegticket boeken, daar was ik een dag eerder niet aan toe gekomen. Ook deze keer had ik hier geen tijd voor. Toen ik al thuis was werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ik terug moest komen. Ik moest een kindje verifiëren!? Huh.. ik snapte er niks van.. Aan alle achtergrond geluiden te horen was het wel ernstig. Het bleek dat ik hen moest vertellen of mijn kindje (van de 2 autobevallingen) een jongetje of een meisje was. Dit soort dingen onthoud ik echt niet, er gaan zoveel kindjes door m’n handen en daarnaast is het een nachtdienst… dus mijn geheugen is niet optimaal. Ze wezen de 2 kindjes aan, ik wist meteen welke ik had meegenomen. Dat koppie en die doek, dat weet ik 100% zeker. Er was een hele ‘rel’ op de afdeling, familie dacht dat de baby’s verwisseld waren. De zus van een vrouw had gezien dat er een meisje was geboren, maar er lag een jongetje. Het kindje van de andere auto bevalling was wel een meisje. Deze mevrouw was echter zeker van haar kindje, want ze had in de auto al gezien dat het een meisje was. Toch bleef er veel onrust, de moeder wilde haar kindje niet. De moeder van de 3e mevrouw, die op dat moment bij ons bevallen was, maakte zich nu ook zorgen. Haar dochter lag naast de mevrouw van de autobevalling en die had ook een meisje. Misschien hadden ze deze kinderen ook door elkaar gehaald? De enige identificatie die de kinderen hebben, is de doek om hen heen. Deze Afrikaanse doeken hebben allemaal een ander patroon. Omdat mevrouw haar kind niet accepteerde en wij natuurlijk volkomen snappen dat dit iets is wat altijd in je hoofd zal blijven spelen, wilden we een DNA test doen. Met z’n allen zijn we naar een bureau gegaan waar ze een DNA test kunnen afnemen. Ik zat natuurlijk weer achter op een motor haha. De test was 2000 cedi per persoon. Veel te duur! Deze man hebben we het verhaal ook voorgelegd. Uiteindelijk gaf hij ook aan dat het niet anders kon zijn, dan dat de kinderen wel bij de juiste moeder waren. De familie heeft het geaccepteerd en de moeder is met haar kind naar huis gegaan. Wat een verschrikkelijke situatie was dit zeg! Ook alle collega’s waren geschokt door deze gebeurtenis. Ik zag een hele verandering in de volgende nacht. Iedereen gebruikte een naambandje en zorgde dat het kind zo snel mogelijk bij de moeder terug was. Ik heb overdag (tijdens mijn slaap) hier nog veel over zitten denken, ik begon in eerste instantie te twijfelen aan mezelf, maar ik weet het echt zeker. Ik heb het kindje niet aangekleed, omdat ik geen jongens kleren meer had.. Uiteindelijk lag ik 1 uur ‘s middags in mijn bed..
Gelukkig deed ik maar 3 nachten! Ik was kapot en voelde me niet echt goed.. Vannacht heb ik mijn 100ste bevalling gedaan! Totaal heb ik 101 bevallingen gedaan en 105 kindjes op de wereld geholpen. Mijn kleertjes heb ik allemaal kunnen uitdelen, super bedankt nogmaals!! Mijn collega’s vonden ze ook geweldig. In Ghana zijn de mensen soms best wel brutaal. De collega’s vroegen weer of ze kleertjes mochten, één kledingstuk was niet genoeg: ‘give me plenty!’. Op een gegeven moment pakten ze het zelfs uit mijn tas. Met wat grapjes snapten ze niet dat ik het terug wilde. Uiteindelijk heb ik het wel terug gehad en aan de bevallen moeders kunnen geven.

Ik had eerder Mathilda eens gevraagd of zij mij fufu wilde laten proeven. Ze liet mij helemaal zien hoe ze dit maakte. Haar vriend stond te stampen met de boomstam en zij zorgde dat het goedje steeds verlegd werd. Fufu mag je, net als banku, niet kauwen. Ik slikte dus netjes mijn eten meteen door. Na twee keer kreeg ik hier al

kokhals neigingen van. Mijn stukje was misschien ter grootte was van 2 paracetamol, Mathilda haar stuk was ter grootte van een pingpongballetje! Gelukkig wilde Happy, de grootste eter van het gezin, mij met alle liefde helpen. Terwijl ik aan het praten was, had zij mijn bord binnen no time leeg! In de avond ben ik naar mijn collega Rose geweest. Samen met haar en Hannah deed ik de meeste nachten en dit was ontzettend leuk geweest. Zij had geopperd dat ze een jurk voor me wilde maken en deze was nu af! Heel erg lief.

