Dag 28 Travel, travel, travel

Phoe.. de wekker gaat vroeg. Ik droom dat Nanda de wekker verkeerd heeft gezet. Hierdoor kan ik niet goed meer slapen, ik ben bang dat ze de wekker echt verkeerd heeft gezet #whoeps. Dus toen de wekker eenmaal om 4.15 uur ging dacht ik; 'Noooooo, niet nu al' #haha. Het inpakken ging snel, meestal pak ik de avond van tevoren al zoveel mogelijk in. En dan op de dag van vertrek enkel m'n toilettas en wat GoPro-dingen. Ik heb elke keer zo'n zware tas, niet te doen echt #watjewelallemaalnietmeesleept #telachwekkend.

Om iets voor 5en lopen we naar beneden. We checken uit en de chauffeur stond al klaar. De rit naar het vliegveld liep voorspoedig. Nog voor half 6 waren we er. Inchecken ging ook hartstikke goed en snel. De tassen worden rechtstreeks naar Monado gebracht. Wij vliegen eerst een uurtje naar Surabaya en hebben dan een korte overstap. Althans de vlucht was iets vertraagd dus we dachten dat we de overstap niet zouden halen gezien onze boardingtickets. Dat is typisch.. wij rennen en hollen vanwege onze instapkaarten en dan zien dat de vlucht nog helemaal niet aan het boarden is of wat dan ook, wat een grap. Dus nog even naar de wc en het thuisfront berichten. Nan besluit ook nog even naar de wc te gaan. Ohjee, het bord springt op boarden.. noooo, Nan is er nog niet. Ik bel en app maar geen reactie. Net op het punt dat ik besluit om dan maar naar de wc te rennen, komt Nanda er aan, precies op tijd #phieuww #stress.

De vlucht duurt lang maar dat is prima. Tijdens de reis slaap ik wat en luister ik muziek. Ik moet erg lachen om het kapotte verduister venster en mijn gammele tray, typisch voor hier #haha #hopelijkstortenwenietneer. Maar alles komt goed. In Monado halen we meteen de bagage op zodat we snel in de taxi kunnen springen. Zo zijn we hopelijk op tijd voor de publieke boot. Eenmaal daar aangekomen springen er allerlei mensen op ons af.. eentje heeft een privéboot voor 500.000 indr.. dacht 't niet.. De public boot is 50.000 indr, veel goedkoper! Dan komt er een ander aan die 350.000 zegt en aangeeft dat de public boot gesloten is vanwege een feestdag. Ik geloof d'r geen kak van en inderdaad. Ik vraag welke feestdag 't dan is en de man antwoordt met Pasen. Ik moet er erg om lachen want dat is al lang geweest. Er komt een andere meneer aan en die brengt ons naar de publieke boot. En ja hoor, die ligt er gewoon #hahahaha. We zitten met misschien wel 40 mensen op een miniboot, gezellig en krap. Allemaal op een houten plankje. Nan en ik zitten bij de motoren, jeetje wat een geluid. Nan en ik sukkelen ondanks al het geluid, net als alle anderen zelfs nog even in slaap.

De kinderen van hier hebben heel veel wondjes op en onder de voeten, niet echt fijn lijkt mij. Het is een gemêleerd gezelschap van jong en oud. Dat is trouwens niet het enige wat ons gezelschap houdt. Er hangen o.a. gebakken noedels, allerlei soorten fruit en eieren op de boot. De motoren krijgen door een slang benzine aangevoerd die naar een vat leidt. Dit vat staat naast mij. In Nederland zou dat nooit mogen, whaa. Er lijkt slecht weer op komst te zijn, donkere lucht. Gelukkig varen wij van de donkere lucht weg. Op de boot denk ik over allerlei dingen na. Het is een vrij lange reis dus genoeg tijd daarvoor. Ik moet lachen als ik mijzelf betrap op mijn glimlach. Het is zo puur hier allemaal, het doet er ook niet toe. Het is logisch dat ze toeristen een hogere prijs opleggen. Wat doet het er ook toe, laat het maar. Is helemaal niet belangrijk. Dat je laten opfokken heeft zo geen zin, het kost alleen maar energie, zonde. Ik voel me meer thuis dan ooit tevoren en heb helemaal mijn rust gevonden. Dat heeft dus best lang geduurd. Ook heel wat frustrerende momenten verder #ai.

De boot lijkt aan te meren, de locals van de boot helpen ons. Daar hadden we tijdens de boottocht ook al wat gesprekken mee zonder te praten. Lachen en handgebaren zegt veel. Heel veel hier. Bijzondere en leuke momenten die ons altijd bij zullen blijven.
De locals weten te vertellen dat Seabreeze 5 minuten lopen is. De helm heeft de vlucht overleefd en mocht ook gewoon mee als handbagage. Volgens mij is hier ook geen limiet. Iedereen draagt tig stuks handbagage mee, inclusief allerlei zware kartonnen dozen.
Onze bagage wordt zwaarder en zwaarder, erg grappig en zwaar #zwaarlevenhahaha. We lopen een stukje en zien al gauw een pijl.
En een bord met de naam van Seabreeze.

We lopen naar de entree.. Een man stond meteen op en weer een andere mevrouw kwam ons ook tegemoet lopen. We werden hartelijk ontvangen en er stonden al welkomstdrankjes klaar. Ook lagen er formulieren. Eentje over persoonlijke informatie (nodig voor de overheid ter controle) en de andere over allerlei zaken rondom duiken. Zoals: je bent zelf verantwoordelijk voor je fouten en je kunt niemand aanklagen in geval van letsel.

We hoorden ook dat we een upgrade kregen van de standaardkamer naar de seaview #coool. We werden naar de kamer gebracht en kregen nog wat instructies. Het leven is hier heel basic maar super. Zo hebben we licht gefilterd zout water om te douchen. Daarnaast hebben we een grote waterton met gefilterd water om ons na te spoelen #wewilleneriniedergevalspaarzaammetallesomgaan. Ook typ ik dit dagboek nu even in de notities van mijn tablet om wifi te besparen. De bedden zijn prima, we hebben ook een klamboe, die is enkel wat klein dus wel oppassen. We moeten hier goed sprayen want de muggen eten ons graag #ietsmetzoetbloedhaha #sugarsugar.

Nanda besluit morgen de fun dive te gaan doen. Ondanks haar grote angst. Ik heb op voorhand met de eigenaar over en weer gemaild over Nanda en haar angst. We hebben een heel plan. Een-op-een begeleiding, eerst oefenen in het ondiepe, daarna max. een aantal meter zakken. En dan als alles tijdens de 2de duik goed voelt, max. 12 meter zakken. Dat is het maximale dat je kunt gaan zonder brevet. Jess - een super aardige meid uit Duitsland - begeleidt ons en geeft info over het duiken van morgen. Ze geeft aan dat we nu al alles kunnen passen (denk aan vinnen, maskers etc.), scheelt weer stress en druk morgen. We bespreken de basics met Nan en het allerbelangrijkst, het enige dat ze dient te onthouden is; ademen.
Ik bespreek de stappen keer op keer met Nan, stel d'r gerust en steun haar.
Ze is bang het mondstuk te verliezen en ik geef aan hoe ze het terug kan vinden. We oefenen het ontelbaar keer (naar links hangen, linker hand van de knie naar de bil, achter de tank langs, naar voren halen, mondstuk pakken en ondertussen kleine bellen blazen). Elke keer als ze ergens bang voor is vraag ik waarom. Zo kan ik gericht zeggen wat ze in welke situatie kan doen. Zo is Nan bang dat ze de regulator (mondstuk) alsnog niet vindt, ik geef aan dat ze dan altijd haar reserve mondstuk kan trekken. Ik leg uit hoe dat gaat en we oefenen vele malen. Net zo lang tot Nan oké is.

In de namiddag nemen we een duik bij het strandje van het duikcentrum. Wat een magische plek hier, zo aards! Veel planten en groen, mega jungle vibes en alles allemaal lekker basic. We waren eerst even bang geen ventilator te hebben maar gelukkig wordt die al snel gebracht. Samen met 2 enorme tonnen met gefilterd/ingekocht water #diemantiltzicheenbreuk.
In het water (bij het strandje) ontmoeten we een jongen van de duikstaff, Verti heet hij. Hij is instructor, net als Jess. Nan krijgt morgen les van Densi, ik ga met Jess mee. Ze is lekker nuchter en relaxt, heerlijk. Dat karakter werkt het best bij duiken vind ik.
Morgen om 7.30 uur ontbijten en daarna om 8.30 uur met Nan naar het water om haar aan te moedigen #spannend. Ik hoop zo dat ze een fijne ervaring krijgt.
Nan en ik zijn moe van het vroege opstaan en besluiten vrij snel na het avondeten te gaan slapen. Het eten is bij de prijs inbegrepen. Ontbijt is tussen 7.30 en 9.00 uur, lunch tussen 13.00 en 15.00 uur. En avondeten rond 19.00-19.30 uur. We eten elke keer met alle gasten aan 1 tafel, de locals eten altijd apart/eerder of later #idontknow #geenideewaarom.
Ik vond het eten wel spannend maar gelukkig is bijna alles vegetarisch. Ook is er altijd wat fruit, erg lekker. Tot morgen.