Donderdag heb ik afscheid genomen van de andere collega’s. Zoals beloofd had ik een chocoladetaart meegenomen. De taart was enorm groot, dus natuurlijk heb ik thuis ook een aantal stukken achtergelaten. Deze hebben we ’s avonds lekker opgegeten. Daarnaast zou ik een ‘aanbevelingsbrief’ krijgen van de directeur. Helaas was deze nog niet klaar. De volgende dag zou ik terugkomen.

Vrijdagochtend ging ik weer naar het ziekenhuis. De brief was een kopie van een andere vrijwilliger denk ik. Er stond in dat ik geroutineerd had door het ziekenhuis en 4 weken had gewerkt.. Dit moest dus aangepast worden, zaterdagochtend zou ik hem weer komen ophalen. Daarnaast ben ik nog van een aantal mensen afscheid gaan nemen..
Zaterdag was de directeur er niet, dus uiteindelijk heb ik de brief zondag gekregen. Op deze manier heb ik nog even extra genoten

van de Ghanese cultuur.. Zaterdag ben ik met Huzeifa gaan zwemmen. Ze voelt zich steeds meer op haar gemak in het water en ik ben nog wat bij gekleurd. Toen we weggingen wilde ze niet mee. Dit was niet om het zwemmen, maar omdat ze nog geen patat had gehad! Dit meisje is hier gek op. ‘Nee Huzeifa, morgen krijg je patat.’ Ik heb haar uit het zwembad moeten dragen hahaha. ’s Avonds ben ik met een Nuria wezen eten, zij was jarig! Zoals afgesproken ben ik zondag nog een keer gaan zwemmen, nu ook met happy en Gloria. Voor we weggingen hebben we nog genoten van gefrituurde bakbanaan. Dit maakte Gloria. Zij eten dit met bonen, saus en vis. Dit heb ik maar even gelaten voor wat het was, de bakbanaan was lekker genoeg. Happy, Gloria en Huzeifa vonden het zwemmen weer geweldig. In de avond ben ik gaan eten met de andere vrijwilligers en later op de avond schoven er nog een paar Ghanese vrienden aan, om afscheid te nemen.

Maandag was het dan zover! Rose bracht ons naar het vliegveld. Ze wilde ons perse brengen, zo lief! Samen met een vrijwilliger, Mathilda en Huzeifa vloog ik naar Accra. Daar moesten we eerst naar de ambassade om het visum van Huzeifa op te halen. Daarna konden we lekker winkelen bij een luxe winkelcentrum! Mathilda vond dit natuurlijk geweldig. Als afsluiter aten we pizza en rond half 8 waren we weer op het vliegveld. Bij elk punt werden alle papieren en ons paspoort meegenomen om te controleren of ik Huzeifa niet aan het kidnappen was. Voor ons was dit natuurlijk een beetje vervelend, maar ik vind het super goed dat ze dit zo goed controleren! Bij de incheckbalie kregen we te horen dat onze vlucht eerder vertrok en

rechtstreeks was! Ik was zo enorm blij! We vlogen namelijk anders pas kwart voor 12 en moesten overstappen in Parijs. Nu vlogen we 22:00 uur en alles met KLM. Huzeifa ging netjes met mij mee. Toen ze door had dat Mathilda niet meeging, moest ze even huilen, maar na 2 sec lachte ze alweer en speelde ze met haar knuffel. In het vliegtuig sliep ze al voordat we opstegen. Helaas heb ik niet geslapen…

En toen was mijn avontuur alweer ten einde. Het is enorm snel gegaan, ik heb heel veel geleerd en natuurlijk plezier gehad. Mijn gastgezin ga ik echt missen, zij hebben mij heel warm ontvangen en ik heb mij echt thuis gevoeld. Gelukkig bestaat er whatsapp, dus we houden contact! Net als alle andere vrienden die ik daar gemaakt heb! Het Nederlandse weer gaf mij de ruimte om even rustig af te bouwen, het was lekker warm bij aankomst. Tijdens mijn eerste dagje thuis moest ik wel even schakelen. Het is zo anders, dat is niet te beschrijven. Het is niet voor te stellen dat het er 6 uur verderop zo anders aan toe gaat en ze vooral zulke andere dingen gewend zijn. Dan heb ik het niet over cultuur, maar over materialistische zaken en de luxe die wij ons permitteren. Ik ben enorm dankbaar dat ik op deze plek ben opgegroeid, maar heb ook geleerd van de Ghanezen. We mogen best wat gastvrijer en relaxter zijn, er heerst hier zoveel stress. Al heeft die stress er misschien ook wel voor gezorgd dat wij zo kunnen leven, zoals we leven…

I HOPE TO SEE YOU ONES AGAIN GHANA